Απόψε θα σας διηγηθώ την απολύτως προσωπική ιστορία μου για τη συμβίωσή μου με τον Θρύλο. Μια ιστορία που κινείται στο ισχνό όριο μεταξύ ανυπαρξίας και αιωνιότητας.
Ο καναπές είναι ο πλανήτης του οπαδού χωρίς διαρκείας και εισιτήριο. Γι' αυτό κι εγώ, τιμώντας όλους εμάς που ξεροσταλιάζουμε στους τριθέσιους λόγω ελλείψεων στον κρίσιμο χώρο της τσέπης, τον αφήνω αδειανό -κι όποιος προλάβει να καθήσει.
Ο Σαββατοκύριακος είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση από καταβολής ανθρώπινου γένους. Σκέφτομαι καμιά φορά το πώς ζούσε ο κοσμάκης τον 17ο αιώνα και με πιάνει σύγκρυο. Όλη μέρα στο χωράφι, μια ζωή στον πόλεμο. Α πα πα πα...δεν είναι για μένα αυτή η ζωή. Κάλλιο άνεργος και στον καναπέ. Αρκεί να έχει Θρύλο.
Ξημερώνει χειμωνιάτικο Σάββατο. Στην αρχή όλα μοιάζουν άτονα και οι προοπτικές της ημέρας διανοίγονται μουντές. Με μια κατακλυσμιαία διαφορά. Στις εφτάμιση έχει Ολυμπιακό.
Αν η Γη συνηθίζει να στριφογυρνά δίχως να την παίρνω είδηση, τουτέστιν να μη ζαλίζομαι από την περιφορά της, στις εφτά και τέταρτο αρχίζει να επιβραδύνει. Το αντιλαμβάνομαι ενστικτωδώς. Και όταν φτάσει, πιά, εφτάμιση ακριβώς, όλα έχουν πάψει να γυρνούν. Η Γη γέρνει προς τα εκεί όπου παίζει ο Θρύλος.
Έχω ένα τρέμουλο πριν από τη σέντρα. Κι ενώ δεν βάζω, πριν, γλώσσα μέσα μου όταν η εικόνα καθρεφτίσει την ομάδα βγάζω το σκασμό.
Απόψε παίζουμε με την Δόξα Μουσταλευριάς. Μεγάλη ομάδα, πού να σας τα λέω.
Αρχινάει το ματς.
Η πρώτη θέση που παίρνω στον καναπέ είναι η ημιύπτια... Τουτέστιν ακουμπώ στην πλάτη του με τα χέρια σταυρωμένα πίσω από τον αυχένα. Είναι ακόμη η αρχή και είμαι άνετος.
Μια κοιτάζω το παιχνίδι, μια το χρονόμετρο του αγώνα. Έτσι και περάσει το πρώτο εφτάλεπτο και δεν έχουμε κάνει ευκαιρία αρχινάνε οι πρώτες ενδείξεις περί ήπιου εγκεφαλικού.
"Ακόμη δεν έχετε μπει στην περιοχή, άχρηστοι", γρυλίζω μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου.
Η ανεπαρκής επιθετική εικόνα της ομάδας στο πρώτο τέταρτο επιφέρει ανεπαίσθητες, για τον αμύητο αλλά σημαντικές για τον μύστη, αλλαγές στα μέσα μου.
Ανασηκώνομαι από την ημιύπτια θέση στον καναπέ και κάθομαι σκυφτός, με τους αγκώνες μου πάνω στα γόνατα. Το κορμί μου αρχινάει να κάνει τραμπάλα- τρανή ένδειξις περί πειραγμένων νεύρων. Μία πάνω, μία κάτω και τούμπαλιν.
Είναι η κρίσιμη στιγμή που μη τυχόν και μου αποσπάσει κανείς την προσοχή γιατί ουαί και αλίμονό του. Δεν συζητώ την αποκοτιά να μου απευθύνει ΚΑΙ το λόγο για κάτι το εντελώς ανούσιο και άσχετο, όπως είναι ας, πούμε, η εύλογη απορία της Μαριέλλας για το αν έχουμε Depon στο σπίτι.
