ΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ

Θυμάστε εκείνη την ομάδα του ...ακατονόμαστου, Ντούσαν, που έφθασε μια ανάσα από τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, έτσι;

Ήταν γεμάτη Έλληνες διεθνείς, εκ των οποίων οι περισσότεροι σμιλεμένοι στα δύσκολα του τότε ελληνικού πρωταθλήματος, άρα, με ψυχή ατελείωτη.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΥΡΟΓΕΝΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΑΤΟΣ(89'ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ) ΚΑΡΑΤΑΊΔΗΣ ΑΝΑΤΟΛΑΚΗΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ (89'ΛΟΥΤΣΙΑΝΟ) ΠΟΥΡΣΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΚΟΓΚΙΤΣ ΚΑΡΑΠΙΑΛΗΣ (78'ΑΜΠΟΝΣΑ) ΤΖΟΡΤΖΕΒΙΤΣ.

Από εκείνες τις ημέρες, έως τις δικές μας, η ενδεκάδα του Ολυμπιακού απαρτίζεται από, συνήθως, τρείς Έλληνες: ΤΣΙΜΙΚΑΣ-ΜΠΟΥΧΑΛΑΚΗΣ-ΜΑΣΟΥΡΑΣ και εσχάτως, από δικαιοσύνη, αλλά κυρίως από ανάγκη που έγινε φιλοτιμία, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.

Ο Αβραάμ είναι ο τελευταίος μιας γενιάς Ελλήνων ποδοσφαιριστών μεγάλης κλάσης και εξακολουθεί να το αποδεικνύει σε αυτή την προχωρημένη ηλικία, παίζοντας και παραδίδοντας μαθήματα αυταπάρνησης, εμπειρίας, ικανότητας και ψυχής.

Ακολουθεί ο φετινός Τσιμίκας και έπονται οι Μπουχαλάκης-Μασούρας, τους οποίους θεωρώ τους καλύτερους δυνατούς ποδοσφαιριστές που έχει παράξει το σακατεμένο πρωτάθλημά μας, έστω και υπό αρκετές αιρέσεις, ο καθένας για το λόγο του (βραδύτητα, αναποτελεσματικότητα, σαστιμάρα).

Ωστόσο, η παρουσία τους σε μια ενδεκάδα γεμάτη νέα παιδιά, άψητα σε επίπεδο σούπερ λίγδας, ανώριμα σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ είναι κάτι παραπάνω από ευεργετική.

Προσέξτε, δεν γράφω τούτα για να νομιμοποιήσω τη στελέχωση της ομάδας ακραιφνώς με Έλληνες. Στις ημέρες μας είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού εκείνοι που μπορούν να σταθούν στο Φάληρο. Άπειρα τα παραδείγματα. Από τον Φετφατζίδη, στον Μανθάτη και από τον Κολοβό στον Κούτρη.

Γράφω, όμως, για να αντιληφθούμε πως δίχως Έλληνες της προκοπής, από όλες τις μπάντες, αξιόμαχη ομάδα δεν φτιάχνεις.

Αυτά, για απόψε και με την επιστροφή του blog στα παλιά παραδοσιακά μετερίζια του...

Να θυμηθούμε και κείνη τη βραδιά του Μάρτη που λιώσαμε την Γιούβε για να την πατήσουμε από την...Κλιματική Αλλαγή του Ελευθερόπουλου.

Adam