ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΒΡΟΧΗ ΜΑΣ ΣΩΝΕΙ

Έτσι ο Ολυμπιακός τερματίζει το φετινό πρωτάθλημα, τερματίζοντάς το από κάθε άποψη!

Γράψαμε, επισημάναμε και προειδοποίησαμε από μηνών για το πνιγηρό και πικρό τέλος και αμαρτία δεν έχουμε.

Φθάσαμε όμως στην αρχή του τέλους; Σε αυτό μπορεί να απαντήσει μόνο η διοίκηση της ομάδας.

Ύστερα από μύριες όσες παλινωδίες, ακατανόητες -επιφανειακά- αποφάσεις και ένα σκασμό λάθη ο Ολυμπιακός σαλπάρει για άγνωστες θάλασσες τη νέα περίοδο.

Το keep on dreaming μεταλλάχτηκε σε άκριτη ελληνοποίηση και τα έσοδα από το ιερό δισκοπότηρο του Τσάμπιονς Λιγκ μετατράπηκαν σε... χαρτιά υγείας.

https://www.newsbeast.gr/sports/arthro/3569904/orgi-marinaki-gia-pektes-den-kanete-oute-gia-chartia-igias-ston-renti    

Ούτε το ένα δικαιολογείται με βάση την οργάνωση και τα ελλείμματα της ομάδας, ούτε το άλλο με βάση τα χρήματα που δαπανήθηκαν για τις μεταγραφές.

Το ποδόσφαιρο είναι αφεαυτού ένα χαοτικό παιχνίδι στο οποίο εμφιλοχωρούν δεκάδες φανεροί και αφανείς παράγοντες και ο εφησυχασμός ή η απροσεξία μπορούν να καταστρέψουν τη δομή και τους στόχους μιας ομάδας.

Να τα πάρω με τη σειρά:

Το ξήλωμα της ομάδας δεν οφείλεται - σαφώς, για μένα - στο κυνήγι που έχει δεχτεί τα τελευταία χρόνια. Συνιστά μεν ένα συγκυριακό λόγο αλλά η πραγματικότητα είναι απείρως πιο πεζή.

Ο Ολυμπιακός είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Χρειάζεται "προσωπικότητες" για να προχωρά και για να θριαμβεύει. Η ιστορία του βρίθει ποδοσφαιριστών με μεγάλο ειδικό βάρος οι οποίοι συμπαρέσυραν τους υπόλοιπους ώστε να μπορεί η ομάδα να διακρίνεται σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Πού είναι αυτοί τώρα;

Διαρρέει η διοίκηση πως θα στραφεί πλέον στον "καλό" Έλληνα και στις ακαδημίες για να στελεχώσει το επόμενο project, αφού "αγανάχτισε" με τους χαραμοφάηδες και τους καλοπληρωμένους που δεν "σέβονται τίποτε και κανέναν".

Δεν με πείθει είναι η αλήθεια. Το θεωρώ συγκυριακό και ευκαιριακό. Απουσιάζουν τα εχέγγυα για να πιστέψω πως η στροφή στο νέο "μοντέλο" προκύπτει από σχέδιο.

Ας χρησιμοποιήσω, για την οικονομία της συζήτησης, ένα απλό παράδειγμα που βασίζεται στην ανάγκη να υπάρχουν "προσωπικότητες" στην ομάδα.

Επιστρέφουν, το καλοκαίρι, από τους δανεισμούς τους σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιρστές μας οι οποίοι τα προηγούμενα χρόνια δεν κρίθηκαν άξιοι για να ανήκουν στο ρόστερ.

Σιώπης, Τσιμίκας, Ρισβάνης, Μανθάτης, Γιαννιώτης και τόσοι άλλοι. Προσθέστε στην κατσαρόλα νέους - ή μη- Έλληνες από άλλες ομάδες, βάλτε μια πρέζα "εξελίξιμους" ξένους ποδοσφαιριστές και σερβίρετε το νέο πιάτο με σκληρή προπόνηση.

Πώς νομίζετε ότι μπορεί να μοιάζει ένας τέτοιος Ολυμπιακός; Θα τρέχει, θα πηδά, θα είναι ψυχωμένος. Θα μπορεί να κάνει τη διαφορά; Να κάνει μεγάλα πράγματα;

Κατά τη γνώμη μου, όχι.

Για να μπορεί μια ομάδα όπως είναι ο Ολυμπιακός να ανεβαίνει επίπεδο και για να κατακτά νέους στόχους χρειάζεται  α πα ραι τή τως τρείς παιχταράδες-προσωπικότητες. Αυτοί θα δίνουν τον τόνο, θα παρακινούν τους υπόλοιπους και εκείνοι θα αποτελούν το παράδειγμα για τη φιλόδοξη πιτσιρικαρία.

Για κάθε Αβραάμ απαιτείται ένας Μέλμπεργκ, για κάθε Ανδρούτσο ένας Ιμπαγάσα και για κάθε Κούτρη ένας Τοροσίδης.

Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

Επομένως, μαζί τους για την ελληνοποίηση και την...πιτσιρικοποίηση υπό όρους.

Φέρτε τρείς παιχταράδες για τις καίριες θέσεις και κανέναν άλλο. Αρκούν.

Ειδάλλως, με τα παπάκια μόνο στην ποταμιά μπορείς να πας. Όχι να "ονειρεύεσαι".

Adam!