ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗ: ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΒΑΡΑΝΕ ΣΗΜΕΙΩΤΟΝ

το αγαπημένο ζεύγος σε βραδυνή του έξοδο στην πινακοθήκη

Η χρονιά τελείωσε, για μένα. Η δεύτερη θέση δεν είναι για θριαμβολογίες, αν και τηρουμένων των αγωνιστικών και εξωαγωνιστικών αναλογιών είναι καλύτερη από το τίποτα. Το Κύπελλο είναι μεν στόχος, αλλά για μένα θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται εν είδη "γιουρόπα λιγκ". Η Ευρώπη μας τελείωσε άδοξα και για άλλη μια φορά τα όνειρα βαράνε σημειωτόν.

Ευκαιρία, λοιπόν, να επιχειρήσω μια ρετροσπεκτίβα στα πεπραγμένα της ομάδας σε επίπεδο διοίκησης-προπονητών -μόνο εκείνων οι οποίοι είτε άφησαν το στίγμα τους, είτε στιγματίστηκαν - τω καιρώ του Βαγγέλη, με μια αναγκαία -κατά την κρίση μου - προσθήκη προπονητή από την περίοδο του Σωκράτη.

EΡΝΕΣΤΟ ΒΑΛΒΕΡΔΕ

Ο Ερνέστο είναι ο επίσημος αγαπημένος του Βαγγέλη και των Γαύρων. Είναι ο προπονητής-άνθρωπος ο οποίος ετοίμασε πολύ προσεκτικά, αν και κυνικά μιά ομάδα που στην Ελλάδα δεν είχαμε αντικρύσει ποτέ. Αναγνώρισε τη δυναμική του Ολυμπιακού και στελέχωσε την ομάδα με μια σειρά έμπειρων παικτών, κυρίως μιάς χρήσης -ήτοι δανεικών - προκειμένου να πετύχει πιο εύκολα τους στόχους τόσο της ομάδας, όσο και τους δικούς του. Μόνο τυχαίο δεν είναι πως μετά την αποχώρησή του, ο Ολυμπιακός απογυμνώθηκε και έπεσε κατακόρυφα η ποιότητα στο παιχνίδι του.

Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε έπαιξε, κατά διαστήματα ισπανική μπάλα, με τη διαφορά πως δεν ήταν Ισπανική ομάδα. Ήταν Ελληνική. Αυτό από μόνο του εξηγεί, σε μεγάλο βαθμό, την ημιτελή προσπάθεια του Ολυμπιακού να κάνει την υπέρβαση στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Κατ΄εμέ, τα εντός έδρας παιχνίδια-ρεβάνς με την Ρούμπιν Καζάν και την Μέταλιστ, πρέπει να διδάσκονται στα σεμινάρια, ως προπονητικές τακτικές προς αποφυγή. Με την Ρούμπιν γλυτώσαμε τον αποκλεισμό χάρη στον Κάρολ και με την Μέταλιστ τον γευτήκαμε πικρά, εξαιτίας της καθίζησης στο δεύτερο ημίχρονο, λόγω του ότι η ομάδα υπερφόρτωσε στο πρώτο - συν τον Μέγιερι.

ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΖΑΡΝΤΙΜ

Ο Λεονάρντο δεν αγαπήθηκε, σχεδόν από κανένα και μην ακούτε κανέναν από εκείνους οι οποίοι τα τελευταία χρόνια, όταν έκανε παπάδες με την πανάκριβη Μονακό, θυμήθηκαν, αίφνης, το πόσα ασυγκράτητα αισθήματα έτρεφαν για αυτόν. Δυστυχώς, για όλους μας αποδείχτηκε ο μίστερ "between relations".

Ο Ζαρντίμ κλήθηκε να διαχειριστεί από τα πιο μέτρια ρόστερ του Ολυμπιακού και το έκανε πειστικά και επιτυχημένα, με βάσει τα αποτελέσματά του. Πρωταθλητής από τον Δεκέμβριο και εννιά βαθμούς στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η τακτική της διοίκησης να "ακούει" τους επαΐοντες της κερκίδας δεν μας επέτρεψε να μάθουμε ποτέ, το τί θα μπορούσε να κάνει για την ομάδα, αν του τη στελέχωναν επαρκώς.

ΜΙΤΣΕΛ - έτσι, απλά

Ο Μίτσελ Γκονζάλες αντικατέστησε - σιγά το νέο -μεσούσης της σεζόν, τον Ζαρντίμ και καθοδήγησε την ομάδα στα "κρίσιμα" νοκ άουτ με το μέγεθος "Λεβάντε". Ανυπαρξία και διαιτητές και αριβεντέρτσι Ρόμα.

