OI ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΑΓΓΛΟΙ, ΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ

Μιας και το Μουντιάλ δεν μου κινεί ιδιαίτερα το ενδιαφέρον για την αγωνιστική εικόνα του, βρίσκω την ευκαιρία για να καταπιαστώ με ένα θέμα που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση.

Στην τελευταία αναμέτρηση της Αγγλίας με τον Παναμά, ευδαιμονισμένα τα beef από την εικόνα των Λιονταριών, έπιασαν να άδουν το Rule Britannia. Τί εστί Rule Britannia; Πατριωτικό άσμα τύπου εμβατήριο, γραμμένο το 1740 για να τονώσει το ηθικό των Εγγλέζων που πολεμούσαν σε στεριά και σε θάλασσα.

Πάρτε μια τζούρα του άσματος από την εκπληκτική Σάρα Κόνολι και από τις εκατοντάδες χιλιάδες Άγγλων που τη συνοδεύουν με πάθος στο ρεφρέν.

Rule, Britannia! Britannia, rule the waves!
Britons never, never, never shall be slaves.

When Britain first, at heaven's command,
Arose from out the azure main,
This was the charter of the land,
And Guardian Angels sang this strain:

Φανταστείτε, τώρα, μια κερκίδα Ελλήνων οπαδών, αφιονισμένων από χαρά για την ομαδάρα με τα μπλε που σαρώνει τον αντίπαλό της, να τραγουδούν με πάθος την Πίνδο (εδώ από την εκπληκτική μπάντα και χορωδία της ΑΣΔΕΝ). Καλά, δεν το συζητώ να τραγούδαγαν εμβατήρια στο Σύνταγμα, τα ...παλιοφασιστόμουτρα.

Εις την Πίνδο τραγουδούνε του Δαβάκη τ΄ άξια παληκάρια κι όλο δόξες αντηχούνε τ΄ άλλα τα βουνά. Την Ελλάδα μας υμνούνε και τ΄ αντρειωμένα της βλαστάρια που τον κάθε εχθρό νικούνε σαν παντοτεινά.

Θα είχε παρέμβει ο Κοντονής με τον Φίλη και θα ζητούσαν να τους περάσουν από δικαστήριο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Τί ποιά "εσχάτη προδοσία;" Μα, θα είχαν προδόσει τις αρχές του διεθνισμού και της συναδέλφωσης των λαών και θα χαρακτηρίζονταν χρυσαύγουλα που θα τους έπρεπε πίσσα και πούπουλα!

Έχω κι άλλο θέμα όμως...

Έπαιζε τις προάλλες η Ιαπωνία με την Σενεγάλη. Το θέαμα ήταν απολαυστικό. Πολλά γκολ, ευκαιρίες, πάνω-κάτω το τόπι, ντρίπλες, δύναμη και τα ρέστα και τί μου ήρθε στο νου; Αυτά τα πουθενάδικα που βγάζουν και υποστηρίζουν οι τροφαντοί Ευρωπαίοι, που δεν στρίβουν, εδώ και χρόνια, από πλευράς θεάματος, ρυθμού και έντασης στις μεγάλες διοργανώσεις, πως να, τάχα μου, "είμαστε κουρασμένοι επειδή παίζουμε πολλά παιχνίδια".

Μετρήσατε το πόσοι γιαπωνέζοι και σενεγαλέζοι παίζουν σε ευρωπαϊκά κλαμπ; Και όχι μόνο από αυτές τις δύο ομάδες. Από σχεδόν όλες τις ομάδες του "τρίτου κόσμου". Αυτοί δεν είναι, δηλαδή, κουρασμένοι; Τί πίνουν και τρέχουν αδιάκοπα σε αντίθεση με τους περιπατητές των ομάδων με τη βαριά φανέλα;

Adam!