Στο αεροδρόμιο πηγαίνω όταν έχω να ταξιδέψω ή όταν έχω να προϋπαντήσω αγαπημένα πρόσωπα. Αλλά αυτό που συμβαίνει με την περίπτωση μου και τον Κέβιν μόνο σε πρωτοφανή εκδήλωση της ειμαρμένης μπορώ να το αποδώσω.
Στο αεροδρόμιο δεν πήγα για να τον καλωσορίσω, ούτε την πρώτη φορά που έφθασε στην Γραικία, ούτε τη δεύτερη. Η αποθέωση είναι εσωτερική διεργασία και τη βαστώ για μένα.
Τότε πώς εξηγείται, να έχω παρακολουθήσει την ομάδα σε μόλις τρείς αγώνες της από το 2012 -ας όψεται η μακρόχρονη ανεργία και η συμπαρομαρτούσα άδεια τσέπη μου- και στις δύο εξ αυτών να παίζει ο Μιραλάς; Η πρώτη ήταν στον τελικό Κυπέλλου με τον Ατρόμητο, στο αποχαιρετιστήριο ματς του Κέβιν -και του Ερνέστο- και η έτερη, χθες, πάλι για το Κύπελλο με τον Πλατανιά, στη εναρκτήρια, δεύτερη παρουσία του, στον Θρύλο!
Δικαιούμαι να θεωρώ άρρηκτη τη ζωή μου με εκείνη του Μιραλάς ή όχι; (!!!)
Και τις δύο πολύτιμες, δια ζώσης, εμπειρίες μου με τον Ολυμπιακό τις οφείλω στην αγάπη και στη έμπρακτη συμπαράσταση δύο εξαιρετικών ανθρώπων. Τον προπονητή Δημήτρη Αμπαριάν και τον γείτονα Δημήτρη Μωραγέμο, τους οποίους ευχαριστώ εκ βαθέων και από όλα τα μήκη και τα πλάτη της ύπαρξής μου επειδή σκέφτηκαν τον ελεύθερο πολιορκημένο σύγγαυρο και με κέρασαν μια σταλιά Γαύρο- ο πρώτος το 2012 και ο έτερος χθες.
Φθάσαμε με τον Δημήτρη στον Ναό λίγο μετά τις δυόμιση το απόγευμα. Είχαμε δυό δανεικά διαρκείας για την "Εννιά". Αι βουλαί της γαυροειμαρμένης ήταν όμως απείρως πιο αποκαλυπτικές από δυό θέσεις στην άκρια του γηπέδου.
Επισκεφθήκαμε το μικρό χώρο όπου αναπαύονται οι απόμαχοι του Δωδεκάθεου του Θρύλου. Οι παλαίμαχοί του. Έξω αριστερά του γραφείου καθόταν ο πρόεδρος, Γιώργος Δαρίβας, ο φθόνος του Διός! Στα 92 του αγνάντευε το παρελθόν, βιώνοντας το παρόν με το καβουράκι του και τη λευκή καπαρντίνα του και με ένα μάτσο προσκλήσεις για τα V.I.P. Tον χαιρετήσαμε, μιλήσαμε μαζί του και μας χάρισε τις προσκλήσεις του Αγγελή και του Ξανθόπουλου οι οποίοι δεν αναμένονταν να παρευρεθούν στη Θεία Λειτουργία μετά του Πλατανιά!
Τον περιστοίχιζαν ο αυστηρός Γιάννης Γκαϊτατζής, ο μύθος Ηλίας Υφαντής, ο χαμογελαστός Ανδρέας Μπονόβας και ο ...αίλρουρμαν, Παναγιώτης Κελεσίδης.
Ανατρίχιασα, Γαύροι μου. "Φτιάχτηκα", καταρώμενος την παγκοσμιοποίηση και τα δεινά που επέφερε σε κάτι αμόλυντους τύπους σαν του λόγου μου.
