Όταν πέφτει ένα αεροπλάνο της Πολεμικής Αεροπορίας και ακόμη χειρότερα όταν σκοτώνεται ο πιλότος του, την Ελλάδα δονεί σεισμός θρήνου.
Ο πεσών είναι πάντα ένα νεαρό παιδί, στα τριάντα άντε στα τριανταφεύγα του έχει οικογένεια και μικρά παιδιά προέρχεται από κάποιο μικρό χωριό και είναι αδαμάντινος χαρακτήρας.
Στη δική μου αντίληψη ο νεκρός πιλότος, τώρα ο Γιώργος Μπαλταδώρος, δεν είναι ένας ακόμη συμπατριώτης μας που πήγε άδικα. Είναι κάτι απείρως περισσότερο και μεγαλύτερο. Είναι ο Ήρωας που τον φανταζόμαστε να ανιχνεύει και να καταδιώκει τον εχθρό ολομόναχος, στριμωγμένος στο πιλοτήριο και στη στολή του.
Ντυμένος με το φόβο αλλά και με ένα παληκαρίσιο εγωϊσμό να "δείξει του τουρκαλά τί εστί ιπτάμενο ελληνικό βερύκοκο", πολεμά όταν όλοι εμείς εδώ χάμω στο έδαφος...περί πολλών ειρηνικών τυρβάζουμε.
Χαμένος μέσα σε γαλακτώδη σύννεφα βροχής και υγρασίας να ψάχνει να βρει τις συντεταγμένες της επιστροφής μέσα από τρεμάμενα από τους κραδασμούς της ταχύτητας, όργανα.
Καθηλωμένος από αφόρητες πιέσεις τον κατακλύζουν κύματα αδρεναλίνης. Να μη μπορεί ούτε σταυρό να κάνει, μηδέ να σκουπίσει το μέτωπο.
Όποιος ζήσει και όποιος πεθάνει.
Μόνος του, σαν συννεφάκι στον γαλανό ουρανό. Με εμάς να τον παρατηρούμε από χωράφια και ταράτσες και να σταυροκοπιόμαστε "νάχει καλά η Παναγιά το παιδί".
Δεν σε γνωρίζαμε Γιώργο, αλλά σε ξέρουμε καλά. Είσαι δικός μας. Χάθηκες νωρίς και μας λείπεις.
ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΣΥΝΤΡΙΒΗ
Στο Κατάκωλο, εκεί όπου έχουν συμβεί τα πάντα στη ζωή μου έβλεπα, κάθε καλοκαίρι του παραθερισμού, τα πολεμικά από την Ανδραβίδα να βουτάνε στον κόλπο δίπλα από το λιμάνι, πάνω από την αμουδιά. Οι πιλότοι μας έκαναν κορδέλες με τα φτερά και σπάγανε κάποτε-κάποτε το φράγμα του ήχου με κείνο το βροντερό "μπαμ".
Πρέπει να ήμουν 7 ή 8 χρονώ πιτσιρικάς όταν ένα πρωϊνό, λίγο πριν πετάξουμε τα παιδόπουλα πάνω από την καυτή άμμο για να βαφτιστούμε στα ξέβαθα νερά της θάλασσας, δύο πολεμικά (F84 ήταν, μάθαμε μετά) πέρασαν για τα καθιερωμένα τσαλιμάκια από το Κατάκωλο μετά την άσκηση βομβαρδισμού, στα ανοιχτά προς την Ζάκυνθο.
Βγήκε σύμπασα η γειτοναρία και χαζεύαμε το πάρτυ στον ουρανό -λίγο πάνω από τα κεφάλια μας, δηλαδή.
Βλέπουμε το ένα να κινείται κάθετα ανοδικά έως ότου χάθηκε εντελώς από τα μάτια μας. Δεν πέρασαν λίγες στιγμές και το ακούμε να χυμάει κάθετα προ τη θάλασσα. Δεν πρέπει να έμεινε ανάσα στο λαϊκό θεωρείο της παραλίας. Ακούστηκε ένα μακρόσυρτο βογγητό αγωνίας και έκπληξης όταν ο πιλότος πρόλαβε να σηκώσει το ρύγχος λίγο πριν αγγίξει το Ιόνιο και να ξαναχυμήξει κάθετα ανοδικά.
Δεν προκάμαμε να συνέλθουμε και ξαναβλέπουμε το πολεμικό να κατεβαίνει με τα χίλια τις σκάλες του ουρανού και να συντρίβεται λίγο έξω από τον φάρο του λιμανιού (στα αριστερά της φωτογραφίας που διακρίνεται ένα λευκό φορτηγό πλοίο).
Κλάμα, θρήνος και οδυρμός.
Να πετάει ο νούμερο δύο του για να τον βρει, να έρχονται κάτι πολεμικά ελικόπτερα για να τον αναζητήσουν. Δεν έμεινε τίποτα.
Δυό μέρες αργότερα, μπαίνει στο σπίτι ο πατέρας μου. Κρατούσε στα χέρια ένα τσαλακωμένο κομμάτι λαμαρίνας.
"Είναι από το F84 που έπεσε" είπε σε μας τους...σύξυλους.
Το είχε πάρει, δημοσιογραφική αδεία, από το Λιμεναρχείο Κατακώλου ως ενθύμιο μιας ζωής που χάθηκε από vertigo. Το πιλοτάκι μας είχε μπερδέψει τη θάλασσα με τον ουρανό.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τη μέρα που χάσαμε τον Γιώργο, τα κανάλια εξακολουθούν να προβάλλουν τούρκικες σειρές για νάχουν να παρηγορούνται οι νοικοκυρούλες που ολοφύρονται για το παιδί.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ Η ΑΣΟΒΑΡΟΤΗΣ -για να μη το χοντρύνω...
Adam!
No comments:
Post a Comment