Ο Ισπανός, τον οποίο λοιδώρησαν οι γνωστοί -άγνωστοι των Μίντια, μόνο με την αύρα που τον συνόδευε ως πρώην ποδοσφαιριστή της Ρεάλ, έφτιαξε μια ομάδα που έδωσε υπέροχες παραστάσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ, ακόμη και αν συνετρίβη από την Παρί στο Φάληρο (για ένα ημίχρονο της πήρε το σκαλπ αλλά μετά τα φάγαμε από το κόρνερ!)

Ο Ολυμπιακός του Μίτσελ τσαλάκωσε την Γιουνάϊτεντ και πήγε να προκριθεί, στο Μάντσεστερ με ένα μοναδικό σχέδιο. Να φέρει την άμυνα στο κέντρο, να κλέψει μπάλες, να τους βάλει ένα γκολάκι και να τελειώσει με την πρόκριση. Δεν έγινε τίποτε από αυτά. Με την άμυνα στο κέντρο ο Γκιγκς έβγαλε δύο 40ρες μπαλιές στα νώτα του Χολέβα και πάρε το 2-0. Τί να το κάνω που στο δεύτερο δεν έμπαινε η ουτάνα με τίποτε στα δίκτυα και η Μαν. Γιουνάϊτεντ έκανε καθυστερήσεις από το 65΄; Ας μην πούλαγαν τον Μήτρογλου...

Τη δεύτερη χρονιά τα έκανε, προφανώς, μαντάρα, στα αποδυτήρια και τον φύγαμε μετ' επαίνων. 

ΜΑΡΚΟ ΣΙΛΒΑ

Ο Μάρκο απετέλεσε την αρχή του τέλους του Ολυμπιακού, όπως τον γνωρίσαμε για πολλά χρόνια στο παρελθόν. Μας κορόιδεψε με την τριάρα στο Λονδίνο και μας χαντάκωσε στο Φάληρο με την Άρσεναλ, όπως και στο εντός με την Άντερλεχτ, με την ομάδα να αποκλείεται για άλλη μια φορά, από μια, το λιγότερο, ισοδύναμη ομάδα - αφού είχε προλάβει να σφαχτεί -σιγά την έκπληξη- στις Βρυξέλες.

Δραπέτευσε από του Ρέντη σαν να ήταν κατάδικος του Αλκατράζ, σε μια πρωτοφανή ενέργεια που ξεθεμελίωσε το οικοδόμημα της πνευματικής ραστώνης που χαρακτήριζε τις αποφάσεις της διοίκησης, εκείνο το καλοκαίρι - δηλαδή, την άρνησή της να του εξασφαλίσει ποιοτικές μεταγραφές.

ΜΠΕΝΤΟ

Ο "αξύριστος και αγέλαστος" Μπέντο ήρθε ως τρίτος προπονητής της ομάδας, το καλοκαίρι του 2016. Σαν άλλος Ζαρντίμ, αντιλήφθηκε αμέσως πως με τα μέτρια προικιά που είχε στην ντουλάπα του, θα έπρεπε να κάνει θαύματα για να ανταπεξέλθει. Και τα έκανε! Με παιδάκια και κάτι μετριάτζες, πλην μιας χούφτας παιχταράδων, η ομάδα πήρε το πρωτάθλημα από τον Νοέμβριο και έφθασε μια ανάσα από το να προκριθεί στους "8" του Γιουρόπα Λιγκ.

Μπορούσε άραγε να τα καταφέρει απέναντι στην Μπεσίκτας; Κανείς δεν το ξέρει. Πρόλαβε η διοίκηση να του πουλήσει τους δύο καλύτερους παίχτες του, τον Γενάρη και να τον απολύσει οριστικά -αφού τον απέλυε μέσω φημών και δημοσιευμάτων, από τον προηγούμενο Οκτώβρη - μετά την ανώδυνη ήττα από τον πάοκ, στην τούμπα και μία βδομάδα πριν από τα ματς με τους τούρκους.

Η διοίκηση που ονειρεύεται, κατέβασε στον πάγκο τον Βούζα και μας έβαλε να βλέπουμε εφιάλτες. 

ΜΠΕΣΝΙΚ ΧΑΣΙ

"Αλβανός" καταστροφέας του Ολυμπιακού, ή βολικός αποδιοπομπαίος τράγος; Για μένα, είναι κάτι από τα δύο.

Ευθύνεται ξεκάθαρα για τη τακτική διάλυση της ομάδας, στο εναρκτήριο με την Σπόρτινγκ Λισαβόνας, που έμελλε να ξαμολύσει τον ασκό του Αιόλου και τα μετέπειτα δεινά.

