Τί νομίζετε; Πού να ξέρει ένα νιάνιαρο για Θρύλο εκείνες τις θολές περιόδους; Σάματις οι δικοί μου είχαν κόψιμο με τον αθλητισμό; Μια φορά θυμάμαι τον πατέρα μου που μας πήρε, τον Θανάση κι εμένα και μας πήγε στο γήπεδο του Πανηλειακού που έπαιζε με την Αναγέννηση Άρτας, έτσι για τη βόλτα προφανώς. Ήταν η πρώτη φορά που είδα ποδοσφαιρικό αγώνα.
Τις Κυριακές όμως, μόλις μανάδες και πατεράδες την έπεφταν για τον απογευματινό σερνόμουν στα κρυφά στην τραπεζαρία και ψηλάφιζα τα μεσαία στο Philips. Ήταν ένα απομεσήμερο σαν κι αυτά που σας έγραψα που άκουσα μια φωνή -ο Πυλιαρός έμαθα αργότερα- να μεταδίδει αγώνα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός.
Και ένα και δύο και τρία έβαλε ο γεροΣιδέρης σε εκείνο το ματς, το 4-0 κι εγώ είπα μέσα μου: "Τους παλιοξεφτίλες, από σήμερα θα είμαι Ολυμπιακός".
Δεν γινόταν αλλιώς. Μιλάμε για Πύργο τη δεκαετία του εξήντα. Έγινα λοιπόν, Γαύρος εκ του μακρόθεν, δίχως να ξέρω ούτε καν το πώς είναι η φανέλα, δίχως να έχω αντικρύσει τις αδρές φυσιογνωμίες όλων εκείνων που έμαθα να ξεψαχνίζω από την κορφή μέχρι τα νύχια, στα κατοπινά χρόνια.
Ύστερα μεταναστεύσαμε στην Αθήνα. Νοέμβρη του ΄67 αποχαιρέτησα τον αγαπημένο, υγρό Πύργο και το δίπατο που μεγάλωσα και αγκυροβόλησα, οικογενειακώς, σε ένα μικρό διαμέρισμα στην οδό Κιθαιρώνος, κάτω από την Γκράβα.
Τα επόμενα αρκετά χρόνια από το σοκ της αλλαγής έπαθα μπλακ άουτ. Ελάχιστα θυμάμαι από εκείνη την περίοδο. Σχολείο, μάντρωμα στην πολυκατοικία και πολύ μπάλα με τους συμμαθητές στη μεγάλη αλάνα της Γκράβας όπου έβοσκαν ακόμη προβατόγιδα και πετάγαμε χαρταετούς - έως ότου χτίσανε, στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, αυτό το συγκρότημα σχολείων που θυμίζει τις ανοιχτές φυλακές Αλικαρνασσού.
Ο Ολυμπιακός ήταν εκεί, μέσα μου, αλλά κάτι σαν κρυφό σχολειό ένα πράμα. Ο ντάντι ήταν κέρβερος σε θέματα εκπαίδευσης και θρησκευτικών υποιχρεώσεων: κανείς δεν θα πηγαίνει για την κυριακάτικη μπάλα έτσι και δεν είχε εκκλησιαστεί στον Άγιο Λουκά, πρώτα. Σκλαβιά και των γονέων Τισσαφέρνου και Τισσαφέρνιδος σας λέω.
Όλα τούτα άλλαξαν δραστικά αφότου προβιβάστηκα στο επόμενο εκπαιδευτικό στάδιο: στο γυμνάσιο.
Άνεμος λευτεριάς και ρέμπελης ζωής διαπέρασε την λιπόσαρκη ύπαρξή μου.
Ο Ολυμπιακός προβιβάστηκε κι αυτός μέσα μου. Πήρε σάρκα και οστά. Έγινε το απαραίτητο συμπλήρωμα διατροφής για την ανάπτυξή μου. Έτσι, δίχως άλλη εξήγηση. Επειδή όποιος μιλάει για όλο τούτο και αρχινάει να αναφέρεται στον Μπούκοβι, στον Δαρίβα και στον Ζαντέρογλου λες και παίζανε σφαλιάρες στο σπίτι -τόσο κολλητηλίκι- ξεστρατίζει και χάνει την ουσία.
