Ναι, ναι, ο Κώστας είναι. Μην αμφιβάλλετε. Τον έχετε ξαναδεί έτσι; Με τραβηγμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του από το πάθος και την ένταση των στιγμών;
Για να τον δούμε μαζί και σε μια άλλη φωτογραφία.
Πανηγυρίζει με την ψυχή του, έτσι δεν είναι; Ποιός; Ο ...πρώην Κωστάκης. Εκείνος που όλο γλυστρούσε στο χόρτο, που δεν συσπώταν το πρόσωπό του με τίποτε, ούτε όταν έτρωγε τις κλωτσιές και τις αγκωνιές.
Για ξαναδείτε...
και ξανά-μανά...
και δώστου πάλι...
Τί του συνέβη του παιδιού; Να το τί του συνέβη...Ο Μαρτίνς του συνέβη και οι καλοί συμπαίκτες και η θερινή μίνι ατομική προετοιμασία του.
Κάπως έτσι και με αυτό τον τρόπο, ο Κωστάκης που μου τάπρηξε τα τελευταία δυό χρόνια -και δεν θέλω...Ου, επειδή είχα δίκιο και το ξέρετε πολύ καλά- έγινε Κώστας και μαζί του ο Ολυμπιακός ξανάγινε Ολυμπιακός.
Επειδή ο Φορτούνης, είναι μακράν ο πιο μεγάλος ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα, την τελευταία δεκαετία και όταν παίζει ευθέως αναλόγως της αξίας του, ο Ολυμπιακός μας θα αποκτά την ελκυστικότητα που αποζητάμε όλοι.
Επειδή, καλά και άγια τα αποτελέσματα αλλά όταν τα σκασμένα δεν έρχονται και με μπαλάρα, μας τη σπάει, ημών των γαύρων. Ψέμματα;
Πώς το είπατε, τώρα; Αν είναι όλα λυμένα στην ομάδα; Όχι βέβαια. Δεν θα σας αναφέρω τα αμιγώς αγωνιστικά. Έχουμε ακόμη πορεία γι αυτά και ευτυχώς όλα βαίνουν σούπερ επί του παρόντος. Θα σας πω το γιατί δεν είναι λυμένα. Στο Μπέρνλι, ο Ολυμπιακός έβγαλε την χρόνια και αυτοτροφοδοτούμενη παθογένειά του. Το Άγχος!
Στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, εργαζόμουν σε κεντρικό δισκοπωλείο στην Πατριάρχου Ιωακείμ. Μεταξύ των πελατών μου, ο Βαμβακούλας, ο Αναστόπουλος και κανά δυό βάζελοι ακόμη.
Μπαίνει μέσα, μια δόση ο Βαμβακούλας, παίκτης της πανάθας ήδη, μαζί με τον Βαγγέλη Βλάχο. Είχε παίξει ο πρρρρέσβης με την Λίνφιλντ. Έχανε 3-0 στο εικοσάλεπτο, αλλά ανέκαμψε και ισοφάρισε σε 3-3.
Ρωτάω τον Νικόλα, "ρε Νίκο εσύ που έχεις παίξει και στις δύο ομάδες, για πές μου γιατί ο πάος τα καταφέρνει καλύτερα από τον Γαύρο στην Ευρώπη".
Και ο Νικόλας μου απαντά το εξής: "Κοίταξε, στον Ολυμπιακό, ασχολούνται όλοι με τα ευρωπαϊκά ματς, εβδομάδες πριν να διεξαχθούν. Μας είχαν διαρκώς στην πρέσα. Και όλο "κοιτάξτε μαλακισμένα να προκριθείτε" και "προσέξτε γιατί θα μας πάρουν με τα γιαούρτια" και κάτι τέτοια κουλά. Αποτέλεσμα; Μόλις ερχόταν να παίξουμε στην Ευρώπη, μπαίναμε στο γήπεδο με κομμένα τα πόδια από το άγχος. Αντίθετα, συνέχισε, στον πάο, δεν ασχολείται κανείς με την Ευρώπη, παρά μόνο την παραμονή του αγώνα. "Παιδιά έχουμε ματς με την Λίνφιλντ αύριο, θα κατέβουμε να παίξουμε το παιχνίδι μας, κανονικά"... Αυτά και τίποτε άλλο.
Αντιληφθήκατε; Καταλάβατε; Αυτά -εκτός ασφαλώς μιας ανώτερης ομάδας ή ενός παραδοσιακά κακού διαιτητή - είναι τα προβλήματα του Ολυμπιακού όταν μιλάμε για την Ευρώπη.
Ο κόσμος ασκεί πίεση, η διοίκηση τη μεταφέρει στους παίκτες και στον προπονητή και η συνέχεια είναι γνωστή. Βέβαια, η ομάδα κατάφερε να διορθώσει ένα μέρος του προβλήματος και να μην έχει, πιά, τόσο άγχος. Όμως δεν έχει απαλλαγεί οριστικά και τούτο φάνηκε δια γυμνού ματιού στο Μπέρνλι.
Επομένως, θα συμβούλευα τον Βαγγέλη -που ξαναβρίσκει, ειρήσθω εν παρόδω, τα πατήματα του και μαζί του ξαναστέκεται στα πόδια της η ομάδα - να φροντίσει και γι αυτό. Καλές οι μεγάλες μεταγραφές, αλλά και κανάς ψυχολόγος-ψυχαναλυτής τους χρειάζεται εκεί στου Ρέντη, δεν νομίζετε; Δυό χρόνια μας απομούρλαναν.
Adam!
No comments:
Post a Comment