Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΚΑΙ Η ΝΟΤΙΓΧΑΜ ΝΑ ΚΕΡΔΑΝΕ...

Δυό γάμους και μια κηδεία κατέγραψε χθες η στήλη δραστηριοτήτων Ολυμπιακού και περιχώρων.

Εμφατική νίκη στην Λάρισα για τον Θρύλο, μεγάλη πρόκριση για τον Ολυμπιακό Β΄, την Νότιγχαμ Φόρεστ, επί της Άρσεναλ και μια αδιανόητη ήττα στο μπάσκετ από κάποιον πάοκ -για να αναφέρω τα επαγγελματικά τμήματα του συλλόγου, επειδή στα ερασιτεχνικά πίπτει -εμπλοκή η φάψ!

O new Sheriff of Nottingham - κατά κόσμον, Βαγγέλης Μαρινάκης – μετά και τις δηλώσεις του Κέβιν στο αεροδρόμιο με τις οποίες αναγορεύει τον Ολυμπιακό ως το πραγματικό σπίτι και οικογένειά του έχει πλέον μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να αναλογιστεί το πόσο δίκιο έχουμε όλοι όσοι εξ ημών κρίνουμε αυστηρά τον ίδιο και τις κάκιστες αποφάσεις που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια.

Διότι όταν τόσες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες με θητεία στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις επιλέγουν να παραμείνουν στον Βαθύ Λιμένα μετά το πέρας της σταδιοδρομίας τους στα γήπεδα και αναγνωρίζουν, αβασάνιστα, το μεγαλείο του συλλόγου καθώς και το ανυπέρβλητο του να ζουν με τις οικογένειές τους στην Ελλάδα δεν γίνεται, ο Βαγγέλης, να επιτρέπει αναιτιολογήτως το ξέφτισμα της ομάδας, ούτε να δίνει το δικαίωμα στους οχτρούς μας για να μας προκαλούν και για να μας απαξιώνουν. 

Αρκετά με την ενδοσκόπηση. Aς δούμε το τί συνέβη, συνοπτικά, στην Λάρισα.
 

Η γνωστή ενδεκάδα των τελευταίων στιγμών του Τάκη Λεμονή πίεσε ασφυκτικά την ΑΕΛ στο πρώτο τέταρτο της αναμέτρησης, αλλά αν εξαιρέσουμε τη φάση πέναλτι-μαρς που, ο φέρελπις- πολύτιμος λίθος της διαιτησίας- Διαμαντόπουλος έπνιξε σαν κουτάβι δεν καταγράφηκε κάτι το αξιοπρόσεκτο. Όχι μόνο τούτο, αλλά η ομάδα φάνηκε να μην διαθέτει νεύρο, ταχύτητα και έμπνευση, έως τα τέλη του ημιχρόνου.

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν σε γενικές γραμμές μια επανάληψη των όσων μας έχει συνηθίσει, φέτος ο Θρύλος. Γρήγορο γκολ χάρη στη γρήγορη σκέψη του αργού Ταχτσίδη και στην ανάλογη ανταπόκριση του Μάριν, τακτική υποχώρηση στα επόμενα λεπτά και πλήγματα στην άμυνα των γηπεδούχων με τις γνωστές αντεπιθέσεις μας. Δύο εξ αυτών ευοδώθηκαν με αποτέλεσμα το 0-3 με τον Ανσαριφάρντ και τον αντικαταστάτη του, Τζούρτζεβιτς.

Λιγότερο συνοπτικά:

Σε ένα γήπεδο που έμοιαζε να έχει φιλοξενήσει, νωρίτερα, τα διάσημα αμνοερίφια Τυρνάβου, οι ντελικάτοι στην πλειονότητά τους παίχτες μας φάνηκαν να προβληματίζονται.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα το είχε εμφανώς ο Φορτούνης ο οποίος υπό το κλωτσήδι και το σπρωξίδι του γνωστού δρεπανηφόρου, πρώην βάζελου, Λαγού έφαγε της χρονιάς του. Όχι βέβαια πως τη μερίδα του λέοντος στη βίαιη αντιμετώπιση του Κώστα την κράτησε εγωϊστικά για τον εαυτό του ο εν λόγω ακατονόμαστος. Το παιδί πρόσφερε την ευκαιρία και σε έτερους δρεπανηφόρους Λαρισινούς να μετάσχουν στο πανηγήρι με τα δολοφονικά μαρκαρίσματα.

Δεύτερος στη λίστα των πληγέντων, αλλά μόνο για το πρώτο ημίχρονο ήταν ο Μάριν. Λεπτεπίλεπτος και λειψός σε μπόι, ο Μάρκο δεν κατάφερε να απειλήσει παρά το αδιάκοπο τρέξιμο και τους διεμβολισμούς του, εξαιτίας των γηπεδικών συνθηκών και των μπαρμπαγιώργηδων που τον μάρκαραν. Στο δεύτερο σαρανταπεντάλεπτο όλα τούτα άλλαξαν ραγδαία και ο Μάριν ήταν μια ομάδα μόνος του.

Στο κέντρο δέσποσαν, κυριολεκτικά, ο Ρομαό με τον Ταχτσίδη. Ήταν ενδεχομένως, η πρώτη φορά που το δίδυμο των κεντρικών μέσων μας έδειξε τόση σοβαρότητα και ποδοσφαιρική πληρότητα. Ήταν πρωτόγνωρο να βλέπω τον Κώστα να μην πουλάει τη μπάλα και να κερδίζει σχεδόν το σύνολο των μονομαχιών με τους αντιπάλους του.

