ΤΟΝ ΗΠΙΑΜΕ

Πιάσαμε πάλι τα απαξιωτικά και τα...εξοριστικά. Να φύγει ο Υπνόπουλος, να φύγει ο Μακλίν, τί τον θέμε τον Μάντζαρη, μόνο με Σπανούλη δεν βγαίνει η δουλειά.

Κι όλα αυτά για μια ήττα.

Μία ήττα;

Ε, όχι και μία. Πέντε σερί εγγράφει στα κατάστιχά του ο Ολυμπιακός τον τελευταίο μήνα. Οι τρείς από αυτές στην παράταση και οι δύο εξ' αυτών με την ίδια ομάδα. Την Ζαλγκίρις.

Ειδήμων στο μπάσκετ δεν είμαι, σας το έχω γράψει. Το άθλημα αντιλαμβάνομαι εμπειρικά και βιωματικά. Σκαμπάζω και πέντε βασικά τεχνικά, αλλά βαδίζω κυρίως, με όπλο τη λογική των πραγμάτων.

Η λογική μου υπαγορεύει πως ομάδα που φθάνει στο δια ταύτα, τουτέστιν στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας μονίμως με διαρκείς και σοβαρές απώλειες βασικών παικτών της έχει μεγάλο πρόβλημα.

Δεν είναι τυχαίο που ο Ολυμπιακός έχασε τους δύο τελευταίους τελικούς στους οποίους συμμετείχε, με Ρεάλ και Φενέρ, με κάτω τα χέρια και με λευκή πετσέτα από το τρίτο δεκάλεπτο.

Και πώς να μην χάσει με αυτό τον τρόπο; Αφού οι παίκτες ήταν σκασμένοι από την κούραση,  πολλοί δε εξ' αυτών προέρχονταν απο πολυβδόμαδους τραυματισμούς. Πράμα που σημαίνει πως δεν είχαν ρυθμό ούτε δυνάμεις για να αντέξουν στην καταπόνηση τόσο σημαντικών αγώνων.

Οι περισσότεροι τα ρίχνουμε στον Σφαιρόπουλο. "Δεν κάνει", "είναι λίγος", "είναι ξεπερασμένος", "έχει κάνει τον κύκλο του."

Δεν γνωρίζω αν ισχύει οιαδήποτε από αυτές τις κατηγορίες σε βάρος του. Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι όμως το ότι παραμένει στον πάγκο της ομάδας επειδή ταιριάζει απολύτως με τη νοοτροπία και τη φιλοσοφία των Αγγελόπουλων. Δηλαδή, χαμηλοί τόνοι, επιβράβευση ασχέτως επιδόσεων, καυτηριασμός και τιμωρία όσων διαμαρτύρονται στους διαιτητές.

Δεν είναι τυχαίο που ο μεγάλος Γιώργος Μπαρτζώκας, ο γαυροπροπονηταράς που σήκωσε Ευρωλίγκα, όντας ο μοναδικός Έλληνας που το κατάφερε στα χρονικά του αθλήματος, απολύθηκε μέσα σε ένα απόγευμα επειδή δεν μπορούσε να συγκρατήσει το θυμικό του για τις σφαγές που του επιφύλασσαν οι διαιτητές του σωλήνα.

Δεν γνωρίζω το αν ο Σφαιρόπουλος κάνει για τον Ολυμπιακό ή όχι. Αν δούμε τα επιτεύγματά του με την ομάδα μάλλον θα συμφωνήσει κανείς πως "κάνει". Δυό πρωταθλήματα και δύο τελικοί Ευρωλίγκας σε τέσσερα χρόνια παρουσίας στον πάγκο, δεν τα λες ασήμαντα.

Τώρα, αν για λόγους που δεν γνωρίζω δεν μπορεί να διαχειριστεί τα της ομάδας, τα των παικτών και τα των συνεργατών του αυτό να βγουν να μας το πούν. Δεν θα κάνω εγώ τον Τειρεσία.

Παρατηρώντας και κρίνοντας όμως την αγωνιστική εικόνα του Ολυμπιακού σχεδόν κάθε τέτοια περίοδο, πρέπει να υπάρχουν αδυναμίες σε όλο το φάσμα των συγκεκριμένων παραμέτρων.

Οι διαρκείς και παρατεταμένοι τραυματισμοί παικτών αλλά και η έλλειψη φυσικών δυνάμεων δεν μπορούν να οφείλονται στο κακό μάτι. Ή κάποιοι δεν εκτελούν σωστά τα καθήκοντά τους, ή τα εκτελούν πλημμελώς ή και τα δύο μαζί. Ειδάλλως άλλη εξήγηση δεν υπάρχει. Η διοίκηση έχει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία με την οποία προσεγγίζει το άθλημα, αλλά το πολύ το Κύριε Ελέησον δεν φτάνει όταν οι άλλοι παίζουν με εφ΄ όπλου λόγχη.

Δεν γίνεται οι αντίπαλοί μας να παίζουν στο κόκκινο και πλήρεις και εμείς να αργοσαλεύουμε υπναλέα και λειψοί.

Δεν προδικάζω τίποτα, αλλά η εικόνα της ομάδας με τους βασικούς της, Πρίντεζη, Τιλί, Στρέλνιεκς, και Παπανικολάου να είναι αδύνατο να βρούν ρυθμό -οι τρείς πρώτοι, επειδή ο τέταρτος είναι μονίμως απών τον τελευταίο μήνα-  έπειτα από τους τραυματισμούς τους, δεν προμηνύει ευοίωνο αποτέλεσμα.

Ο Σπανούλης είναι το κερασάκι μας. Δεν μπορεί να είναι μονίμως η τούρτα.

Αν ο Γιάννης δεν μπορεί να βρει τις απαραίτητες ισορροπίες, καλό είναι να αλλάξει γειτονιά. Ποιός ξέρει. Μπορεί να ήρθε η στιγμή να φέρουμε πίσω τον Γιώργο που τόσο αδικήσαμε...

Adam!