Παρακολουθώ μπάσκετ από τα μέσα της δεκαετίας του ΄70. Στα κλειστά και στην τηλεόραση. Το μπάσκετ το αντιλαμβάνομαι ενστικτωδώς στην ολότητά του σε σημείο, ώστε να μπορώ να γράφω γι΄αυτό δίχως να καταντώ γραφικός.
Αν πρέπει να τοποθετηθώ οπαδικά και συναισθηματικά ομολογώ πως για το ποδόσφαιρο του Ολυμπιακού έχω σπάσει τασάκια, έχω κλωτσήσει καρέκλες, έχω βγάλει τις αμυγδαλές μου από τη φωνή. Για το μπάσκετ της ομάδας έχω πέσει, όμως, στα πλακάκια και έχω κλάψει.
Προσπερνώ τις δεκαετίες που παρήλθαν και εντρυφώ στα τεκταινόμενα της ελληνικής σωληνουργίας.
Αν ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο αντιμετωπίζει ανέκαθεν εχθρότητα είναι λογικό. Η κινητήρια δύναμη του κόσμου είναι ο φθόνος. Η έχθρα για τον Γαύρο δεν περιορίζεται μόνο στα τελευταία είκοσι χρόνια που σαρώνει τους εγχώριους τίτλους, αλλά και κατά τη μαύρη περίοδο που δεν τους σάρωνε. Ο λόγος είναι προφανής. Μόνο αν διαλυθεί θα πάψουν να τον φοβούνται και να τον φθονούν.
Κάτι το ανάλογο βιώνει ο Ολυμπιακός και στο μπάσκετ. Ενώ, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, δεν έχει να επιδείξει περισσότερους εγχώριους και διεθνείς τίτλους από τον Παναθηναϊκό δέχεται εν τούτοις, μιαν άνευ προηγουμένου θεσμική και εξωθεσμική πολεμική.
Η διοίκησή του ασκείται από δύο αδέλφια τα οποία θα μνημονεύει ο ιστορικός του μάνατζμεντ στον αιώνα τον άπαντα για το γεγονός ότι δημιούργησαν μια νέα σχολή για το άθλημα.
Τη σχολή του πώς να είσαι αγκιστρωμένος στην κορυφή δίχως να δαπανάς αλόγιστα το χρήμα.
Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, στους οποίους το μόνο που καταμαρτυρώ είναι η "ευγένεια", με την οποία αντιμετωπίζουν τους δόλιους αντιπάλους τους πρωτοτύπησαν -μοναδικό φαινόμενο για Γραικοί- συντηρώντας μια κατά βάση ελληνική ομάδα και αναδεικνύοντας παίκτες και προπονητές που γίνονται περιζήτητοι στην Ευρώπη.
Μεταξύ των παικτών που θαυμάζει σύμπασα η Γηραιά μπασκετική Ήπειρος είναι ο Βασίλης Σπανούλης. Ο άνθρωπος που βάλθηκε να διαβρώσει τη στεγανότητα του Σωλήνα.
Ο Βασίλης αποτελεί κόσμημα συμπεριφοράς, αγωνιστικότητας, ταλέντου και προσήλωσης.
Γνωρίζετε το πώς τον αποκαλούν οι χολερικοί βάζελοι; "Σουλεϊμάν" και "Βηματούλη".
Στα κατ' εξοχήν εχθρικά για τον Ολυμπιακό, κλειστά στην Ελλάδα βρίζουν σκαιώς τον ίδιο και την οικογένειά του. Στα κλειστά της Ευρώπης οι αντίπαλοι οπαδοί σηκώνονται όρθιοι και τον χειροκροτούν.
Τους τελευταίους δύο μήνες, ο Βασίλης δεν μετέχει των αγώνων της ομάδας επειδή τραυματίστηκε. Στον Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου, η απουσία του αρχηγού μοιάζει να είναι αμελητέα, δίχως να είναι.
Καταλήγω, προβαίνοντας σε μια σύγκριση και σε μια διαπίστωση.
Όταν ο Διαμαντίδης, ο οποίος αποχώρησε νέο παιδί από την Εθνική, το 2010 άρχισε να χωλαίνει αγωνιστικά, αρκετά χρόνια προτού την οριστική αποχώρησή του από το μπάσκετ, ο Παναθηναϊκός δεν ανταπεξήλθε στην πρόκληση. Μπορεί να εξακολούθησε να κατακτά τίτλους στην ελληνική σωληνουργία, αλλά την Ευρώπη, που του απένειμε τον τίτλο του Εξάστερου, την απολαμβάνει μόνο στα ντοκυμαντέρ.
