TO ΤΡΙΠONTO ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ

Το ποδόσφαιρο το αντιλαμβάνομαι συναισθηματικά και λογικά. Τούτου λεχθέντος, ξεκινώ με το συναίσθημα. Τουτέστιν, με εκείνο που νιώθω την ώρα που διεξάγεται ο αγώνας. Κι εκείνο που μου άφησε το ματς στα Γιάννενα, ήταν εκνευρισμός.

Σήμερα τα είχα πάρει από το πρώτο λεπτό, όταν ο Ομάρ, πούλησε τη μπάλα σε μια πασίτσα που του έγινε και του βγήκε πλάγιο άουτ.

Σπάνια λαθεύω στην κρίση μου για τον Ολυμπιακό, όταν βλέπω κάτι το στραβό από την αρχή. Η ομάδα έπαιξε, γενικά, στο ρελαντί. Πολλές πασίτσες στο κέντρο και προς στην άμυνα, πολλά λάθη, αργοκινησία από τους περισσότερους.

Δεν με ξεγελά ούτε η υπερβολική κατοχή, ούτε οι ευκαιρίες, που ούτως ή άλλως ήταν λιγοστές. Η άμυνα ήταν, συνολικά μέτρια σε σημείο επικίνδυνο. Τα σέντερ μπακ έχαναν εύκολα μπαλιές, χαμηλά ή ψηλά, τα πλάγια μπακ στα ρηχά.

Ο Σισέ έχασε κεφαλιά από αντίπαλο επιπέδου τάπα! Ο Βούκοβιτς μας το ξανάχωσε. Δεν του φταίει η ατυχία. Φταίει που δεν βάζει σωστά τα πόδια και το κορμί του και έτσι βρίσκεται συχνά σε κατάσταση ανισορροπίας.

Ο Μπουχαλάκης έπαιζε σε σλόου μόσιον. Μετρήσατε πόσες κεφαλιές έχασε στην περιοχή,σε κόρνερ ή σε φάουλ του ΠΑΣ επειδή δεν πήδαγε καν;

Ο Γκιγέρμε, έτσι κι έτσι.

Έμεινε, έτσι η επίθεση στην οποία κυριαρχεί ο Κώστας. Τρομερή μπάλα από το παιδί. Ο Ποντένσε πιστώνεται την προσπάθεια που κατέληξε στο γκολ του Λάζαρου, αλλά από εκεί και ύστερα, τα γνωστά με τις ημιτελείς προσπάθειες.

Ο Γκερέρο το πάλεψε, αλλά δεν τον έχουμε για παλαιστή. Ο Λάζαρος ήταν σαφέστατα πιο απειλητικός με τη μπάλα στα πόδια και θα του έπρεπε άλλο ένα γκολ.

Ο εκνευρισμός μου κράτησε έως το τέλος, επειδή έβλεπα την ομάδα να μην έχει ενέργεια, να μην πιέζει και να δίνει το δικαίωμα στον ΠΑΣ να πιστεύει πως θα σκοράρει.

Φυσικά η εξυγίανση έδωσε ρέστα και σήμερα.

Σε ματς με 30-70 κατοχή τα φάουλ ήταν 18-16. Το ίδιο και οι κάρτες. Ο αρχικόραξ δεν δίνει φάουλ-μαρς έξω από την περιοχή στον Κώστα και στην αμέσως επόμενη φάση, αφήνει τον Κλάνους να κάνει σκαμνάκι στον Σισέ και να εξελιχθεί η φάση σε σουτ που έπιασε ο Σα.

Τελειώνω με τη λογική.

Άν ο μη γένοιτο είχαμε γκελάρει στα Γιάννενα, θα μας έφταιγε η εξυγίανση, ή το νωθρό παιχνίδι μας;

Ο φίλτατος Πέδρο είπε πως "θυσιάσαμε" την πχιότητα για χάρη του αποτελέσματος. Παπαριές καμαρωτές λέω εγώ.

Το να παίζεις με τη φωτιά δεν συνιστά θυσία. Συνιστά πεντακάθαρη μαλακία.

Το πρωτάθλημα δεν μας το στερεί, ούτε φέτος, η εξυγίανση. Μόνοι μας τους το δίνουμε.

Adam!