Τον Ολυμπιακό τον είδα, χθες, μια ομάδα που θα τρέχει, θα πιέζει, θα ανακτά το τόπι και θα βγάνει αντεπιθέσεις με κάθετες και διαγώνιες μπαλιές από το κέντρο.
Δεν ενδιαφέρει ο αντίπαλος στα φιλικά προετοιμασίας. Ας είναι και η Σάντος του Πελέ. Ενδιαφέρει το πώς έχει ως στόχο και σχέδιο για να παίζει η ομάδα.
Αντιλήφθηκα ένα νέο τρόπο διαχείρισης και ανάπτυξης του παιχνιδιού από τον Μαρτίνς. Πολλές πάσες από την άμυνα στο κέντρο μας έως ότου βρεθεί η τρύπα στον αντίπαλο για να βγεί μια κάθετη μπαλιά, ή μια παράλληλη σέντρα από τα πλάγια, στους επιθετικούς μας, στην περιοχή. Αντιλήφθηκα επίσης, πως όταν αναπτυσσόμαστε και προσπαθούμε να βγάλουμε μια ασίστ στους επιθετικούς, στην περιοχή, πως έξω από αυτή, κινούνται διαρκώς αρκετοί δικοί μας που θα κλέψουν τη μπάλα και θα ανανεώσουν την επίθεση αν αποκρουστεί η μπάλα από τους αμυντικούς του αντίπαλου. Άρα η κεντρική φιλοσοφία του προπονητή σε επίπεδο τακτικής είναι να κλέψει μπάλες και να έχει η ομάδα την κατοχή που θα ασφαλίζει τα μετόπισθεν και θα διασφαλίζει τη συνεχή επιθετική πρωτοβουλία.
Με τον τρόπο αυτό συντηρείται η πίεση μπροστά και δημιουργούνται προϋποθέσεις για να φτιάξουμε ευκαιρίες και για να σκοράρουμε, όπως ακριβώς έγινε και χθες.
Σε ατομικό επίπεδο, Καμαρά, Γκερέρο, Βούκοβιτς, Ένχελς, Τσιμίκας και Φορτούνης διακρίθηκαν, σε αντίθεση με Πάρντο -παρά την ωραία σέντρα στο τρίτο γκολ- Βέργο, Σάλιακα, Μανθάτη, σε πρώτη φάση. Οι άλλοι είτε κινήθηκαν σε ρηχά νερά, είτε στα γνωστά που μας έχουν δείξει.
Με τους νεοφερμένους μας και με τρείς πχιοτικές προσθήκες ανά γραμμή, προσμένω καλύτερη εικόνα.
Adam!
No comments:
Post a Comment