ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕ ΤΗ, ΤΗΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΗ

Δυστυχώς, δεν την ολοκλήρωσε. Ούτε ο Ποντένσε ολοκλήρωσε. Με τέτοια ανολοκληρωσιά, τους βλέπω να υποφέρουν από Πριαπισμό.

Ο Γιαννάκης το έχει αυτό το ελάττωμα. Καλός, χρυσός, αλλά αν έφθασε σε αυτή την ώριμη, ποδοσφαιρικά. ηλικία και διατηρεί το κακό συνήθειο να τελειώνει τις φάσεις παπίσια, δεν θα κάνουμε δουλειά.

Από κοντά και ο Ποντένσε. Το έκανε με την Μπέρνλι, στο εκτός έδρας, το έκανε και απόψε στο πρώτο ημίχρονο. Ενώ περιμένεις να μπει με τη μπάλα στα δίκτυα, την κόβει, σαν να παγώνει ένα πράμα και αφού έχει θολώσει από το πάγωμα, της δίνει ένα πλασεδάκι, ούτε πέμπτης δημοτικού.

Δεν μου άρεσε ο Γαύρος. Πολύ σέβας με μπόλικο φόβο διέκρινα. Φάνηκε από το ότι πηγαίναμε μονίμως δεύτεροι στη μπάλα, εννιά στις δέκα κόντρες τις χάσαμε με άνεση και φυσικά στα τελειώματα που βγάζανε άγχος.

Από την άλλη προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω το τί συνέβαινε, παρατηρώντας τις αντιδράσεις του Μαρτίνς, στον πάγκο. Περίμενα να σηκωθεί και να τους πιάσει στα πορτουγκέζικα μπινελίκια με αυτά τα αντιποδοσφαιρικά που κάνανε, όμως, δεν το διέκρινα.

Προφανώς, ο εξαιρετικός προπονητής μας γνωρίζει καλύτερα ημών την ομάδα και τους παίκτες του και προτίμησε να τους στήσει έτσι, ώστε να κρατήσει το μηδέν. Ήξερε, πως η καλή αλλά όχι και θερίο, Μπέτις αρέσκεται και μπορεί να κατέχει τη μπάλα για μεγάλα διαστήματα του παιχνιδιού.

Η αλήθεια είναι, όμως, πως ο κίνδυνος υπ' αριθμόν ένα στην Μπέτις είναι ο Χοακίν. Ο παιχταράς, ακόμη και στα 37 του κάνει τη διαφορά για την ομάδα του. Στο πρώτο ημίχρονο που είχε δυνάμεις, πέρασε τρείς-τέσσερις κάθετες, μανούλα μου...

Καλοί  παίκτες, τακτικά και ατομικά, αλλά μέχρις εκεί. Για μετρήστε. Πόσες πραγματικές τελικές ευκαιρίες έκαναν; Δύο; Άντε τρεις το πολύ. Μια ανούσια και εκνευριστική κατοχή μπάλας για την οποία, όμως, ο Ολυμπιακός δεν είχε καμία απολύτως απάντηση.

Διότι, η μόνη απάντηση σε αυτό τον τρόπο παιχνιδιού είναι η πίεση που αποφέρει τα κλεψίματα της μπάλας, τις αντεπιθέσεις και φυσικά το γκολ. Και εμείς δεν το κάναμε. Ακόμη και όταν συνέβη, δυό-τρεις φορές, όλες κι όλες, μπερδευόμαστε μοναχοί μας. Μια πάσα της προκοπής, πλην του Φορτούνη και του Ποντένσε -δηλαδή, στις φάσεις που απειλήσαμε πραγματικά με γκολ-  δεν έγινε.

Θάλασσα του Πειραιά ήταν το μυαλό των περισσοτέρων. Απόντος του Κώστα και με τον Πορτογάλο να αφήνει μισοτελειωμένες τις περισσότερες φάσεις που πήγε να φτιάξει, δεν είχαμε τύχη για κάτι καλύτερο από το κρατήσουμε το μηδέν και ύστερα, βλέπουμε.

Ήταν και αυτός ο Τσιμίκας. Όλο ενέργεια, αλλά από μυαλό λίγα πράγματα. Ό,τι επαφή είχε με τους προσωπικούς αντιπάλους του ήταν φάουλ. Έκανε ένα παραπάνω και μας άφησε με την όρεξη πως θα μπορούσαμε τη νίκη.

Η Νίκη, έ; Μεγάλο και άπιαστο πράμα για τον Ολυμπιακό του 2016/17 και 2017/18. Εκεί είναι όμως η ουσία. Χάσαμε την επαφή με τις νίκες στο Φάληρο και αυτό πρέπει να αλλάξει. Και θα αλλάξει μόνο όταν δουν το πράμα σοβαρά, στην ΠΑΕ και κρατήσουν ένα κορμό παικτών και τον προπονητή για μια τριετία, το λιγότερο.

Η Μπέρνλι και η Μπέτις είναι καλές ομάδες και μας δυσκόλεψαν, επειδή έχουν διατηρήσει τη συνεκτικότητά τους. Ξέρουν το πώς να παίξουν και το παίζουν, όσο μπορούν. Εμείς ανά εξάμηνο αλλάζαμε κορμό και προπονητή. Πώς να γίνει; Μόνο με ευχές και άκριτη αποθέωση κανείς δεν έγινε καλύτερος. Θα πρέπει, επιτέλους, να βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας, δημιουργικά.

Στο δια ταύτα, ο Γιαννιώτης ήταν καλός. Ομάρ και Τσιμίκας, ο ένας φοβισμένος, ο άλλος αλλοπαρμένος. Ο Βούκοβιτς ήθελε να το παίξει Μπεκενμπάουερ και λίγο στάθηκε να μας σκοτώσει. Ο Μεριά, διαδικαστικός. Ο Μπουχαλάκης ήταν λάθος του Μαρτίνς και σωστά αλλάχτηκε. Μόνο που ο Νάτχο δεν έκανε και πολλά. Ο Καμαρά ήταν και πάλι ο καλύτερός μας, με την ενέργεια και την ορμή του και ας έκανε και κανά- δυό λαθάκια. Ο Φορτούνης ήταν απών, στην ουσία. Ο Φετφατζίδης, τα έγραψα πιο πάνω. Ο Χασάν χαμένος στη μοναξιά του. Ο Λάζαρος ήταν ακόμη ένα σφάλμα του Μαρτίνς. Στη θέση του έπρεπε να μπει ο Γκερέρο. Δυστυχώς, ο Λάζαρος δεν δείχνει νοοτροπία μαχητή. Σε διεκδικήσιμη μπάλα, αντί να τη διεκδικήσει, έκανε ένα βήμα πίσω για να μην έρθει σε επαφή με τον αντίπαλο.

Θέλουμε νίκες για να προκριθούμε. Και όταν παίζουμε χωρίς, στην πραγματικότητα, να τις διεκδικούμε, θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό.

Adam!