Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΤΟΥ...ΜΑΛΛΙΟΤΡΑΒΗΓΜΑΤΟΣ

Κυριακή μεσημεράκι, ο καφές αχνίζει, παρέα με το Κάμελ λάιτς, παρακείθε στο τασάκι. Με την τυπική αθηναϊκή μουνταμάρα και την παγωμένη γκριζίλα να κυριαρχεί έξω, εγώ από μέσα, είπα να γράψω για όλους μας, μια μικρή ιστορία για τον Ολυμπιακό, μετά το ματς στην Σεβίγια, με την Μπέτις.

Δεν ξέρω αν η Μπέτις είναι μεγάλη ομάδα, όπως γράφουν διαρκώς οι ολούθε μου με προφανή σκοπό - διαφωνώ απολύτως- αλλά καλύτερη από μας, είναι. Γιατί είναι καλύτερη, αλλά όχι μεγάλη ομάδα, όπως ισχυρίζομαι;

Διότι στις κρίσιμες θέσεις, στο κέντρο έχει ολοκληρωμένους ποδοσφαιριστές, καλοπροπονημένους, τακτικά άριστους σε βαθμό σκανδάλου και το κυριότερο, με ποδοσφαιρική παιδεία και τεχνική που στην Ελλάδα μόνο να ονειροπολούμε, μπορούμε.  Και δεν είναι μεγάλη ομάδα, επειδή της λείπουν οι "παιχταράδες" σε άμυνα και επίθεση, για αυτό και δέχεται φάσεις και δεν τις τελειώνει, συνάμα, έτσι και ο αντίπαλος αμύνεται αποτελεσματικά. Αλλά ένα γκολάκι, θα βρει να στο βάλει, επειδή, ακριβώς, τη διαφορά την κάνει το κέντρο της.

Θα πείτε, ναι, αλλά έριξε τέσσερα στην Μπάρτσα. Σωστό, μόνο που η Μπάρτσα δεν παίζει με 7 παίχτες στην άμυνα, επομένως, διευκολύνεται, η Μπέτις, με την άριστη κυκλοφορία της μπάλας, να εισβάλει στις αραιοκατοικημένες μεγάλες περιοχές των αντιπάλων της και να σκοράρει.

Καταπιάνομαι, τώρα, με τα... μαλλιοτραβήγματα του Ολυμπιακού, όπου "μαλλιοτράβηγμα" = η αδυναμία της ομάδας να βάλει ένα γαμημένο γκολ, όταν το χρειάζεται και της "αξίζει".

Ο φετινός Ολυμπιακός είναι περίεργη υπόθεση. Στη θεωρία είναι καλός και στην πράξη είναι μέτριος.

Θα ήταν παράλογο να μην ήταν έτσι τα πράγματα, όπως εγώ τα σκέφτομαι, από τη στιγμή που η εξίσωση της ομάδας είναι λειψή. Εκεί που η Μπέτις, για παράδειγμα, βρίθει πχιότητας, δηλαδή, στο κέντρο, ο Ολυμπιακός ψάχνεται.

Ψάχνεται επειδή, με εξαίρεση τον Καμαρά, ουδείς άλλος από το ρόστερ έχει τα προσόντα εκείνα -ή τουλάχιστον δεν μας τα έχει δείξει ακόμη- που κάνουν τη διαφορά στη ραχοκοκαλιά της διάταξής μας.

Ο μεν Νάτχο έχει περιορισμένο εύρος διακύμανσης στην απόδοσή του, που σημαίνει πως δεν μπορώ να τον θεωρήσω καθοριστικό, ο δε Γκιγιέρμε, μου δείχνει ένα παίκτη που περιφέρεται στο γήπεδο, δίχως πραγματικό σκοπό. Ο Μπουχαλάκης έχει, από την πλευρά του, τους δικούς του "κόφτες". Μάλλον ράθυμος, λόγω ιδιοσυγκρασίας, σου κάνει, ξαφνικά, ένα απονενοημένο φάουλ για κίτρινη, που τον αδρανοποιεί στο υπόλοιπο του παιχνιδιού. Να πεις ότι είχε τα διαβόητα τελειώματα και έσταζε και κανένα γκολάκι, να πεις, "να το πάρει το ποτάμι", αλλά ούτε αυτό.
  
