Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΤΟΣ ΜΕΤΑ ΤΕΛΙΚΟΝ!

Όλες αυτές τις ημέρες και τις νύχτες που πέρασαν μετά την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού μας –επειδή έχουμε κατακτήσει και ένα βαλκανικό, για να μην ξεχνιόμαστε- προσπαθούσα να πείσω το μυαλό μου να βρει την γαλήνη για να σκεφτεί πώς να αποδώσει όσο το δυνατόν πιο σωστά, αυτό που συνέβη.

Εκτός αυτού, είμαι ακόμη βραχυκυκλωμένος από τα τόσο έντονα συναισθήματα που με έχουν κυριεύσει.

Με τούτα και με τ’ άλλα, κάθομαι αυτό το βράδυ της Κυριακής, κάπως απρόθυμα είναι η αλήθεια, για να αρχίσω να γράφω.

ΓΚΡΕΜΙΣΑΜΕ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΕΣ

Θα ξεκινήσω σαν τον κάβουρα, από το τέλος, για να φθάσω στην αρχή.

Τα όσα γίνανε μετά τον τελικό δείξανε και στους πλέον αδαείς, ότι ο Ολυμπιακός είναι μια πραγματική, μια γνήσια λαϊκή δύναμη και ότι, όποιος τον διαχειρίζεται, μπορεί –άμα ξέρει τον τρόπο και άμα θέλει- να κατακτήσει τον «κόσμο».

Όπως συνέβαινε στην Αρχαία Ελλάδα, οι πόλεις που υποδέχονταν τους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων, γκρέμιζαν τα τείχη που τους προστάτευαν, για να τους τιμήσουν!

Έτσι έγινε νοερά και στην περίπτωση του Ολυμπιακού. Ένας ποταμός ανθρώπων υποδέχτηκε τους θριαμβευτές και τους τίμησε με τη φωνή, τα συνθήματα και τα δάκρυα ευδαιμονίας που πλημμύρισαν τα μάτια μας.

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΩΗΝ ΟΡΦΑΝΑ

Υποστηρίζουν ότι η νίκη έχει πολλούς πατεράδες και η ήττα είναι ορφανή.

Ισχύει, πράγματι αυτό.

Στην περίπτωσή μας όμως, θα πρέπει να παραδεχτώ, προσωπικά, ότι εκείνους που μιλούσαν για εκείνο που συνέβη, τελικά, τους οφείλω να αναγνωρίσω πως με έκαναν ρόμπα!

Όχι επειδή είμαι εκ πεποιθήσεως πεσιμιστής και μηδενιστής. Όποιοι διαβάζουν την «αρθρογραφία» μου από το 2017, γνωρίζουν ότι τη διοίκηση της ΠΑΕ, την υπερασπιζόμουν μέχρις «εσχάτων»!

Και τούτο επειδή, παρά το γεγονός ότι διέβλεπα, ήδη από τις αρχές του 2018, σημάδια των όσων έμελλαν να συμβούν μερικά χρόνια αργότερα, ιδίως μετά την αποπομπή του Πέδρο Μαρτίνς, θεωρούσα ότι ο Βαγγέλης θα εύρισκε τον τρόπο, είτε έτσι, είτε αλλιώς, να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να οργανώσει την ομάδα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην ονειρεύεται απλώς, αλλά να μπορεί να κάνει πράξη τα όνειρά της.

Δεν μετανιώνω για την κριτική και τις «παραινέσεις» προς τον πρόεδρο τα τελευταία δύο χρόνια.

Πώς θα μπορούσα άλλωστε, όταν πιστεύω βαθιά μέσα μου, ότι η κριτική που διατυπώνεται από αγάπη, είναι η μητέρα της προόδου.

Θυμάμαι να γράφω αρκετές φορές, ότι δεν με νοιάζει να δικαιώσω κάποια προσωπική αντίληψη για τα πράγματα, πολλώ δε μάλλον, να εμφορούμαι από κάποια ακατανόητη έχθρα προς τον Βαγγέλη.