Το οπαδιλίκι χρειάζεται μνήμες και εικόνες για να χτιστεί, για να παράξει συναίσθημα. Κι ένα παιδάκι μπορεί να απαγγέλει όλα τα συνθήματα και τους ύμνους, αλλά πιθικίζει απλώς.
Στην περίπτωσή μου, το χτίσιμο των μνημών συντελέστηκε με δεκάδες κοπάνων από το γυμνάσιο, με πολύ ΦΩΣ και με άλλα τόσα πακέτα Καρέλια στα καφενεία με τηλεόραση, ή με το να πηγαίνω στο σπίτι του θείου μου που ήταν αεκτσής -παρέσυρε και τον Θανάση σε αυτό τον όλεθρο- για να παρακολουθήσω τα παιχνίδια του Θρύλου, αλλιώς στο Αδαμοπουλέικο...μαύρη έχιδνα που σε ΄έτρωγε" έτσι και ξεστόμιζες πρόταση που να περιλαμβάνει τη λέξη "μπάλα".
Στα κλεφτά -στα πολύ κλεφτά εννοώ- δραπέτευα, όταν ήταν άριστοι οι οιωνοί, για να στριμωχτώ στην "7", εξ αριστερών του Αττίλιο και να δω τον Ολυμπιακό του Γουλανδρή να παίζει. Πατήσια-Φάληρο ήταν για το εφηβάκι που μεγάλωσε -για εμένα μιλάω άσχετοι! - σαν το ταξίδι στο Κέντρο της Γης.
Μια φορά χάλασε ο ηλεκτρικός έξω από το Μοσχάτο, στο δρόμο της επιστροφής ύστερα από ένα φιλικό με την άεκ και επέστρεψα στο σπίτι μετά τα μεσάνυχτα. Ο Τισσαφέρνης μου έκλεισε την πόρτα στη μούρη για μια βδομάδα. Κοιμόνουν στην αποθήκη της πολυκατοικίας και με ζέσταινε ο λέβητας του καλοριφέρ. Είπε κανείς κάτι;
Έτσι χτίζονται όμως οι μεγάλες αγάπες. Με κόπους και θυσίες -ενίοτε και με ξύλο της αρκούδας.
Τώρα ώριμος -που λέει ο λόγος- άνδρας, άνεργος δημοσιογράφος, ατσάκιστος ψυχικά παίζω στα δάχτυλα τα του Θρύλου μας.
Ο Ολυμπιακός είναι η ζωή μου σε μια άλλη διάσταση. Ένα πλήρες Σύμπαν στον απτό πλανητικό κόσμο που υπάρχω. Σήμερα γιορτάζει ενενήντα τρία χρόνια από τη γέννησή του.
ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ
Adam!
«Σκέπτομαι από καιρό να γράψω έναν ύμνο για την πιο δοξασμένη ομάδα της Ελλάδος: τον Ολυμπιακό… Εκεί ανήκει η καρδιά μου: Ο Ολυμπιακός με συναρπάζει. Και τούτο γιατί είναι μια ομάδα δυναμική με όλη τη σημασία της λέξεως. Οι παίκτες του είναι γεμάτοι με σφρίγος, αυτοπεποίθηση, θάρρος και δυναμισμό. Αυτό είναι ποδόσφαιρο. Παλληκαριά και δύναμη. Η σεμνότης, κατά τη γνώμη μου, ανήκει στους μετρίους. Και οι Ολυμπιακοί κάθε άλλο παρά μέτριοι είναι για να παίζουν ποδόσφαιρο “σαλονιού”». (Mάνος Χατζιδάκις, 1960)
Ακολουθεί ...φεστιβάλ τραγουδιών και ύμνων για τον Θρύλο μας
Ο πρώτος θριαμβικός ύμνος
Η Μελίνα προσκυνούσα
Ολυμπίκ Ολυμπιακέ, Περπινιάδης
Στα Θάλασσα του Πειραιά
ΓαυροΛουκιανός
ΥΜΝΟΣ-εμπλοκή
No comments:
Post a Comment