Το Μουντιάλ πλησιάζει κι εγώ, πιστός στρατιώτης της σκουάντρα ατζούρα γράφω πρωινιάτικο δυό λέξεις για το χθεσινό φιλικό με την Αγγλία, στο Λονδίνο.
Η νέα εθνική Ιταλίας καλείται να μαζέψει τα συντρίμμια από τον αποκλεισμό της στο Μουντιάλ. Όπως και νάναι όμως, δεν μου καίγεται καρφάκι.
Είναι η φανέλα, η γειτνίαση με κάτι τόσο μακρυνά κοντινό, με κάτι που θα ήθελα σαν παλαβός να είμαστε κι εμείς σαν Ελλάδα -δεν αναφέρομαι μόνο στο ποδόσφαιρο.
Ο εθνικός τους ύμνος, πάνω απ' όλα.
Στο ματσάκι, ο Ιμόμπιλε έκανε τα πάντα για να μη βάλει ένα γαμ...γκολ στις τόσες ευκαιρίες που δημιουργήθηκαν για δαύτον.
Ευτυχώς, το περίεργα νόμιμο γκολ του Βάρντι -από φάουλ που εκτελέστηκε εν ριπή οφθαλμού- ανταποδόθηκε με ένα μαϊμουδένιο πέναλτι - σφυρίχτηκε με τη βοήθεια του VAR- από τον Ινσίνιε.
Όσο για τα αγγλάκια, θα πέσει πολύ δάκρυ από τις WAGS και σε τούτη τη διοργάνωση. Τους τρώει ο πισινός τους βρε παιδί μου.
Έρχεται πράμα σε τρείς μήνες και σας προδιαθέτω από τώρα για μεγάλα άρθρα από εκείνα που δεν θα έχετε ξαναδιαβάσει πουθενά!
Adam!
No comments:
Post a Comment