Και κατέληγα ότι θέλω να με κάνουν ΡΟΜΠΑ!

ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΑΝΕ!!!

Βαγγέλη και Κριστιάν, από τα ξημερώματα της Τετάρτης, οι «αμαρτίες» που σας καταλόγιζα, έχουν «συγχωρεθεί!»

«1 Μ.Τ.» (ΕΝΑ ΜΕΤΑ ΤΕΛΙΚΟΝ)

Όπως η ιστορία και ο χρόνος της Δύσης γράφηκε από την αρχή μετά την γέννηση του Κυρίου μας, για να σηματοδοτήσουν την απαρχή μιας νέας εποχής για την ανθρωπότητα, έτσι και η ιστορία του Ολυμπιακού μας, ξεκινά από το «1» - αμέσως μετά το «100»!

Χωρίς να διαγράψω τίποτε από τα όσα συνέβησαν στο παρελθόν, εν τούτοις, από τα ξημερώματα της Πέμπτης, ο Ολυμπιακός βγήκε αναγεννημένος και αναβαπτισμένος.

Κανένας από αυτή την ημερομηνία και μετά, στην οικογένεια του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού, δεν δικαιούται πια να μεμψιμοιρεί.

Είμαστε κάτοχοι ευρωπαϊκού τίτλου!

Ποτέ πια δεν πρέπει, ποδοσφαιριστής μας, να φοβηθεί μήπως αρπάξουμε κανά γκολάκι στο 90'.

Κανένα στέλεχος της ΠΑΕ, με πρώτον τον Βαγγέλη, δεν πρέπει ποτέ ξανά να αφήσει την ομάδα χωρίς την καλύτερη δυνατή φροντίδα, σε όλα τα επίπεδα.

Kαι όταν γράφω «φροντίδα», εννοώ, να μην πουλά σημαντικούς παίκτες μεσούσης της σεζόν, όπως έκανε παλιότερα και χαντάκωνε την ομάδα. Η ευρωπαϊκή καταξίωση του Ολυμπιακού περνά και από τις «θυσίες» που ενδεχομένως απαιτηθούν να κάνει.

Είμαστε κάτοχοι ευρωπαϊκού τίτλου!!

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ «ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΑ» ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΤΡΟΠΑΙΟ –και το έκανε!

Αυτή ήταν οι πεποίθησή μου εδώ και πολλά χρόνια και είναι ο λόγος για τον οποίο ξεκινήσαμε αυτό το διαδικτυακό εγχείρημα, το IHaveADream 1925.

Το έχω γράψει και στο editorial τον Νοέμβριο του 2017.

Και τούτο, επειδή πίστευα ανέκαθεν, ότι η πραγματική «γιγάντωση» της ομάδας θα έρθει από τους ευρωπαϊκούς θριάμβους της.

Στο εσωτερικό της χώρας μας, όπου τα του ποδοσφαίρου τα πλακώνει βαριά εξυγιαντική σκιά, τα τελευταία σχεδόν 9 χρόνια, ότι τίτλο και αν κατακτούμε, δεν μας το αναγνωρίζει κανείς.

Εδώ έφθασαν αρκετοί σε σημείο να επιχειρούν να υποτιμήσουν το τεράστιο κατόρθωμα του Ολυμπιακού και να μιλούν για διαιτησίες, τύχη, Φιορεντίνες Δραπετσώνας και τέτοια.

Μπορεί να καθυστέρησε να συμβεί μερικές δεκαετίες, αλλά η προοπτική ήταν πάντα εκεί, τουλάχιστον από το τέλος της δεκαετίας του ’90 και μετά.

Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε λεπτομέρειες. Αρκεί ότι αισθανόμουν ότι κάπως, κάποτε, θα πανηγυρίσουμε έναν ευρωπαϊκό τίτλο.

Και επειδή, όπως προανέφερα, είμαστε, ως ομάδα, τεράστιο μέγεθος, σε παγκόσμια κλίμακα, με δεκάδες διεθνείς τίτλους σε όλα τα ομαδικά αθλήματα, η απουσία του ποδοσφαιρικού τμήματος από τον κατάλογο με τις ευρωπαϊκές επιτυχίες «έβγαζε μάτια»!