Δεν ευθύνεται όμως στο γιατί φτάσαμε σε εκείνα τα αντιποδοσφαιρικά που είδαμε τόσο στο Τσάμπιονς Λιγκ, όσο και στο πρωτάθλημα -ιδίως εκείνο με την άεκ, παραήταν...- επειδή η διοίκηση του είχε ζητήσει ρητά να μην κάνει το "λάθος" του Σάντσες, ο οποίος προετοίμασε την ομάδα για να αντέξει όλη τη χρονιά και αποκλείστηκε από την Μπερσεβά, με τους παίκτες να παίζουν με σφιγμένα τα μπούτια από τη βαριά προπόνηση.

Πέρασε εύκολα τους Σέρβους και τους Κροάτες και μετά ήρθε η διάλυση, αφού μια ομάδα δίχως προετοιμασία σοβαρή στα πόδια της, ήταν επόμενο να μην μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς.

ΠΕΔΡΟ ΜΑΡΤΙΝΣ

Η ιστορία του Πέδρο συνεχίζεται και έτσι δεν θα τον κρίνω. Έως τώρα τα έχει δείξει όλα. Και τα πολύ καλά και τα πολύ κακά του. Χρειάζεται να μείνει για να δούμε αν μπορεί να αυγατίσει τα "πολύ καλά" και να μειώσει δραστικά τα "πολύ κακά."

ΤΑΚΗΣ ΛΕΜΟΝΗΣ

Τον Τάκη τον βάζω εμβόλιμο στον κατάλογο των προπονητών επί Μαρινάκη για ένα απλό λόγο: παραμερίζοντας την απομάκρυνσή του, με τον τρόπο που έγινε, ο Λεμονής είχε προλάβει να αφήσει ένα πολύ καίριο στίγμα στην ομάδα, στη δεύτερη θητεία του επί Κόκκαλη.

Δεν είναι μόνο οι πρώτες εκτός έδρας νίκες του Ολυμπιακού σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ, που τον κάνει να ξεχωρίζει στα δικά μου μάτια. Είναι το ΠΩΣ απέσπασε εκείνα τα αποτελέσματα.

Σημείο αναφοράς θα πρέπει να είχε μείνει το πώς έπαιξε ο Ολυμπιακός στον όμιλο, με αποκορύφωμα την τακτική ματσάρα με την Ρεάλ στην Μαδρίτη.

ΣΧΕΔΟΝ  ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΜΑΣ, ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΞΥΠΝΑΔΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΧΩΡΟ. Αντιθέτως, όσα πάνε κι όσα έρθουν...

Ο Τάκης απολύθηκε επειδή "δεν έπαιζε μπαλάρα" η ομάδα στην ...Ελλάδα.

I rest my case!

ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ο Ολυμπιακός δεν σκέφτεται στα σοβαρά την έννοια της διάκρισης στην Ευρώπη. Στα λόγια είναι αβέρτος, αλλά στις πράξεις λειψός. Το αποδεικνύουν οι διαρκείς αλλαγές προπονητών και πωλήσεις βασικών παικτών, μεσούσης της σεζόν, αλλά και η αρνητική μεταμόρφωση πολλών παικτών στις αναμετρήσεις των νοκ άουτ.

Για την παέ υπάρχει μόνο το πρωτάθλημα και το πώς θα αποδείξουμε στα βαζέλια, τις κούλες και τα παόκια, πόσα απίδια έχει ο σάκκος. Σοβαρή οργάνωση και σχέδιο για να γίνουμε ανταγωνιστικοί στην Ευρώπη δεν έχω αντιληφθεί, έως τώρα. Ή, για να το θέσω πιο διπλωματικά "χρειάζεται να γίνουν πολύ περισσότερα"...

Τη λογική και φιλοσοφία της διοίκησης έχει ενστερνιστεί μεγάλο τμήμα των Γαύρων, οι οποίοι περιμένουν εναγωνίως το πώς θα μαμήσουμε όλους αυτούς τους πουθενάδες, αλλά όχι το πώς θα φθάσουμε να παίζουμε σε τελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Γι αυτό και οι αποκλεισμοί μας περνούν, συνήθως, στο "ντούκου".

Όλοι ξεχνούν ένα πράγμα: οι ομάδες ψηλώνουν όταν παίζουν στα...ψηλά. Τα χρήματα και η δόξα επίσης.

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΣΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΌ ΤΕΛΙΚΟ. 

Εύχομαι να το ενστερνιστούν αυτό και στην διοίκηση. Έως τότε, θα βαρεθούμε να ακούμε δικαιολογίες και ανιστόρητες θεωρίες, αλλά όχι ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ.

ΥΓ. Επίσης, ας κάνει κάτι σοβαρό η παέ και στο μέτωπο της ουέφα. Αρκετά με αυτά που βλέπουμε κάθε χρονιά -αποκορύφωμα το φετινό που μας βάλανε να παίξουμε με τις αρκούδες, στο Κίεβο και δεν αντέδρασε κανένας- εξαιρουμένης της διαιτησίας ασφαλώς!

Adam Adamson!