ΠΩΣ ΕΓΙΝΑ ΓΑΥΡΟΣ (χρονογράφημα)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Δεν έγραψα κάτι για την επέτειο των 95 χρόνων από την ίδρυση του Ολυμπιακού. Δεν μου βγήκε εκείνες τις ημέρες. Αλλά απόψε, από το σπίτι και με τις σκέψεις να κυριαρχούνται από την ιδέα της αυτοπροστασίας από την ασθένεια, μου ήρθε η έμπνευση. Πιστεύω πως ο καλύτερος τρόπος για να μιλάς για τα σημαντικά της ζωής είναι να το κάνεις προσωπικό.

ΤΟ ΕΠΩΔΥΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΥΡΟ

Έχω ακόμη ζωηρές εικόνες από το Πύργο Ηλείας των μέσων δεκαετίας του ΄60. Μπαλίτσα με τους συμμαθητές στους αγρούς, που τώρα φιλοξενούν κακάσχημες κατασκευές με πολυτελή διαμερίσματα, παραστάσεις Καραγκιόζη τα βραδάκια και μαζώξεις κοινωνικές στο σπίτι, που αντιβούιζε από τα χιτς της εποχής.

Το κλίμα στο σπίτι ήταν ανέκαθεν κάπως απειλητικό, ελέω πατρός Κωνσταντίνου ο οποίος μας άφησε χρόνους. Απειλητικό και περίκλειστο. Ήγουν, για να την κάνει ο Αδάμ με ελαφρά πηδηματάκια, με στρατηγικό στόχο να παίξει μπαλίτσα με τους συμμαθητές στους αγρούς, έπρεπε να ψευδορκήσει:

"Πού θέλεις να πάς "Μάκη;" -το όνομά μου τω καιρώ εκείνω, έως ότου επέβαλα το βαπτιστικόν εμού.

"Έχουμε δοκιμή παρέλαση μάμμι -μάμμι επειδή ο ντάντι δεν ησχολείτο με τέτοια ποταπά ζητήματα. Απλώς ...προήδρευε.

"Να υπάγεις από το πεζοδρόμιο και να προσέχεις να μη σε ποδοπατήσει κανάς ίππος - στον Πύργο της εποχής, τα αλόγατα δημιουργούσαν ενίοτε traffic jam!

Εγώ έκοβα λάσπη και έτρεχα στους αγρούς. Δυστυχώς για την προσωπική ευημερία μου, όταν λες χοντρά ψεύδη, χρειάζεσαι και χονδρότατη τύχη. Πού να τηνε βρω, όμως, ο έρμος πιτσιρικάς; Κάποιο απομεινάρι των συνεργατών των Ναζί στον δήμο Λετρίνων -το αρχαίο όνομα της πόλης- έβλεπε όλως τυχαίως την μάμμι που καθάριζε φασίολους στην αυλή και της σφύραγε το ποίημα:

"Έλλλα μ' Τούλλλα μ' (τα πολλά λάμδα υποδηλώνουν το δασύ πυργιώτικο της προφοράς), τί μου κάνεις μάν' μου; Ο Μάκης πού είναι επειδή -εδώ αρχίζει το προοίμιο του δράματος - τον είδα να παίζει κλωτσοσκούφι με κάτι αλήτες (οι συμμαθητές μου, έτσι;) στο χωράφι, δίπλα στην Πατρών"...

Του κατ ε λονγκ στόρι σορτ, μόλις έμπαινα στο σπίτι ερωτούσε η Τούλλλα μ', χαιρέκακα: "Πού ήσουν Μάκη μου; Πώς πήγε η δοκιμή;"

Εντάξει, παιδάκι ήμουν, αλλά όχι και μαλάκας. Έπιανα αμέσως την απειλή εδάφους-αέρος και άρχιζα να αισθάνομαι σαν σκύλος που μαζεύει την ουρά στα σκέλια.

