ΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΤΟΥ IHAVEADREAM1925

Σάββατο της Ανάστασης, κεντρική πλατεία Πύργου Ηλείας, αρχές δεκαετίας ΄60. Έξω και μέσα από τον μεγαλοπρεπή Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου, που χτίστηκε από λευκό μάρμαρο στα πρότυπα τρίκλιτης βασιλικής, στα τέλη του 19ου αιώνα -πραγματικό αρχιτεκτονικό κόσμημα - γινόταν το πατείς με πατώς σε.

Παιδόπουλο με τρέχανε για τα Χριστός Ανέστη, κωλοπυργιοτόπουλο με τους κωλοπυργιώτες. Ξάφνου, πέφτει το πρώτο βαρελότο, κανά τριάρι μέτρα μακριά μου. Ακολούθησαν δεκάδες ιδιοκατασκευές μπαρούτης, τρίγωνα, ντιντιντίνια, σαΐτες, ενώ οι ...καπεταναίοι της κοσμοχαλασιάς επιφύλασσαν στο άμαχο πόπολο, που νόμιζε πως θα κάνει Ανάσταση, σκηνές από την κόλαση που τους έδερνε. Εκρηκτικά θάβονταν κάτω από τους φοίνικες της πλατείας, κανονικές μπόμπες που ισοπέδωναν τα καημένα τα δεντράκια και έτρεπαν σε πανικόβλητη φυγή τους πιστούς.

Οι αιματηρές αψιμαχίες χωρίς έλεος ξεκινούσαν, όμως, από την προηγουμένη της Μεγάλης Παρασκευής. Το μέτωπο του πολέμου προσλάμβανε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς στην πλατεία υπήρχε έθιμο να μαζεύονται όλοι οι Επιτάφιοι της πόλης.

Για το ανταγωνιστικό πνεύμα του κωλοπυργιώτη, ο "δικός μας επιτάφιος" είναι καλυτερότερος από τον επιτάφιο του αλλουνού. Μόλις λοιπόν σκάγανε μύτη οι πομπές από τις διάσπαρτες εκκλησίες της πόλης και ετοιμάζονταν να συγκεντρωθούν δίπλα στο συντριβάνι, οι στρατιώτες της πίστης αφήνανε τα εξαπτέρυγα και πιάνανε τα μπαζούκας. Ποιός ζει και ποιός πεθαίνει, ένα πράμα. Ποιός Επιτάφιος και ποιός Εσταυρωμένος;

Ένα διήμερο ανείπωτης θρησκευτικής βίας, στο οποίο φίλοι πέρναγαν έξω από τα σπίτια φίλων και τους ρίχνανε βαρελότα στις στέγες και στα παραθύρια, έτσι για το καλό.

Όπως είναι απολύτως φυσικό για ένα παιδάκι πέντε, έξη χρονώ, τα Πάθη του Κυρίου, γινήκαν τα δικά μου πάθη.

Δεν ξαναπάτησα σε Επιτάφιο και Ανάσταση για τα επόμενα 40 χρόνια!

Τώρα, εσείς, μπορεί να γελάτε με τον πανικό μου, αλλά τα νέα τραγικά που συνέβησαν στην Καλαμάτα, στην Θήβα, οι μολότοφ στον Νέο Κόσμο και ποιός ξέρει πού αλλού, δεν είναι για γέλια. Καλές είναι οι παραδόσεις, αλλά άμα παίζεις με τη φωτιά θα καείς.

Ανάσταση δεν σημαίνει κηδεία!

Αδάμ!