Πυρακτωμένη λάβα οργής και πυροκλαστικά νέφη απόγνωσης, με ταυτόχρονη εξακόντιση αγριοφωνάρων συμπεριλαμβάνονται στο μενού των αντιδράσεων.
Πες όμως πως το κορίτσι μου είναι σεβαστικό και δεν παραβιάζει το ιερόν εμού F.I.R και πως η αναμέτρηση με την Μουσταλευριά συνεχίζεται, με τον Ολυμπιακό να εξακολουθεί να στρεκλάει.
Έχει πιάσει ήδη ημίχρονο. Το αποτέλεσμα στο μηδέν-μηδέν. Δυό κουτσές ευκαιρίες - ο θεός να τις κάνει- δύο εξυγιαντικά σφυρίγματα από τον κόρακα και δύο λάθη νηπιαγωγείου στην άμυνα έχουν επιδεινώσει το κλίμα στην οικία. Τα μαύρα σύννεφα που μάζευε ο ουρανός τις προηγούμενες ώρες έχουν ήδη τρυπώσει στο σαλόνι. Τα βλέπω να αιωρούνται πάνω από το κεφάλι μου.
"Κάνε Παναγίτσα μου να τους βάλουμε δύο γκολάκια για να μη με πιάσει πάλι εκείνος ο πονοκέφαλος", προσεύχομαι νοερά.
Αρχινάει το βου ημιχρόνιο. Ο Κωστάκης γλυστρά στο χόρτο και χάνει την ευκαιρία να σουτάρει σε κενό τέρμα.
"Συνουσιάζεται ο οίκος σου τέκνο του ορθού"!
Έχω πλέον προσεγγίσει τα όρια του γνωστού κόσμου και ετοιμάζομαι να σαλτάρω πέραν τούτου. Φως μου και ελπίδα, το πλούσιο λεξιλόγιό μου.
"Άει μου και συνουσιάσου Νήσσα του ορθού"!
Ο καναπές δεν χωράει πλέον εμένα και τον άλλο μου εαυτό. Κάποιος πρέπει να μας αδειάσει το χώρο.
Μου κάνω τη χάρη και σηκώνομαι πρώτος. Βγαίνω στη βεράντα, ανάβω τσιγάρο. Βαδίζω και παραμιλώ - στο σημείο τούτο θέλω να τονίσω πως συμπαρίσταμαι και κατανοώ πλήρως τον στιχουργό.
"Άει μου στον Βελζεβούλ, Νήσσες του ορθού. Να υπάγετε να συνουσιαστείτε αυθωρεί και παραφύσει" -όλο τούτο απνευστί!
Επειδή η αρρώστεια που με κατατρώει είναι ισχυρότερη της νόησης και της λογικής ρίχνω στα κρυφά και αγωνιώδεις βλεφαριές στην τηλεόραση που κρύβεται από φόβο πίσω από τις κουρτίνες.
Στο ογδονταφεύγα βγαίνει από αριστερά εκείνη η πρόστυχη συρτή μπαλιά στον Πάρντο, λίγο έξω από την περιοχή.
"Έλα ω ρε άμπαλε έξελθε τη σέντρα..."!
Και με ακούει και τη βγάζει την εκδιδόμενη. Και πάει η εν λόγω, ονόματα δεν λέμε και στρώνεται στον Καρίμ και βάζει κάπως το ισλαμοπόδαρό του και εγκαθίσταται - πάντα για την εν λόγω αναφέρομαι- στο τέλος της διαδρομής με τα δίχτυα.
Υπογραφές μαζεύανε τις προάλλες οι γειτόνοι, για να μας διώξουν από την πολυκατοικία.
Σταυρούς, προσευχές, τσιγάρα, έξαψη, ερυθρότητα προσώπου, ταχυκαρδία, δεν με βαστά ο τόπος, νίκησε ο Ολυμπιακός!
Έτσι βλέπω εγώ τον Θρύλο. Κανονικός ψυχάκιας. Δεν καταλαβαίνω από επίσημα και φιλικά. Δεν ξεχωρίζω Σούπερ Λίγδα, Κύπελλα και Τσάμπιον ΛιΝγκ.
Adam!
ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΚΑΝΑΠΕ
Ο καναπές είναι ο πλανήτης του οπαδού χωρίς διαρκείας και εισιτήριο. Γι' αυτό κι εγώ, τιμώντας όλους εμάς που ξεροσταλιάζουμε στους τριθέσιους λόγω ελλείψεων στον κρίσιμο χώρο της τσέπης, τον αφήνω αδειανό -κι όποιος προλάβει να καθήσει.
ΤΟ ΤΡΕΜΟΥΛΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΝΤΡΑ
Ο Σαββατοκύριακος είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση από καταβολής ανθρώπινου γένους. Σκέφτομαι καμιά φορά το πώς ζούσε ο κοσμάκης τον 17ο αιώνα και με πιάνει σύγκρυο. Όλη μέρα στο χωράφι, μια ζωή στον πόλεμο. Α πα πα πα...δεν είναι για μένα αυτή η ζωή. Κάλλιο άνεργος και στον καναπέ. Αρκεί να έχει Θρύλο.
Ξημερώνει χειμωνιάτικο Σάββατο. Στην αρχή όλα μοιάζουν άτονα και οι προοπτικές της ημέρας διανοίγονται μουντές. Με μια κατακλυσμιαία διαφορά. Στις εφτάμιση έχει Ολυμπιακό.
Αν η Γη συνηθίζει να στριφογυρνά δίχως να την παίρνω είδηση, τουτέστιν να μη ζαλίζομαι από την περιφορά της, στις εφτά και τέταρτο αρχίζει να επιβραδύνει. Το αντιλαμβάνομαι ενστικτωδώς. Και όταν φτάσει, πιά, εφτάμιση ακριβώς, όλα έχουν πάψει να γυρνούν. Η Γη γέρνει προς τα εκεί όπου παίζει ο Θρύλος.
Έχω ένα τρέμουλο πριν από τη σέντρα. Κι ενώ δεν βάζω, πριν, γλώσσα μέσα μου όταν η εικόνα καθρεφτίσει την ομάδα βγάζω το σκασμό.
Απόψε παίζουμε με την Δόξα Μουσταλευριάς. Μεγάλη ομάδα, πού να σας τα λέω.
Αρχινάει το ματς.
Η πρώτη θέση που παίρνω στον καναπέ είναι η ημιύπτια... Τουτέστιν ακουμπώ στην πλάτη του με τα χέρια σταυρωμένα πίσω από τον αυχένα. Είναι ακόμη η αρχή και είμαι άνετος.
Μια κοιτάζω το παιχνίδι, μια το χρονόμετρο του αγώνα. Έτσι και περάσει το πρώτο εφτάλεπτο και δεν έχουμε κάνει ευκαιρία αρχινάνε οι πρώτες ενδείξεις περί ήπιου εγκεφαλικού.
"Ακόμη δεν έχετε μπει στην περιοχή, άχρηστοι", γρυλίζω μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου.
Η ανεπαρκής επιθετική εικόνα της ομάδας στο πρώτο τέταρτο επιφέρει ανεπαίσθητες, για τον αμύητο αλλά σημαντικές για τον μύστη, αλλαγές στα μέσα μου.
Ανασηκώνομαι από την ημιύπτια θέση στον καναπέ και κάθομαι σκυφτός, με τους αγκώνες μου πάνω στα γόνατα. Το κορμί μου αρχινάει να κάνει τραμπάλα- τρανή ένδειξις περί πειραγμένων νεύρων. Μία πάνω, μία κάτω και τούμπαλιν.
Είναι η κρίσιμη στιγμή που μη τυχόν και μου αποσπάσει κανείς την προσοχή γιατί ουαί και αλίμονό του. Δεν συζητώ την αποκοτιά να μου απευθύνει ΚΑΙ το λόγο για κάτι το εντελώς ανούσιο και άσχετο, όπως είναι ας, πούμε, η εύλογη απορία της Μαριέλλας για το αν έχουμε Depon στο σπίτι.
Πυρακτωμένη λάβα οργής και πυροκλαστικά νέφη απόγνωσης, με ταυτόχρονη εξακόντιση αγριοφωνάρων συμπεριλαμβάνονται στο μενού των αντιδράσεων.