Τους αγκάλιασα, μας θύμισα στιγμές του παρελθόντος και ετοιμαστήκαμε να προχωρήσουμε στον Κυρίως Ναό.
Η μυρουδιά του χορταριού είναι τόσο εθιστική ώστε σκαρφάλωνα δυό-δυό τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην είσοδο των VIPA. Καμάρωνα σαν γύφτινο σκεπάρνι, με δέος και μια εσωτερική παρόρμηση να μπουκάρω στο γήπεδο, να το τρέξω, να το αγγίξω, να κλωτσήσω το τόσο απαξιωτικό για τους αμύητους, τόπι.
Καθίσαμε όπου βρήκαμε, είχε λίγο κόσμο χθες -ας είναι καλά η Εξυγίανση που όρισε το παιχνίδι τόσο νωρίς...- και πιάσαμε να παρατηρούμε τα τεκταινόμενα, τους διπλανούς , τις ΔΙΠΛΑΝΕΣ -ωχ μάνα μου τουρκογύφτισσα το τί νυφοπάζαρο παίζει στα επίσημα- και τους παίκτες μας που βρέθηκαν εκτός αποστολής. Τον Φορτούνη, τον Κούτρη, τον Μποτία. Ο Αλμπέρτο πήγε και κάθισε μοναχός δυό σειρές πιο κάτω, μελαγχολικός και αμίλητος. Πήγα, τον χαιρέτησα μιλήσαμε για λίγο, "είσαι καλά, υπάρχει κάποιο πρόβλημα;". Τη συνομιλία διέκοψαν οι Νύμφες του Φαλήρου που τον βούτηξαν, με τρελό χτυποκάρδι, για μια σειρά αδιανόητες σέλφι...
Το ματς άρχισε. Όλη η προσοχή, όλα τα συνθήματα για τον Κέβιν. Μη μου μιλάτε. Αφήστε με μόνο μου. Όχι πως περίμενα τίποτε το φοβερό και τρομερό. Είναι πρώιμο να μιλά κανείς για μια άλλη ομάδα, ύστερα από τα όσα έχουν προηγηθεί. Όταν είσαι όμως στο γήπεδο, στο σπίτι σου, δεν υπάρχουν άλλες σκέψεις αναλυτικά πληγωτικές. Νιώθεις, μόνο. Αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά τα νοήματα. Την ιλαρότητα, την ελαφράδα, τα σπουδαία και τα ασήμαντα του κόσμου του ποδοσφαίρου.
Ύστερα ήγγικεν η ώρα και έφθασε η στιγμή που αποσύρθηκε ο Κέβιν, εξεπίτηδες, για ένα ακόμη αποθεωτικό παραλλήρημμα από τους λιγοστούς Γαύρους στην κερκίδα. Βάρεσε το κουδούνι και αποχώρησαμε από το Ναό. Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων Ημών...
Οδηγήσαμε στην παραλιακή ζώνη. Στον real fm ο ξεδόντιας ξήλωνε μαεστρικά τον μανδύα της αγάπης μας για τον Θρύλο. "Δεν στρίβει ο Γαύρος. Λευκή πετσέτα ο "χοντρός"... Στρίψαμε στην Αλίμου, ίσα πάνω για την Κύπρου, αριστερά για την Διγενή Ακρίτα, φθάσαμε!
"Γειά σου Δημήτρη, σε ευχαριστώ"
"Καλό βράδυ Αδάμ, καλή δουλειά"...
ΥΓ. Στο "μαντρόσκυλο" από την Καταλονία εύχομαι να αγαπήσει και να αγαπηθεί εδώ που κόπιασε να μας έρθει. Να έχει καθαρό νου και ξεκάθαρες σκέψεις.
ΚΑΤΑΡΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΛΥΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ -που μας στερούν τα απογεύματα στο Φάληρο...
Adam!
No comments:
Post a Comment