Nα γράψω πως δεν μου άρεσε ο Ολυμπιακός, θα πέσει φόιερ να με κάψει. Εξαιρετική ήταν η ομάδα και εξαιρετικοί πολλοί ποδοσφαιριστές μας -ακόμη και το ζούδι, ο Πάρντο.
Δεν είναι η ώρα για να θριαμβολογεί κανείς, πόσο μάλλον η αφεντιά μου που έχει σούρει, και τί δεν έχει σούρει στην μεγάλη μου αγάπη, αλλά το να ισχυριστώ πως ο Μαρτίνς δεν δημιουργεί σταδιακά, αγωνιστικές υπεραξίες, θα είναι αναληθές πέρα ως πέρα και ας έχουμε ακόμη, μακρύ δρόμο έως ότου δούμε την τελική εικόνα της λατρείας μας - συμπεριλαμβανομένων των φευγάτων και των προσθηκών που μέλλουν να γίνουν.
Όπως και στο πρώτο φιλικό με τα κρύσταλλα Σβαρόφσκι, έτσι και με τους Ρουμάνους η ομάδα μοιάζει να χτίζει φαρμακερές επιθέσεις από την άμυνα και να σκοράρει με άνεση. Στην άμυνα θέλει ακόμη δουλειά μιας και η επιθετικογενής φύσει μας επιτρέπει χώρο για ατομικά λάθη στις αντεπιθέσεις των αντιπάλων.
Τον Λάζαρο πώς τον είδατε; Εμένα μου φάνηκε για ποδοσφαιριστής που βρήκε επιτέλους αγωνιστικό προορισμό, προσωπικό κίνητρο και συναισθηματικό ενθουσιασμό. Ο ύμνος μας που τραγούδησε έστειλε πολλούς μισερούς και κουροπαλάτηδες για χόρτα.
Δεν ξέρω το κατά πόσο αληθεύει η φήμη που τον ακολουθεί, πως υπήρξε παιδιόθεν Ολυμπιακός, αυτό που γνωρίζω είναι πως έρχονται αεκτσήδες και βάζελοι και γίνονται πιο βαμμένοι Γαύροι κι απο μένα. Άρα δεν γεννιέσαι Ολυμπιακός και τελείωσε. Γίνεσαι κιόλας.
Όσο για το πάθος με το οποίο τραγούδησαν όλοι τον ύμνο, παραπέμπει σε συσπειρωμένα αποδυτήρια. Εύχομαι να μη βρεθεί κανά παπί να χαλάσει το εύκρατο κλίμα.
Γι αυτό και τρελαίνομαι για τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μας. Ο Θρύλος γεννήθηκε για να μουρλάνει κόσμο και όχι για να μας αποτρελάνει. Ονειρεύομαι τη μέρα που θα σηκώσουμε ευρωπαϊκό κύπελλο.
Adam!
No comments:
Post a Comment