Υποστηρίζω, εδώ και κάμποσο καιρό, ότι η φετινή ομάδα, του Πέδρο Μαρτίνς είναι, σε γενικές και ειδικές γραμμές, καλύτερη εκείνης που είχαμε επί Ερνέστο Βαλβέρδε.
Μιλώντας τις προάλλες με τον φίλο του blog, Χριστόφορο, περί αυτού, μου εμπλούτισε τη σκέψη, λέγοντάς μου πως ο Ερνέστο έπαιζε, κατ' ουσία με 13-14 παίχτες. Τον ευχαριστώ για αυτό και θα επιχειρήσω να αναλύσω την επισήμανσή του που ενστερνίζομαι απολύτως.
Οι ομάδες του Ερνέστο διακρίνονταν από μια ισπανικότητα, τουτέστιν, ποδόσφαιρο άμεσης μετάβασης από την άμυνα στην επίθεση, με το παιχνίδι τους να απλώνεται από τα -πολύ καλά- άκρα που είχαμε, μπακ και επιθετικούς. Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε διέθετε παίχτες κλάσης σε όλες τις γραμμές, κατά βάση, όμως ξένους δανεικούς ή μη. Από γηγενείς, την ενδεκάδα στελέχωναν, ο Αβραάμ, ο Χοσέ, ο Βασίλης και ο Γιάννης. Όλοι τους παιχταράδες, με ισχυρή προσωπικότητα.
Ο Βαλβέρδε ο οποίος είχε έρθει -αναφέρομαι στη δεύτερη θητεία του - στην ομάδα εν γνώσει του ότι έχει ημερομηνία λήξης σαν το φρέσκο γάλα και γνωρίζοντας τα επιτακτικά που θέτει ο Ολυμπιακός, σαν παμφάγος οργανισμός ενθυλάκωσης τίτλων, επέλεξε να πάει στα σίγουρα. Πήρε, κατά βάση, δανεικούς, από την Ισπανία, που πρόσφεραν ισορροπία στις γραμμές και ποιότητα στην ανάπτυξη (Ορμπάιθ, Ιμπαγάσα, Φουστέρ), είχε την πολυτέλεια να διαθέτει παιχταράδες στην άμυνα (Μέλμπεργκ, Παπαδόπουλο, Μαρκάνο, Χολέβα -και όχι Χολέμπας όπως τον έλεγαν όλοι- Τοροσίδη), τον Μανιάτη,του οποίου έφτιαξε την καριέρα ως αμυντικός μέσος, πολύτιμη εναλλακτική τον Μοδεστό και, φυσικά, Τζιμπούρ, Μιραλάς, Πάντελιτς, στην επίθεση (Για τον Κεβίν να γράψω μόνο πως όσο καθοριστικός ήταν στην σούπερ λίγδα, άλλο τόσο ανύπαρκτος ήταν στην Ευρώπη, υπό την έννοια πως δεν θυμάμαι να σκόραρε ένα γαμημένο γκολ, άστε το πόσο απείθαρχος τακτικά εμφανιζόταν με αποτέλεσμα να γίνεται διαρκώς αλλαγή).
Πίσω από αυτά τα παιδιά, ο Ολυμπιακός του Ερνέστο ήταν σχεδόν "γυμνός". Οι Έλληνες είχαν συμβολική παρουσία, με τον Μήτρογλου να μην βρίσκει ποτέ την πόρτα για το γήπεδο και τον Φετφατζίδη, παρά τις αρχικές εκλάμψεις του, να περιθωριοποιείται, γρήγορα από τον Βάσκο.
Ο συνδυασμός της "ισπανικότητας" στο παιχνίδι μας, με την έλλειψη βάθους στο ρόστερ είχε επιπτώσεις στην ομάδα. Κατά πρώτον, στην Ευρώπη που είναι, κατ' εμέ ο μεγαλύτερος στόχος που θα έπρεπε να θέτει, διαχρονικά, ο Ολυμπιακός, δεν μπορέσαμε, παρά τις μεγάλες νίκες, να προχωρήσουμε όσο θα έπρεπε.
