Ο μύθος θέλει τους προπονητές να αποτελούν το αναγκαίο κακό για μια ομάδα. Το νερό στο μύλο αυτής της άποψης ρίχνουν, συχνά, οι πρόεδροί τους. "Δεν θέλεις προπονητή για να κερδίσεις την Κάτω Ραχούλα", είναι η πιο γνωστή επωδός.
Θυμάστε, ελπίζω, το φοβερρρρό και τρομερρρό άρθρο που είχα ετοιμάσει τον περασμένο Μάιο, για το αν αλλάζει τη μοίρα μιας ομάδας, ο προπονητής της (εδώ για όποιον ενδιαφέρεται να το διαβάσει https://ihaveadream1925.blogspot.com/2018/05/blog-post_30.html)
Οι γνώμες μπορεί να διίστανται, αλλά για μένα, ο προπονητής είναι εξίσου σημαντικός για τη δημιουργία και την πρόοδο μιας ομάδας, όσο είναι οι παίκτες, η διοίκηση και οι οπαδοί.
Επ΄ αυτού θέλω να μοιραστώ μαζί σας, μερικές σκέψεις μου για τον Πέδρο, τις προοπτικές της νέας ομάδας μας, με αφορμή την αναμέτρηση με την Μπέτις και να προβώ σε δύο συγκρίσεις με το πρόσφατο παρελθόν μας.
Κάθε ομάδα-αμπελοχώραφο, όπως ήταν ο περσινός Ολυμπιακός, θέλει τον καλλιεργητή της. Ένα νοικοκύρη για να συμμαζέψει τη σκόνη και τα θρύψαλα. Ο Πέδρο είναι αυτός ο άνθρωπος. Μπαμ κάνει ότι συμμάζεψε την ομάδα, την έβαλε σε ένα καλώς εννοούμενο καλούπι και έβαλε φρένο στον πανικό των τελευταίων -ιδίως τον περσινό- δύο ετών.
Έτσι, η ομάδα, αν και κατάλαβε από πολύ νωρίς ότι τη μπάλα δύσκολα θα την κλέψει από την Μπέτις και ότι την περιμένει δύσκολο βράδυ, κατάφερε, χάρη στην καθοδήγησή του, να αρπάξει ένα βαθμό που πολλοί προκάτοχοί του δεν θα μπορούσαν να κάνουν.
Υπό αυτή την έννοια έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στο ματς και στο αποτέλεσμα. Θετικό, αλλά και αρνητικό.
Τα θετικά σας τα παρέθεσα. Τα αρνητικά αφορούν σε δύο παραμέτρους.
Η πρώτη είναι η διαχείριση του παιχνιδιού, αρχής γενομένης από το παιχνίδι με τον Αστέρα, την προηγούμενη Κυριακή. Σε εκείνο το ματσάκι έπρεπε να είχε βάλει στο χορτάρι τον Γκιγέρμε.
Γιατί εστιάζω σε αυτόν; Επειδή ο Γκιγέρμε, ως ενεργός ποδοσφαιριστής της Πριμέρα έχει απόλυτη γνώση και εμπειρία, παίζοντας απέναντι σε ομάδες όπως είναι η Μπέτις. Άπαξ και δεν μπήκε ούτε για ένα εικοσάλεπτο, adios την Πέμπτη. Δεν έπρεπε να αγωνιστεί, όπως και έγινε.
Το έτερο σφάλμα διαχείρισης είναι η μη χρησιμοποίηση του Γκερέρο. Ασχέτως αν επικαλείται το γεγονός ότι αποβλήθηκε ο Τσιμίκας και επομένως έπρεπε να μπει ο Τοροσίδης, δεν παύει να είναι σφάλμα. Να τον χρησιμοποιούσε αντί του Λάζαρου. Ο Γκερέρο, ως αντίπαλος της Μπέτις στην Πριμέρα έχει παίξει εξαιρετικά και την τελευταία φορά, μάλιστα μοίρασε τα δύο από τα τρία γκολ με τα οποία η Λεγκανιές νίκησε τους Σεβιγιάνους.
Επομένως, κατά τη δική μου λογική, οι δύο παίκτες μας, με σημαντική παρουσία στο ισπανικό πρωτάθλημα, έπρεπε να βρίσκονταν στο χορτάρι, είτε από την αρχή, είτε ως αλλαγή.
Η δεύτερη αφορά στον τρόπο που προσέγγισε το παιχνίδι. Όπως σας έγραψα στο άρθρο μου την προηγούμενη Πέμπτη, διαισθάνομαι πως το παραφοβήθηκε και τούτο το μετέφερε και στους ποδοσφαιριστές του.
Θα πείτε πως είμαι ένας ακόμη προπονητής του καναπέ και λέω ό,τι μου καπνίσει, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω, πως δεν είναι ακριβώς έτσι. Όσοι έχουμε παίξει ποδόσφαιρο, σε ερασιτεχνικό πρωτάθλημα, έστω, όλο και κάτι αντιλαμβανόμαστε από τη δυναμική του αθλήματος, τις παραμέτρους του, τη σημασία της νοοτροπίας και της ψυχολογίας του ποδοσφαιριστή στο γήπεδο.
