Άκουγα για άλλη μια φορά, χθες, τα παιδιά στην "7", να καλούν τον κόσμο να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα, αν είναι πουτάνες των παοκτσήδων οι μάνες και μελαγχόλησα.
Είναι ό,τι πιο ξεπερασμένο, οπαδικά, το να βρίζεις μανάδες και αρραβωνιάρες, νομίζοντας πως έτσι θα κόψεις τα βρωμοπόδαρα των αντιπάλων και θα επιβάλεις το δικό σου, στο γήπεδο.
Αποδείχτηκε περίτρανα και χθες, όταν παρά τα μπινελίκια για τον Πύργο τον Λευκό, τις έρμες παοκομάνες και τα Βου Βου Βούλγαροι, τα παόκια άντεξαν και έφυγαν με το διπλό από το Φάληρο.
Από παλιά έγραφα και έλεγα πως αν θες, ως οπαδός, να δώσεις φτερά στους δικούς σου και να κόψεις τα ήπατα των αντιπάλων, αρκεί να φωνάζεις ρυθμικά το όνομα της ομάδας σου.
Φανταστείτε, ένα γεμάτο γήπεδο, να κραυγάζει την ιαχή Ο ΛΥ ΜΠΙΑ ΚΟΣ. Εγώ ανατριχιάζω όταν το ακούω, αραιά και πού. Δεν πρέπει να υπάρχει τίποτε πιο εκφοβιστικό για τον αντίπαλο, το να αισθάνεται να δονείται το γήπεδο από αυτή την ιαχή.
Κι όμως, κανείς δεν το αντιλαμβάνεται. Μπινελίκι, μανάδες, θειάδες, ανήψια, μπατζανάκηδες, "αντεθνικά" και; Βγαίνει κάτι από αυτό; Κατά τη γνώμη μου, όχι!
Αλλά τί γράφω τόσην ώρα; Εδώ οι άνιωθοι απο μπάλα έφθασαν, για άλλη μια φορά σε κρίσιμο ματς της ομάδας, να ανακόπτουν το ρυθμό της, ανάβοντας πυρσούς.
Ένα τέταρτο απέμενε, χθες, για να λήξει το κωλοπαίχνιδο, η ομάδα αύξανε την πίεση στα παόκια και οι οπαδοί στην "7", άναψαν πυρσούς και διέκοψαν τον αγώνα. Φοβερή ενέργεια, έτσι;
Διότι, άλλο το Χ και άλλο το διπλό. Έτσι;
Adam!
No comments:
Post a Comment