Με ένα αληθινό εξάρι, που χρειάζεται φροντιστήριο εμπειριών, όπως είναι ο Μαντί, δεν μπορείς να κοντράρεις εύκολα ομάδες σε αυτό το επίπεδο της Μπέτις -αναφέρομαι αποκλειστικά στα των ευρωπαϊκών αγώνων για να είμαι πιστός στην κεντρική φιλοσοφία του blog μας.

Στην άμυνα η εικόνα έχει βελτιωθεί σημαντικά από τα πέρυσι, αλλά και από τις αρχές της χρονιάς που διανύουμε. Ύστερα από τα πειράματα και τις παλινωδίες του Μαρτίνς, εμπεδώσαμε ότι το δίδυμο των σεντρεμπάκ είναι ο Βούκοβιτς με τον Σισέ. Και οι δύο τους έχουν μια τάση να αποσυγκεντρώνονται, σε μια άσχετη στιγμή στη διάρκεια των αγώνων και να πουλάνε μπάλες, πράγμα που προκαλεί συνθήκες εμφράγματος σε όλους μας.

Σε γενικές γραμμές όμως, πρόκειται για συμπαθητικό δίδυμο, όπου ξεχωρίζει ο Πάπε, με την κορμοστασιά και την ταχύτητα των επεμβάσεών του. Για να κάνει τη διαφορά θα πρέπει, όμως, να βελτιωθεί στο μάθημα της τακτικής, επειδή για το άλλο, δηλαδή, το τί μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό του, ώρες-ώρες, δεν μπορώ να υπεισέλθω. Αφορά σε άλλη ειδικότητα!

Ο Σα είναι εξαιρετικός, αν και στο Περιστέρι μας έδειξε και μια πτυχή προβληματικά, διαφορετική. Γενικώς, είναι σαφώς ανώτερος του Γιαννιώτη και σας το είχα γράψει από τα ματς με την Μπέρνλι.

Κούτρης, Τσιμίκας και Ομάρ έχουν, πάνω-κάτω, τις ίδιες προδιαγραφές, που σημαίνει πως είναι ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο. Τούτου γραφέντος, σημαίνει πως είναι ασταθείς και επομένως, συμβάλλουν στη μετριότητα της συνολικής απόδοσης της ομάδας. Όταν δεν μπορείς να σεντράρεις, ή να πασάρεις σωστά και περιμένεις "να σου βγει", τυχαία, μια φάση, δεν βοηθάς πραγματικά.

Ο Βασίλης είναι άλλη περίπτωση. Έχει τον "αέρα" του παίκτη που έχει παίξει σε όλα τα υψηλά επίπεδα και φαίνεται με γυμνό μάτι. Βοηθά σε άμυνα και σε επίθεση, σκοράρει, βγάζει "ψυχή", είναι πραγματική προσθήκη για αυτό το ρόστερ.

Στην επίθεση τώρα.

Υπάρχει επίθεση; Πού είναι και δεν την βλέπω; Πάει η ομάδα, για δεύτερη χρονιά να παίξει σοβαρό ματς στην Ευρώπη, με τον Κώστα σεντρεφόρ. Το κάναμε και με τον Λεμονή στην Λισαβόνα, άμα το ξεχάσατε. Άρα, τί άλλαξε σε αυτή την κατεύθυνση; Τίποτα απολύτως. Η ατυχία, οι τραυματισμοί και τα βουντού υπήρχαν και θα υπάρχουν, πάντα, στο ποδόσφαιρο. Το να βαδίζεις δίχως κεντρικό επιθετικό για δύο χρόνια, δεν υπάρχει.

Ο Κώστας είναι στιγμές που εντυπωσιάζει. Έχει τα προσόντα για να γίνει ένας καθοριστικός παίκτης για τον Ολυμπιακό. Κρατά τη μπάλα, ντριπλάρει, πασάρει σωστά, σουτάρει -όχι πάντα καλά. Είναι στιγμές όμως που χάνεται στον ορίζοντα  Χρειάζεται αυτή η "διάρκεια", για να αφήσει το στίγμα του.