Έρχομαι, τώρα, στις συγκρίσεις που σας προανέφερα.
Οι ομάδες του Ερνέστο χαρακτηρίζονταν από τη διάθεση να
παίξουν τη μπάλα που ήθελε ο προπονητής τους. Πίεση, κλέψιμο, ανάπτυξη από τα
πλάγια και κάθετες. Για να θυμηθούμε, μια τυχαία ενδεκάδα του Ολυμπιακού,
εκείνης της περιόδου, με την Ντόρτμουντ.
Κοστάνσο, Μοδέστο, Μέλμπεργκ, Α. Παπαδόπουλος, Μαρκάνο, Ορμπάιθ, Μακούν (73'
Μανιάτης), Μιραλάς, Χολέμπας, Ιμπαγάσα, Τζιμπούρ.
Με Κονστάντσο, έτσι; Με άβγαλτους σε τέτοια επίπεδα παίκτες, όπως ο Μακούν, ο Μιραλάς, ο Χολέβας, ο Μοδεστό. Τρίμπαλον εισέπραξε η Μπε Βα Μπε.
Ο Βαλβέρδε δεν ήταν μόνο νοικοκύρης και αυστηρός. Ήταν προσωπικότητα και ως τέτοια επέβαλε στους αντιπάλους της ομάδας του, τους όρους του δικού του παιχνιδιού, ασχέτως του αν του βγήκε ή όχι. Γνωρίζουμε όλοι το πού βρίσκεται αυτός ο άνθρωπος, ο καθοριστικός για την αλλαγή πλεύσης του Γαύρου στην Ευρώπη, έτσι;
Με Κονστάντσο, έτσι; Με άβγαλτους σε τέτοια επίπεδα παίκτες, όπως ο Μακούν, ο Μιραλάς, ο Χολέβας, ο Μοδεστό. Τρίμπαλον εισέπραξε η Μπε Βα Μπε.
Ο Βαλβέρδε δεν ήταν μόνο νοικοκύρης και αυστηρός. Ήταν προσωπικότητα και ως τέτοια επέβαλε στους αντιπάλους της ομάδας του, τους όρους του δικού του παιχνιδιού, ασχέτως του αν του βγήκε ή όχι. Γνωρίζουμε όλοι το πού βρίσκεται αυτός ο άνθρωπος, ο καθοριστικός για την αλλαγή πλεύσης του Γαύρου στην Ευρώπη, έτσι;
Ο Μίτσελ δεν έχει, βέβαια, τις περγαμηνές του Ερνέστο, ως προπονητής - δεν ξέρω καν αν είναι προπονητής. Ήταν όμως προσωπικότητα. Όσο υπήρξε στον Ολυμπιακό, τα θυμόμαστε. Του έλεγες, "παίζουμε με την Ατλέτικο" και σου απαντούσε "Πια Ατλέτικο ρε συ. Ξέρεις πόσες φορές την έχω τσουβαλιάσει στα γκολ;".
Έπαιζε και εκείνος, το δικό του παιχνίδι και ήθελε να το αντιλαμβάνονται στο πετσί τους, οι αντίπαλοί μας.
Να θυμηθούμε μια τυχαία ενδεκάδα του Ολυμπιακού εκείνης της περιόδου, με την Ατλέτικο Κερατσινίου.
Ρομπέρτο, Ελαμπντελαουί, Μαζουάκου, Μποτία, Αμπιντάλ, Μιλιβόγιεβιτς, Μανιάτης, Κασάμι, Τσόρι, Μήτρογλου, Αφελάι.
Ομάρ, Μαζουακού, Μποτία, Αφελάι, έτσι; Τρίμπαλον εισέπραξε και η
Ατλέτικο.
Ο Μίτσελ δεν ήταν ίσως τόσο νοικοκύρης και αυστηρός, αλλά έλαμπε. Μετέδωσε τη λάμψη του στους ποδοσφαιριστές του και είδαμε πού μας έφθασε και πού παρά τρίχα να μας έφθανε -αναφέρομαι στον επαναληπτικό με την Γιουνάιτεντ, όταν αντί να κωλοκαθήσει στην άμυνα και ας έβρεχε ό,τι κατέβαζε, ο Μίτσελ σχεδίασε να παίξει επιθετικά για να τους βάλει ένα γκολάκι και μετά να μη το μάζευαν ούτε στον αιώνα τον άπαντα. Δεν μπήκε το γκολάκι, αποκλειστήκαμε. Αλλά, πώς, έτσι; Μαζινό και καθυστερήσεις έπαιζε για μισή ώρα η Γιουνάιτεντ, στο Ολντ Τράφορντ.
Πού θέλω να καταλήξω
Στο ποδόσφαιρο, που όλα μπορούν να κριθούν ακόμη και από τον στρατηγό άνεμο -δημητράκη ακούς; - το να προσπαθήσεις να επιβάλεις τον δικό σου τρόπο αντίληψης του παιχνιδιού είναι -στη δική μου σκέψη -το ίδιο σημαντικό, με το πάρεις ένα αποτέλεσμα.