Η επιλογή του Ερνέστο να παίζει στο κόκκινο στα πρώτα ημίχρονα για να πνίξει τον αντίπαλο γύρισε μπούμερανγκ στα κρίσιμα νοκ-άουτ παιχνίδια. Θυμόμαστε όλοι την πρόκριση επί της Ρούμπιν πώς ήρθε. Με ηρωικό ποδόσφαιρο, στο δεύτερο ημίχρονο και με ακόμη ηρωικότερο τον Κάρολ, ο οποίος τραυματίστηκε και χάθηκε, μετά από αυτό. Με τη Μέταλιστ, δε, που είναι το ματς- επιτομή της φιλοσοφίας του Βαλβέρδε, αφού χάσαμε την ευκαιρία να τους ρίξουμε τρία γκολ από το ημίχρονο, μετά και προϊόντος του χρόνου, κουραστήκαμε, τραυματίστηκαν οι Ιμπαγάσα-Μανιάτης, επάξιες αλλαγές δεν υπήρχαν, μπήκε στον παρονομαστή και ο Μέγιερι και αποκλειστήκαμε άδοξα, σε μια περίοδο που όλα προϊδέαζαν ότι η ομάδα θα μπορούσε να παίξει ακόμη και ημιτελικό Γιουρόπα Λιγκ.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω υποδήλωναν και ένα κάποιο έλλειμμα φυσικής κατάστασης, που αποτυπωνόταν, σαφώς, στο χόρτο αμέσως μετά την εκκίνηση του δεύτερου γύρου στο πρωτάθλημα και τη συμμετοχή μας στα ευρωπαϊκά νοκ άουτ.
Πέραν των της Ευρώπης, κραυγαλέο παράδειγμα της υποστελέχωσης της ομάδας με ποιοτικούς αναπληρωματικούς ήταν τα ευκολάκια στην Ελλάδα. Δηλαδή, τα ματς Κυπέλλου με τις μικρές ομάδες. Δεν θυμάμαι παιχνίδι του Ολυμπιακού που να μην ήθελα να ξεράσω από το αντιθέαμα. Οι παίκτες που απάρτιζαν την ενδεκάδα στα ματς αυτά και προέρχονταν από τις τάξεις των αναπληρωματικών έκαναν κανονική αγγαρεία.
Αυτή η εικόνα μας δεν παρατηρήθηκε μόνο επί Ερνέστο, αλλά συντηρήθηκε και επί των διαδόχων του. Μπορεί, εμείς να λέγαμε πως είχαμε δύο "ισάξιες" ενδεκάδες, αλλά αυτό ήταν ευφημισμός του κερατά.
Και έρχομαι στις ημέρες του Πέδρο. Ο ήπιων τόννων Μαρτίνς, φρόντισε, με τη βοήθεια του Βαγγέλη, να στελεχώσει την ομάδα με ποδοσφαιριστές, κυρίως, νεαρής ηλικίας με προοπτικές ανέλιξης. Το τακτικό σχέδιό του είναι σαφέστατα πιο μετριοπαθές από τον πυρετώδικα εκρηκτικό τρόπο που παίζαμε επί Ερνέστο.
Ποιό είναι, όμως, το σημείο καμπής της ομάδας που προετοιμάζει από πέρυσι τον Απρίλιο, όταν υπέγραψε σε εμάς;
Το ρόστερ είναι απείρως πιο ισορροπημένο με εκείνο του 2011-2012, ακόμη και αν, φαινομενικά και επί του παρόντος, δεν διαθέτει την κλάση εκείνης της διετίας. Ακόμη, η εργασία του στου Ρέντη και το αποτέλεσμα αυτής στο γήπεδο, δείχνει μια ομάδα που είναι συμπαγής, συναισθηματικά και αγωνιστικά και κυρίως, αντέχει να διατηρεί το ρυθμό με τον οποίο αμύνεται, ή επιτίθεται έως το τέλος. Οι ελάχιστες "παρασπονδίες", αποτελούν, απλώς, την εξαίρεση από τον κανόνα - μη λησμονούμε, πως αναφερόμαστε σε μια, γνήσια, νέα ομάδα.
Υπό αυτή την έννοια, δεν είναι τυχαία η εμφάνιση με την ξάνθη, όπου, παρά τις εκτεταμένες αλλαγές στη σύνθεση, ο Ολυμπιακός έμοιαζε με μια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα, στην οποία, οι επιπτώσεις από την προσθαφαίρεση ποδοσφαιριστών στην ενδεκάδα, μετριάζονται από την ομοιογένεια και την ισορροπία στην ποιότητα των παικτών -ακόμη και αν αυτή η "ποιότητα", δεν είναι επαρκής, υποκειμενικά και αντικειμενικά.
Θέλω, να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι, παρά τη ρευστότητα που υποκρύπτει, ως φυσική δραστηριότητα, ο αθλητισμός, οι πιθανότητες να προχωρήσουμε περισσότερο, στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, σε επίπεδα που δεν ήταν δυνατό να συμβεί, παλαιότερα και υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες είναι πιο εφικτές, χάρη στην εργασία και τη φιλοσοφία του Πέδρο - ο οποίος νοιάζεται και πονάει την ομάδα, πέραν πάσης αμφιβολίας.
Σέβομαι και αγαπώ όσους μας σεβάστηκαν και μας αγάπησαν, αλλά την αλήθεια, τουλάχιστον όπως εγώ - και όχι μόνο - την αντιλαμβάνομαι, θεωρώ ως υποχρέωσή μου να τη μοιραστώ μαζί σας.
Adam!
No comments:
Post a Comment