Πεινάω, για αυτό μπαίνω κατευθείαν στο ψητό.
Ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία ο Ολυμπιακός, τον όγδοο χρόνο αφότου βρέθηκε στα χέρια του Βαγγέλη, γυρίζει σελίδα και στρέφεται στους μικρούς, στους Έλληνες και στους ελπιδοφόρους ξένους.
Βέβαια, το πώς ο Βαγγέλης βάζει τον κάβουρα στην τσέπη όταν δεν υπάρχει καν ένδειξη πως αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα είναι ένα θέμα προς συζήτηση, αλλά δεν θα με απασχολήσει σε αυτή τη φάση.
Πάω λοιπόν στα ισχύοντα δεδομένα και βαστώ επιφύλαξη για το τί μεταγραφικές κινήσεις από το "πάνω ράφι", μπορούν να συμβούν έως και τα τέλη του Αυγούστου.
Η διεύθυνση του μαγαζιού-γωνία έδιωξε κακήν -κακώς το "ακριβό", περσινό ρόστερ και διακήρυξε την απόφασή της να δώσει τόπο στις Ακαδημίες, στους δανεικούς μας και σε ό,τι το αξιόλογο κινείται σε επίπεδο ελληνικού πρωταθλήματος -Έλληνες και ξένους.
Παράλληλα δείχνει να κυνηγά ορισμένες περιπτώσεις ποδοσφαιριστών-στοίχημα, από τα ξένα πρωταθλήματα, δίχως όμως τούτο να διασφαλίζει το ότι μπορεί - για διάφορους λόγους τον καθένα- να τους ντύσει στα ερυθρόλευκα.
Μέχρις εδώ είμαι μαζί με τον Βαγγέλη. Δεν του βγήκε η ακρίβεια και ψάχνεται να διορθώσει τα πράγματα με τη φθήνεια. Όμως εδω μιλάμε για τον Ολυμπιακό και δη τον Ολυμπιακό που "ονειρεύεται". Δεν αναφερόμαστε σε ψευτοεπενδυτές επιπέδου Σαββίδομελισσανίδης.
Επομένως, οι όποιες κινήσεις γίνονται και θα συμβούν στους αμέσως επόμενους μήνες δεν γίνεται να έχουν μονοδιάστατο χαρακτήρα, υπό την έννοια πως δεν μπορεί να τσουλήσει το πράμα με την ελληνική ψυχή, ή τον ξένο ενθουσιασμό. Ο Γαύρος θέλει παίκτες αναφοράς στις καίριες γραμμές του γηπέδου. Κέντρο άμυνας, χαφ και σέντερ φορ. Θέλει και δυό-τρείς προσθήκες αναφοράς στα πλάγια μπακ και στους πλάγιους επιθετικούς.
Για να πετύχει τους στόχους του, ο Ολυμπιακός χρειάζεται τον Σιώπη, τον Ανδρούτσο, τον Τσιμίκα, τον Φετφατζίδη, τον Γιαννιώτη, τον Μανθάτη και το άλλο το παιδάκι που βγήκε πρώτος σκόρερ στη βήτα εθνική. Δεν θα του φθάσουν μόνο αυτοί. Τα παιδιά χρειάζονται να βλέπουν δίπλα τους παιχταράδες που να τους παρασύρουν και να τους δίνουν κίνητρο.
Πέραν του Μάριο Γκόμεζ για τον οποίο σας έχω γράψει -έστω και αν μοιάζει αδύνατο να τον φέρουν, πλέον, στου Ρέντη. Η ευκαιρία χάθηκε πέρυσι το καλοκαίρι όταν έπαιζε στην Βόλφσμπουργκ και κόστιζε ένα εκατομμυριάκι - υπάρχουν δύο παίκτες που θα ταίριαζαν απολύτως στη φιλοσοφία αυτού του Ολυμπιακού.
Ο ένας είναι ο Μεξικάνος παιχταράς, Τζιοβάνι ντος Σάντος. Ο Τζιοβάνι παίζει εδώ και λίγα χρόνια για τους Λος Άντζελες Γκάλαξι και κοστίζει αυτή τη στιγμή, 2,75 εκατ. ευρώ. Είναι 29 ετών, αριστεροπόδαρος, παίζει πίσω από το σέντερ φορ αλλά μπορεί να αγωνιστεί και σαν πλάγιος επιθετικός.
Ο άλλος είναι ο Τζόελ Κάμπελ που γνωρίζουμε όλοι. Ο 25χρονος κοσταρικανός παίζει στην Μπέτις Σεβίλλη και κοστίζει 3 εκατ. ευρώ.
Προσθέστε στο καλάθι των αγορών ένα σέντερ φορ -σκιάχτρο, δηλαδή, έμπειρο παίκτη που να έχει στοιχειώσει τις ζωές των αντίπαλων αμυντικών και ένα έμπειρο σέντερ μπακ, προδιαγραφών 21ου αιώνα και η ομάδα θα ανασάνει.
Δίχως εμπειρία και ποιότητα, οι πιθανότητες ο Γαύρος να περάσει σε ομίλους, ή να πάρει το πρωτάθλημα θα ψαλιδιστούν δραστικά. Και εμείς δεν είμαστε οι "άλλοι", για να μην τρέξει μία. Θα γίνει ο κακός χαμός έτσι και...
Καλοί οι τρεχαλατζήδες και οι ψυχωμένοι -πάντα είχε τέτοιους στην ενδεκάδα του ο Ολυμπιακός, με την εξαίρεση της τελευταίας διετίας- αλλά αν δεν υπάρχουν και οι ποδοσφαιρικές προσωπικότητες δίπλα τους, θα ψάχνουν να βρουν τον πισινό τους στην πρώτη στραβή.
Εμείς γράφουμε τα λογικά. Δεν είμαστε ούτε στο μυαλό των υπεύθυνων για τις μεταγραφές, ούτε στην τσέπη του Βαγγέλη, πολλώ δε μάλλον, δεν γνωρίζουμε το τί παίζεται σε επίπεδο μάνατζερ και αν όλο αυτό το παιχνιδάκι που κακοφόρμισε, θα συνεχιστεί.
Adam!
No comments:
Post a Comment