Ακόμη και αν καμιά φορά στραβώνετε με τα όσα γράφω, κατά καιρούς, για την ομάδα και τη διοίκηση είμαι βέβαιος πως μέσα σας, ξέρετε πως είμαι δίκαιος αρδογράφος!
Γιατί ξεκινώ έτσι, ύστερα από μια τόσο υπερήφανη στιγμή μας, σαν Ολυμπιακός; Μα επειδή τα καλά και τα στραβά μας τα δημιουργούμε, κατά βάση, από μόνοι μας.
Δεν έχουν περάσει παρά μοναχά λίγες ημέρες από το παιχνίδι στην Ξάνθη, όπου ναι μεν ο Τζήλος, αλλά και εμείς, έτσι δεν είναι; Αν αγωνιζόταν η ομάδα όπως έπαιξε με την Μίλαν, δηλαδή, 94 λεπτά στο κόκκινο, ο Τζήλος θα ήταν, τώρα, μια θλιβερή ανάμνηση για την οποία θα είχαμε, απλώς, να γελάμε και να κλαίμε μαζί.
Χθες, στο Φάληρο, ο Ολυμπιακός απέδειξε το γιατί τη "λέω" στην παέ, δηλαδή στον Βαγγέλη. Είναι τέτοια η δυναμική της ομάδας, είναι τόση η ισχύς που μεταφέρει από γεννησιμιού της, που μοιάζουν σαν εφιάλτης εκείνα που δεν αποτολμήσαμε να διεκδικήσουμε για το μεγάλωμα και τη δόξα της φανέλας στην Ευρώπη - είτε από αμέλεια, είτε από αστοχία, είτε από κακή οργάνωση και έλλειψη στοχοπροσήλωσης.
Είναι, ίσως, ένα από τα λίγα ματς του Ολυμπιακού που παρατήρησα την ομάδα να αγωνίζεται με τόση λύσσα, τόση ταχύτητα και τέτοια ποιότητα στο παιχνίδι της. Και οι ομάδες του Ερνέστο είχαν μπόλικη από αυτήν την εικόνα, με τη διαφορά πως μετά το 60-65', η απόδοση έπεφτε σε σημείο που να μας στοιχίσει προκρίσεις.
Αυτό χθες δεν συνέβη και τούτο οφείλεται και πρέπει να πιστωθεί στον Πέδρο Μαρτίνς. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος να πρέπει να πάρει δυό μερίδες παραπανίσιες από το χθεσινό αποτέλεσμα-πρόκριση, είναι ο συμπαθής άνθρωπος και εξαιρετικός προπονητής από την Πορτογαλία.
Ο Πέδρο βγήκε προχθές, στη συνέντευξη Τύπου και είπε σαφέστατα πως θεωρεί ότι θα προκριθούμε. Τόσο καλά γνωρίζει την ομάδα που έφτιαξε και φτιάχνει ακόμη, ώστε να τολμά να προβλέψει τα όσα θα συνέβαιναν ένα 24ωρο αργότερα.
Εμείς, σαν οπαδοί, μπορεί να έχουμε τις αμφιβολίες μας, ή να επηρεαζόμαστε κάπου-κάπου, από την εικόνα της ομάδας σε ορισμένα ματς, ο Μαρτίνς, όμως, που τη ζει στο πετσί του, ξέρει!
Πάμε μετά στον κομβικό παίκτη της αναμέτρησης και τον καλύτερο, μακράν, Έλληνα ποδοσφαιριστή. Τον -πρώην παπί - Κώστα Φορτούνη.
Ο Κώστας ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αλλά θα μας φύγει το καλοκαίρι. Το γράφω από τώρα. Χθες το παιδί ήταν κανονικός...Dirigent, με την μπαγκέτα του, με τα όλα του και το ωραίο -και εξακολουθητικά άσχημο- είναι πως υποχρεώθηκε να παίξει φουνταριστός!
Στην πάνω σειρά εκείνων που έκαναν τη διαφορά, χθες τοποθετώ τον Σα, τον Γκιγέρμε, τον Κούτρη και τον Σισέ. Καμαρά και Ποντένσε ακολουθούν.
Βούκοβιτς και Ομάρ είχαν θέματα στιγμές- στιγμές, ο καθένας τους από διαφορετική σκοπιά. Θα τα αναλύσω πιο κάτω.
Γκερέρο και Φετφατζίδης χωρίς να είναι για τον Καιάδα, εν τούτοις φάνηκαν ο αδύναμος κρίκος.
Ο Σα είναι τερματοφύλακας που εμπιστεύεσαι να του δώσεις την ...κόρη σου. Θα έχει, υποθέτω, τα στραβά του κι αυτός -ορισμένα τα είδαμε με τον Ατρόμητο- αλλά να μην τρελαθούμε εντελώς. Αν ο Βαγγέλης ονειρεύεται τον Ευρωπαίο Ολυμπιακό, θα πρέπει να εξασφαλίσει από χθες, τα δικαιώματά του από την Πόρτο.
Ο Κούτρης λες και είχε καταπιεί μπαρούτι για πρωϊνό. Πυραυλοκίνητος ήταν ο Λεονάρδο, ο οποίος χρειάζεται ένα -δυό πραματάκια ακόμη (π.χ. να μην τον παρασέρνει η στιγμή) για να γίνει φουλ-μπακ διεθνών προδιαγραφών.
