Πρόκειται για μια από τις πιο εντυπωσιακές ιστορίες επενδυτών στο χώρο του αθλητισμού που συνδέουν αυτή την πορεία τους με γνήσιο οπαδικό συναίσθημα. Σε πείσμα των λυσσασμένων προσπαθειών του σενιόρ Τράκη να τους εκδιώξει από το χώρο του μπάσκετ, τα αδέλφια Αγγελόπουλοι παραμένουν στις επάλξεις και ξαναγράφουν ιστορία με τα ίδια υλικά.
Η θητεία τους στον μπασκετικό Ολυμπιακό χαρακτηρίζεται από δύο ορόσημα: Το πρώτο, ένα χρόνο πριν σηκώσουν το πρώτο ευρωπαϊκό στην Πόλη, όταν φθάσανε στην πόρτα της εξόδου, απογοητευμένοι από τον πόλεμο που δεχόταν η ομάδα και οι ίδιοι προσωπικά από το σύστημα του Φάρου που εξέθρεψε τον Καούρη και τα άλλα παιδιά.
Πείστηκαν να παραμείνουν αλλά χρειάστηκε να χαράξουν μια νέα στρατηγική εξορθολογισμού του τρόπου με τον οποίο επανδρώνεται, λειτουργεί και χρηματοδοτείται η ομάδα. Το νέο σχέδιο δεν πέτυχε, απλώς, αλλά δημιούργησε μια νέα επιχειρηματική συνθήκη για το μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε δύο ευρωλίγκες στη σειρά και έπαιξε άλλες τρεις φορές στον τελικό της διοργάνωσης και όλα αυτά σε διάστημα επτά χρόνων (2010-2017) για να ανακηρυχτεί η καλύτερη ομάδα της ευρωλίγκας για τη δεκαετία του 2010.
Το δεύτερο ορόσημο ήταν η απόφασή τους να αποχωρήσουν - καθυστερημένα- όχι από το μπάσκετ, όπως τους εξωθούσε ο φαρμακοτρίφτης με τη βοήθεια ενός ολόκληρου αντιολυμπιακού συστήματος, αλλά από το πρωτάθλημα της Μπάσκετ Λιγκ.
Η επιστροφή της ομάδας στις εγχώριες διοργανώσεις αποφασίστηκε στον απόηχο της αποχώρησης του σενιόρ πώςτονελένε, αλλά και της αποδόμησης του Φάρου - στο βαθμό που μπορεί ένα καλά δομημένο και ριζωμένο σύστημα να εξαλειφθεί από τη μια μέρα στην άλλη.
Η επιστροφή της ομάδας στην Μπάσκετ Λιγκ προετοιμάστηκε ένα χρόνο νωρίτερα, όταν τα αδέλφια Αγγελόπουλοι έφεραν πίσω τον Μπαρτζώκα και τον Σλούκα. Δεν χρειάστηκε παρά ένα χρόνος προσαρμογής για να αναδυθεί από την ολιγόχρονη ανάπαυλα, η πραγματική διάσταση και επιρροή της ομάδας στα ευρωπαϊκά και εγχώρια μπασκετικά πράγματα.
Ο Ολυμπιακός είναι, μακράν, η πιο επιδραστική ομάδα στον θεσμό και ο σύλλογος αναφοράς στο άθλημα, καθώς οι επιτυχίες του δεν είναι προϊόν της σύγχρονης τάσης με τους "θηριώδεις" προϋπολογισμούς, αλλά απότοκο ενός οργανωμένου και αυστηρά ακολουθούμενου σχεδίου που βασίζεται στο συγκρατημένο κόστος για τη στελέχωση και λειτουργία του τμήματος, και στη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας των διαθέσιμων οικονομικών πόρων με την αγορά παικτών που είναι ικανοί και μπορούν να ενστερνιστούν τη φιλοσοφία της διοίκησης.
Αποτέλεσμα: Με το μισό και κάτω μπάτζετ, για να το θέσω απλά, ο Ολυμπιακός τρομοκρατεί τον ανταγωνισμό και αναγκάζει τα κοράκια της ευρωλίγκας να τον παίζουν, συχνά, με τη ματσέτα στο στόμα (χθες, για παράδειγμα, μετατρέπουν ένα καθαρό επιθετικό φάουλ του Φαλ σε αμυντικό και μετά ξεκινούν ένα μπαράζ ανύπαρχτων σφυριγμάτων σε βάρος μας, ή αποσιώπηση σφυριγμάτων υπέρ μας. Στον αφρό βρέθηκε όμως η δήθεν σφαγή του τελέπα βάζελου στο οάκα...). Κανείς τους δεν θέλει να ξαναδεί τον Ολυμπιακό να παίζει από τελικό σε τελικό και πιθανώς να κατακτά την ευρωλίγκα για άλλη μια φορά, με τόσο κραυγαλέα "οικονομικό" τρόπο!
Κι όμως.
Τα αδέλφια Αγγελόπουλοι γίνονται εδώ και χρόνια στόχος ειρωνίας και απαξίας αντί να προβάλλονται ως πρότυπα λιτότητας και διορατικότητας. Ήτοι, προτερημάτων που στην Ελλάδα θεωρούνται ελαττώματα -γι' αυτό και βρισκόμαστε με την ελληνική πλάτη στον ευρωπαϊκό τοίχο.
Ιδού και το πειστήριο του εγκλήματος, με την ευχή η ομάδα να καταφέρει να υπερκεράσει τα πανάκριβα και καλά προστατευμένα εμπόδια που έχει μπροστά της και να πάει ξανά στον τελικό -τον οποίο και θα κερδίσει!
Adam
No comments:
Post a Comment