O ΤΟΠΙΚΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΜΑΣ

Εδώ που φθάσαμε δεν έχει νόημα να ασχοληθώ με τα αγωνιστικά, την ποιότητα των παικτών που παίζουν ποδόσφαιρο στην πατρίδα, το αν η διαιτησία είναι καλή, το αν υπάρχουν "λεφτά" για να επενδυθούν και άλλα τεχνοκρατικά ή ποινικολογικά τοιούτα.

Το ξήλωμα κάθε πλεγμένου ιστού της ζωής μας επιτάσσει να ασχοληθώ με τα προφανή που γίνηκαν αφανή μέσα σε μόλις λίγες δεκαετίες αφότου το ποδόσφαιρο ενδύθηκε τον επαγγελματικό μανδύα του.

ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ 

Προφανές, για αρχή είναι το να υπάρχουν ομάδες που να στηρίζονται από φίλαθλους- οπαδούς. Λίγοι, λίγοι. Πολλοί, πολλοί. Δεν έχει σημασία. Η πατρίδα δεν έχει πολύ πληθυσμό. Έχει όμως χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις που διαθέτουν τουλάχιστον από μία ομάδα σε διάφορα αθλήματα, ιδίως στο ποδόσφαιρο.

Με τα νέα δεδομένα που επέφερε στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ο Νόμος Μποσμάν οι μικροί έγιναν νάνοι και οι μεγάλοι, γίγαντες. (για όσους δεν γνωρίζουν λεπτομέρειες διαβάστε σε παλαιότερο άρθρο μου στο ratm) http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/150318/ta-parapona-sas-stonmposman

Πολλές ομάδες εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο και τoύτο να δικαιολογεί σε ένα βαθμό το γεγονός πως έχασαν τη στήριξη των οπαδών τους, αλλά δεν αποτελεί τη μοναδική εξήγηση για το φαινόμενο.

Στην Ελλάδα, η αδιαφορία των κατοίκων μιας πόλης, αδιάφορο μικρής ή μεγάλης, για την ομάδα που την εκπροσωπεί δεν συνδέεται μόνο με την αγωνιστική σμίκρυνσή της, αλλά έχει βαθύτερες αιτίες.

Η κυριότερη, για μένα, είναι το ότι μετά τον Εμφύλιο, οι κυβερνήσεις ευνόησαν την εσωτερική μετανάστευση αφενός για λόγους ασφαλείας, αφετέρου επειδή με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαν να μαντρώσουν τους πολίτες ώστε να τους ελέγχουν καλύτερα.

ΟΠΟΥ ΓΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΣ 

Έτσι, ο κάτοικος της επαρχίας αποκόπηκε από τα δρώμενα σε τοπικό επίπεδο και υποχρεώθηκε να κολυμπήσει στη χαοτική λεκάνη της μεγαλούπολης ξένος μεταξύ ξένων, αμήχανος μπροστά στο νέο τοπίο της ζωής που του ετοίμασαν οι μαέστροι της ισοπέδωσής του.

Χάθηκε η ψυχική επαφή με την Δόξα Δράμας, τον Πανηλειακό, τον Παναρκαδικό, την Αναγέννηση Άρτας, τον Τοξότη, τα Τρίκαλα και την Σπάρτη. Γίνηκαν Γαύροι, Βάζελοι, μπαόκια, αεκατζήδες.

Για αυτό ο Ολυμπιακός περηφανεύεται πως έχει έξη εκατομμύρια οπαδούς! Ο Ολυμπιακός είναι όμως η ομάδα του Πειραιά. Ο Παναθηναϊκός, της Αθήνας και ο Πάοκ, της Θεσσαλονίκης.

Στην Εσπερία, ο κάτοικος της Πάρμα είναι...Parma, ο κάτοικος της Μπάδαχοθ...Deportivo Badajoz, ο κάτοικος του Κρου...Crew Alexandra και ο κάτοικος του Μπίλεφελντ...Arminia Bielefeld!