Ο Βούκοβιτς έκανε για άλλη μια φορά το ίδιο που είχε πράξει και στο ματς στο Μιλάνο, όταν, αντί να πάει πάνω στον Κουτρόνε, στο 61', κάνει γρήγορη κίνηση προς τα πίσω και τον αφήνει να σουτάρει ελεύθερος. Σας τα έχω γράψει ξανά, πως έχω επιφυλάξεις για τον Γιάγκος.
Ο Καμαρά, εκτός από μια- δυό στιγμές που έχασε τη μπάλα επειδή καθυστέρησε υπερβολικά να τη μοιράσει - στο πρώτο ημίχρονο - ήταν εκπληκτικός και σαν κόφτης και δημιουργικά.
Ο Ποντένσε, χάθηκε είναι η αλήθεια σε κάποια στιγμή στο γήπεδο, στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά έχει κάνει, συνολικά, πολύ μεγάλη εμφάνιση.
Ο Ομάρ δεν μπόρεσε να βγάλει μισή σέντρα της προκοπής στο πρώτο ημίχρονο, αλλά ευτυχώς, διορθώθηκε στην επανάληψη με τα εξαιρετικά και γρήγορα ανεβάσματά του.
Ο Γιαννάκης είναι καλός χειριστής, ξέρει να πασάρει σωστά, αλλά δεν το έχει και δεν τον θέλει, συνάμα. Πάντως δεν είναι για τα μπάζα, όπως αρκετοί θεωρούν και τον λοιδωρούν.
Για τον Γκερέρο, να γράψω απλώς, πως, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, μέσα στην περιοχή δεν δείχνει να πιστεύει πως θα βάλει γκολ. Είναι ενδεικτική η ευκαιρία που χάνει στο 10", σε τετ α τετ με τον Ρέινα. Αντί να του περάσει τη μπάλα πάνω από το κεφάλι, ή να τον ντριπλάρει, έτσι όπως βγαίνει ο Αμερικανός με τα χίλια για να τον κόψει, κάνει ...τσαφ πάνω στα πόδια του. Το ίδιο έκανε και στο δεύτερο ημίχρονο όταν πλασάρει άνευρα και προλαβαίνει ο αμυντικός να κοντράρει τη μπάλα και να τη στείλει κόρνερ.
Και τώρα, έρχομαι στον Φρόγκο που σφύραγε.
Ο Μπαστιέν με μπέρδεψε. Στο πρώτο ημίχρονο δείχνει μεν την εικόνα του 50-50, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Άφησε τρία άσχημα φάουλ σε πατήματα του Μπακαγιόκο, προτού του δείξει κίτρινη για το τέταρτο στον Φορτούνη. Μετά ένα φάουλ-μάρς στον Κώστα, λίγο έξω από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής το αφήνει ατιμώρητο.
Στο δεύτερο ημίχρονο συνεχίζει να με μπερδεύει. Στη φάση του 1-0, ο Καστιγέχο (το Νο. 7) κάνει πέναλτι στον Ποντένσε την ώρα που ο Ντάνιελ σεντράρει. Ευτυχώς που μπήκε το γκολ επειδή ο Μπενουά δεν φάνηκε πρόθυμος να σφυρίξει την καθαρή παράβαση. Μετά δίνει το πέναλτι στον Τοροσίδη, - έχω έγκυρες πληροφορίες ότι ο Τζήλος έπαθε σκοτοδίνη όταν είδε τη φάση - και ξεκινά ένα τέταρτο που πραγματικά, δεν κατάλαβα τί είχε στο νου του. Αν ήθελε να σπρώξει την Μίλαν, δεν θα σφύραγε πέναλτι -ο πρώτος θα ήταν; Νάναι καλά ο Καράσεφ που κάτι τέτοια σε βάρος μας τα δίνει από τη χέστρα του σπιτιού του.
Μετά μου έδειξε σαν να το μετάνοιωσε, ένα πράμα, επειδή όχι μόνο δεν αποβάλει τον Ρέινα με δεύτερη κίτρινη κάρτα, στη γραμμή του αράουτ, όταν γκρεμίζει τον Κώστα, προσπαθώντας να διορθώσει τη ζεϊμπεκιά που έχει κάνει νωρίτερα, αλλά χρεώνει τον Φορτούνη με επιθετικό φάουλ -προφανώς επειδή μόνον έτσι θα μπορούσε να τη χαρίσει στον τερματοφύλακα της Μίλαν.
Μαζί με τους επόπτες του, στο τελευταίο δεκάλεπτο με τις καθυστερήσεις, σφύριξε ένα μοναχά φάουλ υπέρ μας από μια πλειάδα που έκαναν οι ροσονέρι, σε μια σαφή προσπάθειά του να τους σπρώξει στην περιοχή μας και ό,τι ήθελε ας προέκυπτε...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η έκδηλη συγκίνηση που φάνηκε από το τρέμουλο τη φωνής του, ελπίζω να σημαίνει, αγαπητέ μας Βαγγέλη πως θα συνεχίσεις να έχεις ως προτεραιότητα τον Ολυμπιακό. Επειδή, καλά είναι τα μπικικίνια της Πρέμιερ, αλλά σαν τον Γαύρο και τις τρομερές στιγμές που μας χαρίζει, δεν υπάρχει κανείς άλλος στον πλανήτη Γη. Kαι μόνο να θυμηθώ τον κόσμο στο γήπεδο να φωνάζει εν χορώ "ΘΡΥΛΕ ΒΑΛΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΓΚΟΛ", ενώ οι Μιλανέζοι πανηγυρίζουν ακόμη για το 2-1, αυτό τα λέει όλα!
ΥΓ. Υπέροχη Ολυμπιακή βραδιά, χθες...
Adam!