Πες όμως πως το κορίτσι μου είναι σεβαστικό και δεν παραβιάζει το ιερόν εμού F.I.R και πως η αναμέτρηση με την Μουσταλευριά συνεχίζεται, με τον Ολυμπιακό να εξακολουθεί να στρεκλάει.
Έχει πιάσει ήδη ημίχρονο. Το αποτέλεσμα στο μηδέν-μηδέν. Δυό κουτσές ευκαιρίες - ο θεός να τις κάνει- δύο εξυγιαντικά σφυρίγματα από τον κόρακα και δύο λάθη νηπιαγωγείου στην άμυνα έχουν επιδεινώσει το κλίμα στην οικία. Τα μαύρα σύννεφα που μάζευε ο ουρανός τις προηγούμενες ώρες έχουν ήδη τρυπώσει στο σαλόνι. Τα βλέπω να αιωρούνται πάνω από το κεφάλι μου.
"Κάνε Παναγίτσα μου να τους βάλουμε δύο γκολάκια για να μη με πιάσει πάλι εκείνος ο πονοκέφαλος", προσεύχομαι νοερά.
ΤΑ ΚΑΝΤΗΛΙΑ
Αρχινάει το βου ημιχρόνιο. Ο Κωστάκης γλυστρά στο χόρτο και χάνει την ευκαιρία να σουτάρει σε κενό τέρμα.
"Συνουσιάζεται ο οίκος σου τέκνο του ορθού"!
Έχω πλέον προσεγγίσει τα όρια του γνωστού κόσμου και ετοιμάζομαι να σαλτάρω πέραν τούτου. Φως μου και ελπίδα, το πλούσιο λεξιλόγιό μου.
"Άει μου και συνουσιάσου Νήσσα του ορθού"!
Ο καναπές δεν χωράει πλέον εμένα και τον άλλο μου εαυτό. Κάποιος πρέπει να μας αδειάσει το χώρο.
Μου κάνω τη χάρη και σηκώνομαι πρώτος. Βγαίνω στη βεράντα, ανάβω τσιγάρο. Βαδίζω και παραμιλώ - στο σημείο τούτο θέλω να τονίσω πως συμπαρίσταμαι και κατανοώ πλήρως τον στιχουργό.
"Άει μου στον Βελζεβούλ, Νήσσες του ορθού. Να υπάγετε να συνουσιαστείτε αυθωρεί και παραφύσει" -όλο τούτο απνευστί!
Επειδή η αρρώστεια που με κατατρώει είναι ισχυρότερη της νόησης και της λογικής ρίχνω στα κρυφά και αγωνιώδεις βλεφαριές στην τηλεόραση που κρύβεται από φόβο πίσω από τις κουρτίνες.
Στο ογδονταφεύγα βγαίνει από αριστερά εκείνη η πρόστυχη συρτή μπαλιά στον Πάρντο, λίγο έξω από την περιοχή.
"Έλα ω ρε άμπαλε έξελθε τη σέντρα..."!
Και με ακούει και τη βγάζει την εκδιδόμενη. Και πάει η εν λόγω, ονόματα δεν λέμε και στρώνεται στον Καρίμ και βάζει κάπως το ισλαμοπόδαρό του και εγκαθίσταται - πάντα για την εν λόγω αναφέρομαι- στο τέλος της διαδρομής με τα δίχτυα.
Υπογραφές μαζεύανε τις προάλλες οι γειτόνοι, για να μας διώξουν από την πολυκατοικία.
Σταυρούς, προσευχές, τσιγάρα, έξαψη, ερυθρότητα προσώπου, ταχυκαρδία, δεν με βαστά ο τόπος, νίκησε ο Ολυμπιακός!
Έτσι βλέπω εγώ τον Θρύλο. Κανονικός ψυχάκιας. Δεν καταλαβαίνω από επίσημα και φιλικά. Δεν ξεχωρίζω Σούπερ Λίγδα, Κύπελλα και Τσάμπιον ΛιΝγκ.
O ΘΡΥΛΟΣ ΝΑ ΝΙΚΑΕΙ
No comments:
Post a Comment