Συνδέοντας το παρόν με τον παρελθόν...

...ΣΥΝΔΕΣΜΟΛΟΓΙΕΣ 
μια βραδυά στην Λισαβόνα και μια εξήγηση που λύνει κάθε παρεξήγηση

              

 ΤΟ ΣΑΚΚΑΚΙ ΜΟΥ ΚΙ ΑΝ ΣΤΑΖΕΙ

Απόψε ο Ολυμπιακός ΘΑ διεκδικούσε με αξιώσεις την πρόκρισή του είτε στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, ή στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ, ΑΝ είχε πάρει αποτέλεσμα στην πρώτη αναμέτρηση των ομίλων με την Σπόρτινγκ Λισαβόνας.

Δυστυχώς για όλους μας, η κολακευτική ήττα με 2-3 μας στερεί, σε μεγάλο βαθμό, το δικαίωμα στο "όνειρο". Δεν απαισιοδοξώ αλλά ούτε αισιοδοξώ. Η ομάδα χρειάζεται το λεγόμενο θαύμα για να νικήσει εκεί μέσα. Αν αναλογιστούμε πως πλην Αροούκα δεν έχουμε πάρει ποτέ τρείς βαθμούς στην Πορτογαλία αντιλαμβανόμαστε το δύσκολο του πράγματος. Το ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να αποσπάσει την ισοπαλία το θεωρώ απείρως πιο πιθανό. 

Επειδή, τα πράγματα στο ποδόσφαιρο είναι τόσο απλά όσο και περίπλοκα. Δίχως επιθετικούς το γκολ έρχεται δύσκολα, όπως έχουμε παρατηρήσει σε σειρά αγώνων της ομάδας. Ο καλύτερος, συγκριτικά με τους υπολοίπους, φορ, Καρίμ Ανσαριφάρντ βρίσκεται εκτός του ευρωπαϊκού καταλόγου, ο κύριος Εμενίκε εξακολουθεί να τελεί υπό την επήρρεια αγχολυτικών, ο δε κύριος Τζούρτζεβιτς αισθάνεται βαριά τη φανέλα και δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του. Όσον αφορά στον κύριο Νμποκανί ο οποίος ήταν το ενδεδειγμένο θηρίο για την επίθεση του Ολυμπιακού αλλά μας προέκυψε, άγνωστο πώς, πολυτραυματίας μετέφερε τα μπαγκάζια του στο Κίεβο και ανασκολοπίζει κάθε άμυνα που στήνεται μπροστά του -η διοίκηση δεν κόπιασε ποτέ να μας εξηγήσει για ποιό λόγο υπαναχώρησε στη μεταγγραφή, ώστε να έχουμε εμείς κάθε λόγο για να υποθέτουμε τα πάντα.  

Όλα τα προηγούμενα που γράφτηκαν έχουν ως αφετηρία ένα μοναδικό λόγο: την άστοχη, το λιγότερο, επιλογή της διοίκησης στο πρόσωπο του κυρίου Χάσι -που μου πέταγε έξαλλος τα σακκάκια, στην Ριέκα. 

Oh CAPTAIN MY CAPTAIN, ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ. ΔΕΝ ΡΩΤΑΓΕΣ; 

Η ζωή δεν σταματά όμως στην Λισαβόνα. Συνεχίζεται, για παράδειγμα, στα ραδιόφωνα, όπου οι εντεταλμένοι του τομέα χειραγώγησης και απαξίωσης του Ολυμπιακού, αρδογράφοι σκίζουν τα ιμάτιά τους από αγανάχτηση για τον εγκληματία Ολυμπιακό, ο οποίος "δεν άξιζε και δεν έπρεπε να έχει κατακτήσει ούτε ένα πρωτάθλημα από εκείνα που πήρε τα τελευταία χρόνια". Αιτιολογούν μάλιστα την ετυμηγορία τους, προβάλλοντας ως επιχείρημα πως "παλιά", επί Καπετάνιου -όχι φαλαινοθηρικού - "ακόμη και η Λάρισα πήρε πρωτάθλημα".

Στο σημείο αυτό και καθώς έχουν ξεσαλώσει οι πηγαινοερχόμαστε που μας θέλουν πρωτάθλημα, κύπελλο, Ευρώπη, λεφτά, παιχταράδες, γηπεδάρες, καμιά τυρόπιτα και φυσικά και πάνω από όλα, να ψοφήσει ο Θρύλος, εμείς από τούτου του νεότευκτου βήματος θα τους απαντήσουμε πολιτικάντικα, ήγουν με εμπεριστατωμένα και νηφάλια επιχειρήματα!  


ΑX BΡΕ, ΜΠΟΣΜΑΝ...
 
O Bέλγος ποδοσφαιριστής Μποσμάν πρωταγωνίστησε στο να μετασχηματιστεί το τοπίο του επαγγελματικού αθλητισμού στην Ευρώπη. Όταν το 1990 έληξε το συμβόλαιό του με την Λιέγη του έγινε προσφορά για να μεταγραφεί στην γαλλική Δουνκέρκη. Οι βάτραχοι δεν έδιναν όμως τα λεφτά που ήθελαν οι Βέλγοι κι έτσι ναυάγησε η μεταγραφή.