Όχι πια!

Για να αποδειχτεί του λόγου το αληθές, δεν πήραμε μόνο ένα τρόπαιο, αλλά δύο. Και τούτο επειδή η κατάκτηση του Uefa Youth League, που είναι επίσημη διοργάνωση και όχι ένα τουρνουά για παιδάκια, έδειξε από το τί κράμα είναι φτιαγμένο το μέταλλο του Ολυμπιακού.

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΕΙΧΕ ΤΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ

Στο αγωνιστικό της περασμένης Τετάρτης, θαύμασα την ομάδα μας για το τακτικά, άριστο παιχνίδι που έκανε. Για να μπορείς, ωστόσο, να παίξεις με αυτό τον τρόπο, χρειάζεσαι άριστη φυσική κατάσταση, ποιότητα σε καίριες θέσεις και εγκεφαλική/ψυχική προετοιμασία.

Για το πρώτο και το δεύτερο, φρόντισαν οι προπονητές που προηγήθηκαν και εύγε τους.

Για το τρίτο φρόντισε ο Χοσέ.

Θύμισε σε όλους μας πόσο απλό είναι, μέσα στην πολυπλοκότητά του, το ποδόσφαιρο.

Ένα παιχνίδι που «λερώνεται» μόνο από τα “πρέπει”!

Όσο πέρναγε η ώρα, τόσο φαινόταν περισσότερο ότι η ομάδα που διεκδικεί πραγματικά το τρόπαιο ήταν ο Ολυμπιακός και όχι η αλαζονική Φιορεντίνα με τον αμετροεπή προπονητή της που ακόμη ονειρεύεται ότι άμα μας ξαναπαίξει θα μας νικήσει.

Δέκα ημίχρονα να παιζόντουσαν, οι φρατέλοι, γκολ δεν βάζανε!

Και αυτό είναι καθαρά έργο Μεντιλίμπαρ για το οποίο τα εύσημα πιστώνεται η διοίκηση της ομάδας.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ό,τι έγινε ήταν προϊόν συγκυρίας.

Διαφωνώ.

Για να έρθει στου Ρέντη ο Χοσέ κάποιος τον έφερε. Δεν βρήκε ανοιχτή την πόρτα και μπήκε!

Το μόνο που είναι άξιο μνείας στην όλη υπόθεση αφορά στην ταχύτητα με την οποία «έτρεξαν» τα πράγματα της ομάδας και φθάσαμε εκεί που φθάσαμε. Για το ποδόσφαιρο, ο χρόνος που κύλισε από το σημείο «στα τάρταρα» που βρισκόταν ο Ολυμπιακός, έως το σημείο «σηκώνω την κούπα» είναι πράγματι εξωπραγματικός!

Αυτό ναι, αλλά όχι συγκυρία.

Άλλωστε, το σύνθημα που έριξε εδώ και χρόνια η ΠΑΕ, «συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε», αποδείχτηκε ειλικρινές, ως εκ του αποτελέσματος.

Εμείς αυτό ζητούσαμε. Να κάνει η ομάδα εκείνο που πιστεύαμε ότι της αξίζει. Να παίξει στον τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης και να τον κερδίσει!

Και το κυριότερο. Να μην επαναπαυθεί, αλλά να συνεχίσει να οργανώνεται για να κατακτήσει και τον αμέσως επόμενο στόχο.

Όλα τα άλλα είναι υποθέσεις και εικασίες που δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα υπό το φως των όσων έχουν ήδη συμβεί.

Θεωρώ ότι ανοίχτηκε, πλέον, ένα τεράστιο παράθυρο ευκαιριών για τον Ολυμπιακό και το μόνο που χρειάζεται είναι να μην αφεθούν από πλευράς ΠΑΕ, τα πράγματα στην τύχη τους. Το ευχόμαστε με όλη μας την ψυχή.

Adam