Ως Γαύρος, τρελαμένος και ψυχάκιας, θεωρώ πως ο Ολυμπιακός θα πρέπει να μάθει να επιβάλει όσο το δυνατό, το δικό του παιχνίδι. Να μη φοβάται να το πράξει. Αλλά για να το πετύχει, δεν αρκεί μόνο το τρομερό ρόστερ. Χρειάζεται και καθοδήγηση - πνευματική, ψυχολογική και διαχειριστική.
Δεν μπορώ να γνωρίζω μέχρι πού φθάνει η προσωπική βαλίτσα του Μαρτίνς, υπό το πρίσμα που σας προανέφερα, αλλά το ότι ο Ολυμπιακός θέλει στον πάγκο του προσωπικότητα, το θεωρώ εκ των ων ουκ άνευ.
Σε κάθε περίπτωση, για να μη παρεξηγηθώ, το άρθρο δεν αποτελεί μπηχτή για τον Πέδρο μας, ούτε προτροπή για αντικατάστασή του -μη τρελαθούμε...
Ισχυρίζομαι, όμως, πως αυτός ο εξαιρετικός προπονητής θα πρέπει να βάλει στον παρονομαστή της προσωπικής του παρουσίας στον πάγκο του Γαύρου και ορισμένα "εξτρά", πέραν των όσων καλώς πράττει, επί του παρόντος.
Ολυμπιακός σημαίνει Νίκη-Τίτλοι-Μπαλάρα.
Μην το ξεχνάμε.
ΥΓ. Η φωτογραφία του Μπράιαν Κλαφ είναι ενδεικτική του πνεύματος υπό το οποίο έγραψα τούτα. Όποιος δεν γνωρίζει ποιός είναι ο Μπράιαν, μια επίσκεψη στο google, αρκεί.
Adam!
Ο Μίτσελ δεν ήταν ίσως τόσο νοικοκύρης και αυστηρός, αλλά έλαμπε. Μετέδωσε τη λάμψη του στους ποδοσφαιριστές του και είδαμε πού μας έφθασε και πού παρά τρίχα να μας έφθανε -αναφέρομαι στον επαναληπτικό με την Γιουνάιτεντ, όταν αντί να κωλοκαθήσει στην άμυνα και ας έβρεχε ό,τι κατέβαζε, ο Μίτσελ σχεδίασε να παίξει επιθετικά για να τους βάλει ένα γκολάκι και μετά να μη το μάζευαν ούτε στον αιώνα τον άπαντα. Δεν μπήκε το γκολάκι, αποκλειστήκαμε. Αλλά, πώς, έτσι; Μαζινό και καθυστερήσεις έπαιζε για μισή ώρα η Γιουνάιτεντ, στο Ολντ Τράφορντ.
Πού θέλω να καταλήξω
Στο ποδόσφαιρο, που όλα μπορούν να κριθούν ακόμη και από τον στρατηγό άνεμο -δημητράκη ακούς; - το να προσπαθήσεις να επιβάλεις τον δικό σου τρόπο αντίληψης του παιχνιδιού είναι -στη δική μου σκέψη -το ίδιο σημαντικό, με το πάρεις ένα αποτέλεσμα.
Ως Γαύρος, τρελαμένος και ψυχάκιας, θεωρώ πως ο Ολυμπιακός θα πρέπει να μάθει να επιβάλει όσο το δυνατό, το δικό του παιχνίδι. Να μη φοβάται να το πράξει. Αλλά για να το πετύχει, δεν αρκεί μόνο το τρομερό ρόστερ. Χρειάζεται και καθοδήγηση - πνευματική, ψυχολογική και διαχειριστική.
Δεν μπορώ να γνωρίζω μέχρι πού φθάνει η προσωπική βαλίτσα του Μαρτίνς, υπό το πρίσμα που σας προανέφερα, αλλά το ότι ο Ολυμπιακός θέλει στον πάγκο του προσωπικότητα, το θεωρώ εκ των ων ουκ άνευ.
Σε κάθε περίπτωση, για να μη παρεξηγηθώ, το άρθρο δεν αποτελεί μπηχτή για τον Πέδρο μας, ούτε προτροπή για αντικατάστασή του -μη τρελαθούμε...
Ισχυρίζομαι, όμως, πως αυτός ο εξαιρετικός προπονητής θα πρέπει να βάλει στον παρονομαστή της προσωπικής του παρουσίας στον πάγκο του Γαύρου και ορισμένα "εξτρά", πέραν των όσων καλώς πράττει, επί του παρόντος.
Ολυμπιακός σημαίνει Νίκη-Τίτλοι-Μπαλάρα.
Μην το ξεχνάμε.
ΥΓ. Η φωτογραφία του Μπράιαν Κλαφ είναι ενδεικτική του πνεύματος υπό το οποίο έγραψα τούτα. Όποιος δεν γνωρίζει ποιός είναι ο Μπράιαν, μια επίσκεψη στο google, αρκεί.
Adam!
No comments:
Post a Comment