Ο Μποσμάν κατέφυγε στο Ανώτατο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ζητώντας να αλλάξουν οι κανόνες της FIFA για τις μεταγραφές. Ύστερα από πέντε χρόνια το δικαστήριο τον δικαίωσε με το σκεπτικό ότι το υφιστάμενο πλαίσιο αντέβαινε στους κανόνες για την ελεύθερη μετακίνηση των εργαζομένων και στο άρθρο 39 της Συνθήκης της Ρώμης. Στον Μποσμάν και σε όλους τους κοινοτικούς ποδοσφαιριστές επιτράπηκε να μεταγράφονται ελεύθερα σε όποιο σύλλογο χώρας-μέλους της Ε.Ε επιθυμούσαν μετά τη λήξη ισχύος του συμβολαίου τους με την προηγούμενη ομάδα τους. 

Ο «νόμος Μποσμάν», άλλαξε για πάντα τον επαγγελματικό αθλητισμό. Τα Χριστούγεννα του 1999 η Τσέλσι έγινε η πρώτη αγγλική ομάδα που παρατάχθηκε σε αγώνα της Πρέμιερ Λιγκ με 11 μη Βρετανούς ποδοσφαιριστές. Λίγα χρόνια αργότερα η Άρσεναλ έπαιζε με την Κρίσταλ Πάλας. Στη 16άδα της δεν είχε ούτε ένα Βρετανό ποδοσφαιριστή. 

Ο Ζαν Κλωντ Μισεά στο βιβλίο του με τίτλο "Τα μυστήρια της Αριστεράς": από το ιδεώδες του Διαφωτισμού, στο θρίαμβο του απόλυτου Καπιταλισμού", αποτυπώνει με "αριστερή" ματιά τις νέες συνθήκες που επικράτησαν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο:  

"Η απόφαση που εξέδωσε, στις 15 Δεκεμβρίου 1995 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επέτρεψε στο σύγχρονο καπιταλισμό να βάλει οριστικά χέρι στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και να αλλοιώσει τη διασκεδαστική και λαϊκή ουσία του αθλήματος. Και το πέτυχε σε σημείο ώστε να μεταβάλει την «ένδοξη αβεβαιότητα του αθλήματος», σε φράση χωρίς νόημα για τις περισσότερες ομάδες (που αποτελούν έκτοτε την τεράστια πλειοψηφία) οι οποίες δεν έχουν πια τα οικονομικά μέσα για να παίζουν στην αυλή των πλούσιων επενδυτών του χώρου (είτε πρόκειται για εκατομμυριούχους του πετρελαίου είτε για εκπροσώπους της ρωσικής μαφίας)".

ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ; 

 Όποια ποδοσφαιρική εταιρεία δεν διέθετε φράγκα για να ανταπεξέλθει στις νέες συνθήκες ανταγωνισμού, είτε έπαψε να διεκδικεί τίτλους, είτε έγινε νάνος, είτε διαλύθηκε.

ΣΤΩΝ ΨΑΡΩΝ ΤΗΝ ΟΛΟΜΑΥΡΗ ΡΑΧΗ ΟΜΩΣ,  οι πηγαινοερχόμαστε πιπιλάνε ακόμα την καραμέλα πως για όλα φταίει ο "διορισμένος πρωταθλητής", που "παντελονιάζει τα λεφτά του Τσάμπιονς Λιγκ".

Όλοι αυτοί έχουν μείνει κολλημένοι στη δεκαετία του '80. "Τότε ήταν όλα καθαρά και υπήρχε ανταγωνισμός", όπως διατείνονται. "Τότε που έπαιρνε πρωτάθλημα η Λάρισα και ο Πάοκ".

Ασφαλώς. Κατά τον ίδιο τρόπο που έπαιρναν, κάποτε, πρωτάθλημα η Βαλένθια, η Λα Κορούνια, η Ντέρμπι και η Οσέρ.

Κάποιοι άλλοι πιο "ενημερωμένοι" ισχυρίζονται πως, χάρη στα χρήματα από το Τσάμπιονσ Λιγκ απέκτησε ο Ολυμπιακός "δεσπόζουσα θέση στην αγορά" και ονειρεύονται να παρέμβει η Επιτροπή Ανταγωνισμού για να "διορθώσει" την ανωμαλία - τουτέστιν, να βουτήξουμε τα λεφτά του Γαύρου και να τα μοιράσουμε δεξιά κι αριστερά για να υπάρξει, τάχα, ισονομία. Ούτε ο Λένιν δεν θα τολμούσε να σκεφτεί κάτι το ανάλογο.

Λοιπόν, επειδή το κουράσαμε, ο "διορισμένος" έχει γήπεδο, άφθονο και καθαρό χρήμα, τηρεί τους κανόνες και εκπληρώνει τις συμβατικές υποχρεώσεις του -και πολύ πέραν τούτων. Αν δεν μας έκανε και τις αγωνιστικές λαδιές της τελευταίας διετίας θα ήταν άψογος.
 
ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τα παράπονά σας στον... Μποσμάν!

ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΜΑΣ 

Adam!