Για να ξανα -κάτ, ε λονγκ στόρι σορτ, η Τουλίτσα, με παραμορφωμένα τα χαρακτηριστικά από την ηδονή του τί έμελλε να μου κάνει, έβγαινε στην αυλή, έκοβε μια βέργα από την βερυκοκιά μας -παρεμππιπτόντως, τέτοια βερύκοκα ούτε ο Μπεμπέκος, ένα πράμα- και εισέβαλε στο δωμάτιό μου κραδαίνοντάς την σαν γιαταγάνι.

Μια δόση, έχω προλάβει να χωθώ κάτω από το κρεββάτι, αλλά το μετάνοιωσα αυθωρεί και παραφύσει. Η βερυκοκένια βέργα πλατάγιζε πάνω στο σώμα μου σβνννν, σβννν. Πού σε πονεί και πού σφάει...Δυστυχώς, για μένα, δεν είχαν ανακαλυφθεί τα έξυπνα όπλα που κατάφερναν έξυπνα, χειρουργικά χτυπήματα. Εκείνη την εποχή, τα πλήγματα ήταν...τυφλά!

Συσκέφθηκα με την πάρτι μου και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν λέει να τις τρώω όπου νάναι και πως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να τις τρως είναι ο όρθιος. Τουτέστιν παλάμες, μπούτια και άλλα τιμαλφή.

Τώρα, γιατί σας τα είπα όλα τούτα; Έτσι, για να περνάει η ώρα; Όχι βέβαια!

Η ...ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Άμα δεν καταλάβατε τί σήμαινε η φράση "κάπως απειλητικό" που έγραψα στην αρχή, ε, δεν φταίω εγώ...

Όπως αντιληφθήκαμε όλοι κι εγώ περισσότερο, η σχέση της μάμμι και του ντάντι με τον αθλητισμό άρχιζε και τελείωνε στο σπορ του κυνηγητού με βέργα -όπως λέμε ασύμμετροι ζυγοί, εμπολέ ζετέ, τέτοια. Εκεί, αρίστευαν...Όλα κι όλα! Το πόσο γρήγορα έτρεχαν να με πιάσουν και να με λιανίσουν στη φάπα δεν λέγεται. Αφήστε δε την ευλιγισία της μάμμι, όταν χρειαζόταν να σκύψει για να μου εξηγήσει τη χρήση της βεργός. Νάντια Κομανέντσι και Καρλ Λιούις εις εν!

Οι συνθήκες δεν ήταν, επομένως, οι δέουσες για περαιτέρω ταρζανιές και έθεσα το όπλο παρά πόδα -ε, δεν απείχε και πολλά χρόνια η στάση μου από εκείνη του ΕΛΑΣ!

Κυριακή απογευματάκι, την ώρα που οι βεργοφόροι γονείς μου αναπαύονταν, εγώ άνοιγα στα μουλωχτά το ράδιο και άκουγα Αντώνη Πυλιαρό να μεταδίδει τα ματς της μελλοντικής σούπερ λίγδας.

Εκεί να δείτε εικόνες που σχημάτιζα με το παιδιακίστικο νού μου κι ας μην ήξερα ούτε καν τί χρώματα φοράγανε οι ομάδες. Πού να τις δούμε; Την ΥΕΝΕΔ δεν την ξέραμε ακόμη!

Μια τέτοια Κυριακή ήταν που άκουγα την αναμετάδοση του Ολυμπιακός-Πάο. Ήταν Φλεβάρης του ΄67, λίγο καιρό πριν αποκατασταθούν οι...συνταγματαρχαίοι. Ήρθε 4-0. Θυμάμαι τον εαυτό μου, σαν τώρα, να λέει: "Ξεφτίλες! Θα γίνω Ολυμπιακός"!!!

Πέρασαν μερικά χρόνια έως ότου δεήσω να αντικρύσω για πρώτη φορά τη φανέλα και τα χρώματά της.

Εκείνο το απόγευμα στον Πύργο της δεκαετίας του ΄60, ο "Μάκης", έγινε Γαύρος. Ευχαριστώ Γιώργαρε Σιδέρη μου για το τριαρέ εκείνης της μέρας που με γέννησε από την αρχή!

Αδάμ!