Ο Σπανούλης εξακολουθεί, αντιθέτως, να υπογράφει τις επιτυχίες του Ολυμπιακού και να αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα για τη μόνιμη ανοδική τροχιά που διαγράφει η ομάδα. Όλα τούτα ενώ αγωνιζόταν στην Εθνική έως και τα 33 χρόνια του, έπειτα από πέντε Ευρωμπάσκετ, δυο Μουντομπάσκετ και δυο Ολυμπιακούς Αγώνες. Στον Ολυμπιακό, ακόμη κι αν η απουσία του Βασίλη είναι συμπτωματική, ανταπεξήλθαν και με το παραπάνω. Το αποδεικνύει η πρωτιά της ομάδας στη βαθμολογία της Ευρωλίγκας.
Οι σωληνογράφοι, πιστοί τοις κείνων ρήμασι αμειβόμενοι επιφυλάσσουν εκ διαμέτρου αντίθετη αντιμετώπιση στους δύο σύγχρονους, κορυφαίους μπασκετμπολίστες μας.
Για τον μεν "Μητσάρα", όχι μόνο σιώπησαν εκκωφαντικά όταν κατέβηκε, νύχτα, από το σταθμό του εθνικού τρένου αλλά ανέπεμπαν ύμνους και παιάνες ακόμη και όταν ήταν σαφέστερο του σαφούς, πως το παιδί δεν "έστριβε", πλέον.
Για τον "Βηματούλη", εμπνέονται όμως αρδικειμενικές αναλύσεις περί του αν δύναται ή μη και μέχρι ποίου βαθμού, για να βοηθά πλέον, τον Ολυμπιακό σε "αυτή την προχωρημένη ηλικία", ενώ δεν παρέλειψαν να αφήσουν αιχμές σε βάρος του επειδή, λόγω των διαδοχικών τραυματισμών του, υποχρεώθηκε να αποχωρήσει από την Εθνική το 2015.
Το τελευταίο ύποπτο κρούσμα της δράσης τους καταγράφηκε, χθες, σε γνωστή αθλητική ιστοσελίδα με την περισπούδαστη και εντελώς ατεκμηρίωτη "άποψη", σωληνογράφου όστις απεφάνθη, ως άλλος Τειρεσίας, πως η επιστροφή του Σπανούλη στον Ολυμπιακό, θα "κάνει κακό", στην ομάδα...
Adam!
Αν πρέπει να τοποθετηθώ οπαδικά και συναισθηματικά ομολογώ πως για το ποδόσφαιρο του Ολυμπιακού έχω σπάσει τασάκια, έχω κλωτσήσει καρέκλες, έχω βγάλει τις αμυγδαλές μου από τη φωνή. Για το μπάσκετ της ομάδας έχω πέσει, όμως, στα πλακάκια και έχω κλάψει.
Προσπερνώ τις δεκαετίες που παρήλθαν και εντρυφώ στα τεκταινόμενα της ελληνικής σωληνουργίας.
Αν ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο αντιμετωπίζει ανέκαθεν εχθρότητα είναι λογικό. Η κινητήρια δύναμη του κόσμου είναι ο φθόνος. Η έχθρα για τον Γαύρο δεν περιορίζεται μόνο στα τελευταία είκοσι χρόνια που σαρώνει τους εγχώριους τίτλους, αλλά και κατά τη μαύρη περίοδο που δεν τους σάρωνε. Ο λόγος είναι προφανής. Μόνο αν διαλυθεί θα πάψουν να τον φοβούνται και να τον φθονούν.
Κάτι το ανάλογο βιώνει ο Ολυμπιακός και στο μπάσκετ. Ενώ, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, δεν έχει να επιδείξει περισσότερους εγχώριους και διεθνείς τίτλους από τον Παναθηναϊκό δέχεται εν τούτοις, μιαν άνευ προηγουμένου θεσμική και εξωθεσμική πολεμική.
Η διοίκησή του ασκείται από δύο αδέλφια τα οποία θα μνημονεύει ο ιστορικός του μάνατζμεντ στον αιώνα τον άπαντα για το γεγονός ότι δημιούργησαν μια νέα σχολή για το άθλημα.
Τη σχολή του πώς να είσαι αγκιστρωμένος στην κορυφή δίχως να δαπανάς αλόγιστα το χρήμα.
Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, στους οποίους το μόνο που καταμαρτυρώ είναι η "ευγένεια", με την οποία αντιμετωπίζουν τους δόλιους αντιπάλους τους πρωτοτύπησαν -μοναδικό φαινόμενο για Γραικοί- συντηρώντας μια κατά βάση ελληνική ομάδα και αναδεικνύοντας παίκτες και προπονητές που γίνονται περιζήτητοι στην Ευρώπη.