Οι πλάγιοι επιθετικοί, άλλο και τούτο. Ξεχάσαμε και τα ονόματά μας με αυτά τα παιδάκια που παίζουν στον Θρύλο τα τελευταία χρόνια. Ο ένας είναι ταχυδυναμικός και φιλότιμος, αλλά δεν στρίβει τεχνικά, ο άλλος στρίβει τεχνικά αλλά είναι αλλού γι΄αλλού, ο έτερος είναι ο νέος κοντορεβυθούλης που φοβάται και τη σκιά του, ο παρ' άλλος βλέπει το τέρμα σαν τις Πύλες της Κολάσεως... (Σεμπά, Πάρντο, Ποντένσε, Φετφατζίδης).

Να μην κλαιγόμαστε, τάχα φταίει η κακιά μας η μοίρα. Έχουμε βάλει και "εμείς", το χεράκι μας σε αυτό το απίστευτα απογοητευτικό. Τη βεβαιότητα που εκφράζουν οι διάφοροι επαίοντες, πως, να, "σωπάτε όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες", δεν τη συμμερίζομαι. Κι εγώ θα ήθελα να πιστέψω πως είναι απλή εκδήλωση κακοδαιμονίας - το να μη μπορεί να μπεί η πουτάνα στα δίκτυα - αλλά θα ήταν μια απλοϊκή και βολική εξήγηση. Την μπάλα στο πλεκτό, τη βάζουν οι ικανοί (και οι τυχεροί).         

Και μιας το ποδόσφαιρο το καθορίζει το γκολ, να γράψω πως ο μοναδικός παίκτης μς που σουτάρει όπως πρέπει, δηλαδή με κου ντε πιέ, είναι ο Καμαρά. Φορτούνης, Μπουχαλάκης, Ποντένσε, Χριστοδουλόπουλος, Γκερέρο επιχειρούν να σκοράρουν, κατά βάση, με πλασεδάκια, είτε μέσα από την περιοχή, είτε εκτός αυτής.

Τα ίδια έκανε και την Πέμπτη ο Κώστας, δυό μέτρα από τη γραμμή, γι αυτό και απέκρουσε ο αμυντικός, τα ίδια έκανε και ο Μπουχαλάκης στο 23', έξω από την περιοχή. Αντίθετα, ο Μαντί, τράβηξε εκείνο τον κεραυνό που βγήκε λίγο άουτ, με κου ντε πιέ. Τους Ισπανούς τους είδατε πώς σούταραν; Όλοι τους, με δυνατά κου ντε πιέ. Σκεφτείτε το λιγάκι, επειδή, για μένα, τούτο αποτελεί ακόμη ένα λόγο για τον οποίο "δεν μπαίνει η πουτάνα μέσα". (η εικόνα, αδιάψευστος μάρτυρας)

ΣΥΝΟΨΗ

Η εμφάνιση στην Σεβίγια αποτυπώνει όλα τα παραπάνω. Τον αγώνα δεν τον είδα λόγω εργασίας, όπως σας έγραψα, ωστόσο είδα εκτεταμένα στιγμιότυπα και σταχυολόγησα όλα όσα έγραψαν και είπαν δημοσιογράφοι, φίλοι και γνωστοί μου για το ματς.

Ο Ολυμπιακός είχε ξανά τις κλασσικές ευκαιρίες για να σώσει ένα βαθμό και δεν τα κατάφερε. Η Μπέτις στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, στην έδρα της, πίεσε, κυκλοφόρησε εντυπωσιακά τη μπάλα, μπήκε ορισμένες φορές φορές στην περιοχή μας -κυρίως έπειτα από λάθη στην πάσα, ή από ραθυμία να καλυφθούν τα κενά - αλλά απείλησε, κατά βάση, με δυνατά σουτ. Για μένα, κλασσική ευκαιρία δεν έκανε.

ΑΡΑ

μην βαυκαλιζόμαστε. Ο Ολυμπιακός που βλέπουμε φέτος, είναι τύπου "ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ".

Χρειάζεται καλύτερους ποδοσφαιριστές σε ορισμένες καίριες θέσεις.

Τότε να δείτε το πώς θα εξαφανιστεί η "γκαντεμιά" και θα πάψουμε να τραβάμε τα μαλλιά μας...

Adam!