Οι κάτοικοι της ευρωπαϊκής επαρχίας παρέμειναν στον τόπο που τους γέννησε. Δέθηκαν ψυχή τε και σώματι με αυτόν και με όλα όσα παρήγαγε και δημιουργούσε. Δεν τους έδιωξε κανείς, άμεσα ή έμμεσα. Δεν τους έκοψε βίαια τον ομφάλιο λώρο με τη μήτρα καταγωγής τους. Αυτά επιφυλάχτηκαν μόνο για την πατρίδα μας και τους κατοίκους της. Ο κοινωνικός και οικονομικός διχασμός για την πολιτική ιδεολογία του Έλληνα διαιωνίζεται και o "Εμφύλιος" ζει και βασιλεύει.

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΙΚΙΣΜΟ 

Η αφορμή για τούτες τις σκέψεις προήλθε από το χθεσινό ντέρμπι της Πάτρας, ανάμεσα στην Παναχαϊκή και τον Άρη. Πάνω από οκτώ χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στο γήπεδο για να δουν το ματς. Κορεό, ενθουσιασμός, παιδιά, νοικοκυραίοι, νοικοκυράδες και επίδοξες νύφες πιάσανε στασίδι στην Αγυιά, ένα πρώιμο ανοιξιάτικο απογευματινό, για να προασπίσουν τα πάτρια...χρώματα! 

Φοβερό παιχνίδι, φάσεις, γκολ, αποβολές και μικροεντάσεις που έληξε με τον σχεδόν καλύτερο τρόπο - σχεδόν, εξαιτίας ενός κυπέλλου φρέντο που ρίχτηκε στον προπονητή του Άρεως!

Δεν είναι πολλές οι πόλεις μας που να διαθέτουν κόσμο που να αγαπά και να στηρίζει την τοπική ομάδα. Γιάννενα, Λάρισα, Ηράκλειο και Πάτρα, κατά βάση. Οι υπόλοιπες είναι χωρισμένες σε κόκκινες, πράσινες και κίτρινες υποφατρίες. Εκεί όπου ο κάτοικος δεν αγοράζει τοπικά προϊόντα για να μην πλουτίσει ο τοπικός επιχειρηματίας - που να του καεί το βίντεο!

Στον Πύργο, για παράδειγμα, όταν ανέλαβε τον Πανηλειακό ο Σταυρόπουλος, στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι "κωλο"Πυργιώτες -όπως του λόγου μου- κατέκλυζαν το εθνικό στάδιο της πόλης για να στηρίξουν την ομάδα όταν έπαιζε με τις Καλαμάτες, τις Σπάρτες, τις Άρτες και τις -πάνω από όλα - Αμαλιάδες! Λειτουργούσαν, κοντολογίς, στη λογική του τοπικισμού -γαμώ την Αμαλιάδα και την Καλαμάτα, ένα πράμα!!!

Άπαξ και ανέβηκε στην πρώτη εθνική, οι δέκα χιλιάδες στις κερκίδες γίνηκαν με μιας, πεντακόσιοι και χίλιοι. Ποιόν να "γαμήσουν", δηλαδή; Τον Θρύλο; Τον Βάζελο, ή τον Δικέφαλο; Αφού είχαν γίνει όλοι τους οπαδοί του ΠΟΚ! Έχασαν το ενδιαφέρον τους και η ομάδα υποχώρησε σταδιακά στα τοπικά, ύστερα από κάποια χρόνια. Τα ίδια συμβαίνουν και στην Τρίπολη, στην Κόρινθο και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας. 

Άμα ήμουν ταγός (!!!) θα επεξεργαζόμουν σχέδιο που να επανέφερε τις αρχές του υγιούς τοπικισμού στην κοινωνία των Ελλήνων. Κίνητρο και όραμα θέλει ο κόσμος, αλλά ποιός να ενδιαφερθεί.  Ο τοπικισμός στηρίζει την τοπική οικονομία και βαστά τους ανθρώπους στα σπίτια τους. Ο αθλητισμός είναι ένα τέτοιο κίνητρο. Υπάρχουν κάποιοι θύλακοι ελπίδας αλλά πρέπει να συμβούν κοινωνικά θαύματα για να αλλάξει τροχιά ο Σκοτεινός Ήλιος που μας σκεπάζει.     

Έως ότου δεήσει ο Ύψιστος και αλλάξουν τα πράγματα στη ζωή μας, πάρτε μια δόση υγιούς τοπικισμού στο Παναχαϊκή-Άρης!

Adam!