Μεταξύ των παικτών που θαυμάζει σύμπασα η Γηραιά μπασκετική Ήπειρος είναι ο Βασίλης Σπανούλης. Ο άνθρωπος που βάλθηκε να διαβρώσει τη στεγανότητα του Σωλήνα.
Ο Βασίλης αποτελεί κόσμημα συμπεριφοράς, αγωνιστικότητας, ταλέντου και προσήλωσης.
Γνωρίζετε το πώς τον αποκαλούν οι χολερικοί βάζελοι; "Σουλεϊμάν" και "Βηματούλη".
Στα κατ' εξοχήν εχθρικά για τον Ολυμπιακό, κλειστά στην Ελλάδα βρίζουν σκαιώς τον ίδιο και την οικογένειά του. Στα κλειστά της Ευρώπης οι αντίπαλοι οπαδοί σηκώνονται όρθιοι και τον χειροκροτούν.
Τους τελευταίους δύο μήνες, ο Βασίλης δεν μετέχει των αγώνων της ομάδας επειδή τραυματίστηκε. Στον Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου, η απουσία του αρχηγού μοιάζει να είναι αμελητέα, δίχως να είναι.
Καταλήγω, προβαίνοντας σε μια σύγκριση και σε μια διαπίστωση.
Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ
Όταν ο Διαμαντίδης, ο οποίος αποχώρησε νέο παιδί από την Εθνική, το 2010 άρχισε να χωλαίνει αγωνιστικά, αρκετά χρόνια προτού την οριστική αποχώρησή του από το μπάσκετ, ο Παναθηναϊκός δεν ανταπεξήλθε στην πρόκληση. Μπορεί να εξακολούθησε να κατακτά τίτλους στην ελληνική σωληνουργία, αλλά την Ευρώπη, που του απένειμε τον τίτλο του Εξάστερου, την απολαμβάνει μόνο στα ντοκυμαντέρ.
Ο Σπανούλης εξακολουθεί, αντιθέτως, να υπογράφει τις επιτυχίες του Ολυμπιακού και να αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα για τη μόνιμη ανοδική τροχιά που διαγράφει η ομάδα. Όλα τούτα ενώ αγωνιζόταν στην Εθνική έως και τα 33 χρόνια του, έπειτα από πέντε Ευρωμπάσκετ, δυο Μουντομπάσκετ και δυο Ολυμπιακούς Αγώνες. Στον Ολυμπιακό, ακόμη κι αν η απουσία του Βασίλη είναι συμπτωματική, ανταπεξήλθαν και με το παραπάνω. Το αποδεικνύει η πρωτιά της ομάδας στη βαθμολογία της Ευρωλίγκας.
Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ
Οι σωληνογράφοι, πιστοί τοις κείνων ρήμασι αμειβόμενοι επιφυλάσσουν εκ διαμέτρου αντίθετη αντιμετώπιση στους δύο σύγχρονους, κορυφαίους μπασκετμπολίστες μας.
Για τον μεν "Μητσάρα", όχι μόνο σιώπησαν εκκωφαντικά όταν κατέβηκε, νύχτα, από το σταθμό του εθνικού τρένου αλλά ανέπεμπαν ύμνους και παιάνες ακόμη και όταν ήταν σαφέστερο του σαφούς, πως το παιδί δεν "έστριβε", πλέον.
Για τον "Βηματούλη", εμπνέονται όμως αρδικειμενικές αναλύσεις περί του αν δύναται ή μη και μέχρι ποίου βαθμού, για να βοηθά πλέον, τον Ολυμπιακό σε "αυτή την προχωρημένη ηλικία", ενώ δεν παρέλειψαν να αφήσουν αιχμές σε βάρος του επειδή, λόγω των διαδοχικών τραυματισμών του, υποχρεώθηκε να αποχωρήσει από την Εθνική το 2015.
Το τελευταίο ύποπτο κρούσμα της δράσης τους καταγράφηκε, χθες, σε γνωστή αθλητική ιστοσελίδα με την περισπούδαστη και εντελώς ατεκμηρίωτη "άποψη", σωληνογράφου όστις απεφάνθη, ως άλλος Τειρεσίας, πως η επιστροφή του Σπανούλη στον Ολυμπιακό, θα "κάνει κακό", στην ομάδα...
Τί περιμένεις από πράσινα, ξινά σταφύλια;
No comments:
Post a Comment