Στο κέντρο της άμυνας, οι εντυπωσιακοί Σισέ και Ένχελς ήταν στιγμές-στιγμές άριστοι και ορισμένες άλλες, απρόσεκτοι. Προφανώς έπαιξε και εδώ το ρόλο του το βοσκοτόπι του AEL Arena, αλλά νομίζω πως σαν άγουρα παιδόπουλα που είναι, θα έκαναν τις γκέλες τους όπως και νάναι.

Οι πλάγιοι μπακ δεν βοήθησαν σχεδόν καθόλου. Ο μεν Ομάρ αν και δεν διέπραξε κάποιο σοβαρό λάθος, αμυντικά, δεν έκανε εν τούτοις αισθητή την παρουσία του επιθετικά, πλην μιας περίπτωσης στο πρώτο ημίχρονο. Ο δε Κούτρης ήταν ανύπαρκτος επιθετικά και επικίνδυνος αμυντικά.

Στο σημείο τούτο να επισημάνω κάτι το οποίο θεωρώ σημαντικό για τον τρόπο με τον οποίο αμύνονται πολλά από τα παιδιά. 

Περιμένουν στην πλάτη του επιτιθέμενου και όταν αυτός υποδέχεται τη μπάλα σπρώχνουν με τα χέρια στην πλάτη του και παραχωρούν φάουλ. Ποιό «αντιαμυντική» συμπεριφορά δεν υπάρχει. Ο κανόνας του σοβαρού και ικανού αμυντικού είναι να επιχειρεί να βγει πρώτος στη μπάλα, ασχέτως του αν το τόπι βρίσκεται ψηλά ή χαμηλά. Με τον τρόπο αυτό ο αμυνόμενος –ιδίως αν είναι κοντύτερος από τον επιτιθέμενο- θα προσφέρει στον εαυτό του και στην ομάδα δύο δώρα: Ή θα κερδίσει φάουλ μιας και ο επιτιθέμενος θα προσπαθήσει να σπρώξει για να αποκτήσει εκείνος το πλεονέκτημα, είτε θα κερδίσει, απλώς την κατοχή της μπάλας. 

Το ότι οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές δεν το κάνουν μου προξενεί την απορία. Θυμηθείτε μόνο το γιατί ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, ο Σαλίνο, ο Μανωλάς και ο Τοροσίδης αποτελούσαν τα σημεία αναφοράς στην άμυνά μας.   

Για τον Πάρντο να τονίσω πως αποτελεί ανίατη περίπτωση ποδοσφαιριστή, ενώ για τον αντικαταστάτη του, Σεμπά, να γράψω το πως ενεπλάκει σε οκτώ φάσεις εκ των οποίων στις δύο έκανε επιθετικό φάουλ και εισέπραξε κίτρινη κάρτα, ενώ σε όλες τις άλλες περιπτώσεις πούλησε, απλώς, τη μπάλα.

O Καρίμ είχε προφανώς μεγάλο άγχος εξαιτίας της αλλαγής προπονητή και δεν έκανε καθόλου καλό παιχνίδι. Τον σώνει φυσικά το γεγονός πως σκόραρε. Τα ίδια ισχύουν και για το σέρβικο κατσικάκι, τον Ούρος από τον οποίο περίμενα να αντιδράσει ακριβώς με τον τρόπο που το έκανε μετά το τρίτο γκολ. Κλινική περίπτωση είναι ο Τζούρτζεβιτς.

Tέλος, ο Προτό. Αιλουρολαστιχένιος ο Πειραιώτης από τις στοές του Βελγίου έσωσε δύο σίγουρα γκολ. 

Για τον πολύτιμο λίθο της διαιτησίας τα έγραψα στην αρχή. Είδαν οι τυφλοί, περπάτησαν οι ανάπηροι και μίλησαν οι μουγκοί με το κυνηγητό που έριξε στον Ολυμπιακό. Το ότι χαρίστηκε σε μια δυο περιπτώσεις σε δικούς μας παίκτες που έπρεπε να εισπράξουν κίτρινη κάρτα, δεν απενοχοποιεί την αποστολή του στον Κάμπο.

Παραμένουμε στην κορυφή της βαθμολογίας και αυτό με ανακουφίζει, αλλά χρειάζονται ριζικές και άμεσες αλλαγές στη νοοτροπία και στην τακτική αν θέλουμε να πάρουμε τον φετινό τίτλο. Η ομάδα φωνάζει για βοήθεια και πρέπει να της την προσφέρουν, τόσο οι άνθρωποι στη διοίκηση, όσο και εμείς οι οπαδοί της.

Μάνα γιατί μας γέννησες...

Όμορφη ήταν η κηδεία που είχαν οργανώσει στο στούντιο της ΕΡΤ, οι υπεύθυνοι της Αθλητικής Κυριακής. Ήσαν όλοι τους σαν να είχαν πάρει από πέντε Lexotanil ο καθένας. Και 0-3 και Μιραλάς και χαρές και γαυροευαγγέλια. 

Σας ικετεύω. Δεν αντέχεται τόση δημόσια αντικειμενικότητα!

Adam!